Ο Γιώργος φτάνει τους 120 σφυγμούς το λεπτό. Υπερηχητικό μοντέλο! Δεν ήταν, το μνημόνιο τον έκανε. Έπειτα από σειρά εξετάσεων, και αφού φόρεσε ό,τι holter πιέσεως κυκλοφορεί στην πιάτσα, οι γιατροί αποφάνθηκαν: άγχος. «Πώς θεραπεύεται αυτό;». Τον κοίταξαν και του χάρισαν ένα πλατύ χαμόγελο. Η Άννα κάθε λίγο και λιγάκι πέφτει ξερή στα πατώματα. Μέχρι στιγμής, «έχει μετρήσει» τα τετραγωνικά του γραφείου της, το παρκέ το σαλονιού της, τις πλάκες στο πεζοδρόμιο έξω από το Αttica – από εκεί τη μάζευαν οι περαστικοί την τελευταία φορά. «Τι νιώθεις;» τη ρώτησα. «Δεν ξέρω. Εκεί που στέκομαι, συνέρχομαι ανάσκελα με τον κόσμο να μου ρίχνει νερά. Τις προάλλες είχε σηκωθεί και το φουστάνι μου... Ρεζιλίκι!».
Πήγε και εκείνη στους γιατρούς, έκανε αξονικές, έκανε μαγνητικές, έκανε όλες τις εξετάσεις και η διάγνωση ήταν «άγχος». «Πώς θεραπεύεται αυτό;». Συγκαταβατικά χτυπηματάκια στην πλάτη, και έξω από την (επιστημονική) πόρτα. Ο Ανέστης έχει φουσκώματα. Πού; «Εδώ, στο στομάχι». «Εκεί είναι η κοιλιά». «Ναι, στην κοιλιά, αλλά και εδώ, στο στομάχι». «Εκεί που δείχνεις είναι το έντερο». «Και εκεί, αλλά και εδώ». Αυτή τη φορά το είχε πετύχει, έδειχνε το στομάχι του. «Ορισμένες φορές, έχω τέτοιο τυμπανισμό, που δεν κουμπώνει το παντελόνι μου», έλεγε για να συμπληρώσει συνωμοτικά, «να μη σου πω και για το πρόβλημά μου με τα αέρια...». «Να μη μου πεις, να πας στον γιατρό». Πήγε, ξαναπήγε, έκανε υπέρηχους, έκανε γαστροσκόπηση, έκανε κολονοσκόπηση και ο ειδικός συμπέρανε: άγχος. «Πώς θεραπεύεται;». «Με ηρεμία». Αχ, και να την πωλούσαν τα φαρμακεία!
Ζητείται ηρεμία, λοιπόν. Τη συνιστούν όλο και περισσότεροι επιστήμονες, καθώς οι πελάτες με τα τσαταλιασμένα νεύρα, τα ανθρώπινα... ναυάγια της γενιάς μου, συνωστίζονται στα ιατρεία τους. Τη συνέστησαν και σε μένα. Και για το στομάχι μου, που μία φούσκωνε και μία ξεφούσκωνε, και για την πίεσή μου που είχε πάρει τον ανήφορο. «Το μοναδικό φάρμακο είναι η ηρεμία». Άρχισα γιόγκα. Κάτι κάνει. Όμως, όσους «χαιρετισμούς στον ήλιο» και αν επιχειρήσω, πόσο ήρεμος να παραμείνω όταν ανοίγοντας το γραμματοκιβώτιο βρίσκω μόνο λογαριασμούς και φιρμάνια από την Εφορία; Πάει χαμένη όλη η αυτοσυγκέντρωση.
Και να ήμουν μόνο εγώ... Είναι ο Δημήτρης που ξόδεψε δύο ημέρες στην Εφορία για να κλείσει το μπλοκάκι παροχής υπηρεσιών του ώστε να μην πληρώσει το χαράτσι των 500 ευρώ. Πώς να παραμείνει ήρεμος έπειτα από αυτό; Με τα Lexotanil τον κρατάμε σε μια σχετικά αξιοπρεπή κατάσταση. Είναι και η Ισμήνη, που αφού υποχρεώθηκε να πάει στα ΚΤΕΛ Κηφισού για να βγάλει εισιτήριο (δεν κλείνουν ούτε τηλεφωνικώς ούτε μέσω Internet), επέστρεψε σπίτι και διαπίστωσε ότι της είχαν κλείσει θέση για λάθος ημέρα και λάθος προορισμό. Και όταν τηλεφώνησε για να διαμαρτυρηθεί, έλαβε ως απάντηση ένα ξερό «άνθρωποι είμαστε και σφάλματα κάνουμε, πρέπει να ξανάρθετε». Είναι το ένα, είναι το άλλο... Είναι η διάλυση γύρω μας, που έχει κάνει τα νεύρα μας κορδέλες. Και μετά ο κυριούλης με την ολόλευκη μπλούζα σού λέει «ηρέμησε!». Πώς, χριστιανέ μου; Πώς;
Βλέπω, λοιπόν, τους φίλους μου, τον έναν μετά τον άλλον, να περνάνε στο στάδιο «εγώ έχω μάνα μου τη Γη, κι αδέρφια μου τα δέντρα, κι ο πιο μικρός μου αδερφός είναι το χαμομήλι». Φοβάμαι ότι έρχεται η σειρά μου, εκτός αν λειτουργήσει η γιόγκα. Τους βλέπω, επίσης, να καταπίνουν τα ανθοϊάματα Μπαχ με το μπιροπότηρο, το μελισσόχορτο με τον κουβά της φασίνας, τα ηρεμιστικά με τη σέσουλα. Να κοιμούνται με χάπια, να ξυπνάνε με χάπια, να εργάζονται με χάπια... Θυσία σε μια καθημερινότητα που στραγγαλίζει τις αντοχές τους. Που γίνεται όλο και πιο δύσκολη. Παρεμπιπτόντως, αν προσφάτως οι ερευνητές αποφάνθηκαν ότι οι γυναίκες έχουν διπλάσιες πιθανότητες από τους άνδρες να εκδηλώσουν κάποια αγχώδη διαταραχή, εγώ τους περισσότερους εξ όσων συναναστρέφομαι, ανεξαρτήτως φύλου, στο ίδιο χάλι τούς βλέπω. Και κάνω γλωττικές αναπνοές, όπως το θέλει η γιόγκα, και κάνω τη «στάση της γάτας», τη «στάση του σκύλου», τη «στάση της κόμπρας»... Όλα τα ζώα κάνω αδιαμαρτύρητα, για να κοντρολάρω το δικό μου άγχος.
Η Άννα, πάλι, κάνει κάτι «γκλιν γκλον» με «ενεργειακά καμπανάκια», τα οποία παλαιότερα θα κορόιδευα, αλλά τώρα λέω να δοκιμάσω. Άλλοι φίλοι το έχουν ρίξει στο τζόκινγκ, άλλοι στην ψυχανάλυση, άλλοι στο μπάντζι τζάμπινγκ, άλλοι στο κέντημα, άλλοι κοπανάνε το κεφάλι τους στον τοίχο... Αυτά είδε και η κόρη της Ελένης, η Κατερίνα, και σκέφτηκε έξυπνα και πρακτικά: ενώ είχε εισαχθεί στο Φιλολογικό, το γύρισε στην Ψυχολογία. Σίγουρη ότι θα έχει πολλούς, πάρα πολλούς πελάτες, από το περιβάλλον της μαμάς της, όταν θα αρχίσει να εργάζεται. Οπότε, υπάρχει και ένα... θετικό στην κατάντια της υπερπιεσμένης γενιάς μου: με τα χάλια του ταλαιπωρημένου νευρικού συστήματός μας θα δώσουμε δουλειά στους νέους επιστήμονες όπως η Κατερίνα. Εκτός αν τους κάνουμε να σκίσουν τα πτυχία τους.
