Η Εθνική Γυναικών Πόλο πήρε το χρυσό στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα. Όμως όλα σχεδόν τα μέσα, έντυπα και ηλεκτρονικά, δεν μιλάνε για
γυναίκες, αλλά για
γοργόνες και
κορίτσια. Πάσχουν από αυτό που αποκαλώ «Σύνδρομο Μαμουζέλου», δηλαδή την αδυναμία να παραδεχτούν την αυθύπαρκτη αξία των γυναικών, και τις υποβαθμίζουν χαϊδευτικά, ηλίθια, νταβατζηλήδικα, σε κάτι άλλο, τρυφερό, ροζ και παραμυθένιο. Από τη μια οι γοργόνες, και από την άλλη οι μάγκες. (Κι έχει πεθάνει ο Δαλανίδης...) Κανείς όμως δεν μίλησε για τα χρυσά
αγόρια του Euro 2004 όταν η Εθνική Ανδρών Ποδοσφαίρου κέρδισε το Πανευρωπαϊκό. Ιδιαίτερη εντύπωση μου έκανε ότι ακόμα και η
Αυγή, που υποτίθεται ότι θα έπρεπε να είναι πιο ευαισθητοποιημένη σε θέματα φυλετικής καταπίεσης, μιλάει για κορίτσια, ενώ τιμητική εξαίρεση αποτελεί η
Καθημερινή.
Στην
Καθημερινή πάλι, διασκεδάζω με τον υπότιτλο στη νεκρολογία του Κακογιάννη: «Ο σκηνοθέτης που, χωρίς να αντιγράψει, χωρίς να νοθεύσει, ύμνησε τη χώρα του και το λαό της μέσα από τις αντιφάσεις του». Τη
χώρα του; Την Κύπρο δηλαδή; Ή μήπως ύμνησε το Μέγα Πανελλήνιον, την πατρίδα; Ταυτόχρονα, ο Μιχαήλ Μαρμαρινός, με ένα σκουλαρίκι στο κάθε αυτί και μια weleda στο κεφάλι, προειδοποιεί: «Ίσως να μην ξαναζητήσω επιχορήγηση». Μη σώσει! Και να ζητήσει, ελπίζω να μην την πάρει! Τόσα χρόνια παίζει τον σκηνοθέτη με τα δικά μας λεφτά, ενώ θα έπρεπε να πληρώνει ο ίδιος για να κάνει ψυχοθεραπεία. Δεν έχω τίποτε με τον Μαρμαρινό, και ο Δελαπατρίδης στο Δαφνί οργάνωνε παραστάσεις, αλλά θα πρέπει κάποτε (πολύ σύντομα) να σταματήσουν
όλες οι επιχορηγήσεις σε ιδωτικούς φορείς τέχνης, και το κράτος να περιοριστεί να χρηματοδοτεί τους δημόσιους φορείς, που παραπαίουν. Οι ιδιώτες να κάνουν καλά με ιδιωτικές χορηγίες.
Ας μείνουμε στο χώρο των τεχνών. Την περασμένη Κυριακή, στο
Παρόν, η Βάνα Μπάρμπα έσπασε τη σιωπή της. Τι είπε; «Μας τρώνε το ψωμί τα τουρκικά σίριαλ». Καλά τα Αμερικάνικα, καλά τα Βραζιλιάνικα, αλλά και Τούρκικα; Σε λίγο θα αρχίσουνε και τα Ινδικά, και τα Αραβικά, θα καταλήξουμε στα Κινέζικα που θα είναι και φτηνότερα αλλά θα κρατάνε μόνο μια σεζόν, μετά θα χαλάνε, σαν τους ανεμιστήρες. Αν βέβαια ο Μαρμαρινός αρχίσει να σκηνοθετεί τη Μπάρμπα, θα μπορέσουμε σίγουρα να κάνουμε εξαγωγή του πολιτισμικού προϊόντος που θα προκύψει: κανείς δεν θα έχει ξαναδεί τέτοιο πράγμα, και κανείς δεν πρόκειται να το ξαναδεί στον αιώνα τον άπαντα...
Το περασμένο Σάββατο, στα
Νέα, ο Γιάννης Χάρης έγραψε για νέες λέξεις που έχουν προκύψει, όπως «στοιχηματισμός» και «φιλαναγνωσία». Αυτή είναι η κληρονομιά του βαθέος ΠαΣοΚ, που ακόμη δεν λέει να εξαντληθεί: η άποψη ότι αν πούμε τα πράγματα όσο πιο περίπλοκα μπορούμε, τότε α. θα μας πάρουν στα σοβαρά, ακόμη κι αν δεν ξέρουμε για τι πράγμα μιλάμε, και β. δεν θα μπορέσουν να μας εγκαλέσουν στο δικαστήριο, γιατί τα πράγματα που είπαμε, αν και έχουν φαινομενικά συντακτική δομή και λογικό ειρμό, δεν λένε τίποτε, είναι εφαρμοσμένος σουρρεαλισμός. Ἐτσι στην
Καθημερινή την ίδια μέρα ένας κύριος υπογράφει ως «αθηναιογράφος». Έτσι ο εκ του βαθέος ΠαΣοΚ προερχόμενος Κάρολος Παπούλιας επισημαίνει στο τελευταίο διάγγελμά του ότι «το εθνικό διακύβευμα σήμερα είναι η εμπέδωση κανόνων οικονομικής δημοκρατίας και κοινωνικής δικαιοσύνης». Τι είναι το
διακύβευμα, σε αντίθεση με το
διακυβευόμενο, αυτός ξέρει. Όπως και τι είναι η
οικονομική δημοκρατία και ποιοι είναι οι
κανόνες της.
Όταν, πριν από χρόνια, ο Δήμος Δάφνης αυτοανακηρύχτηκε «αποπυρηνικοποιημένη» περιοχή, κανείς δεν είπε ότι για να
αποπυρηνικοποιηθεί μια περιοχή, θα πρέπει πρώτα να έχει
πυρηνικοποιηθεί. Η πυρηνικοποίηση, και γενικά όλα τα σύνθετα ουσιαστικά με -ποίηση, έχουν πολλή πέραση. Τόση ώστε η
ομαλοποίηση να έχει ουσιαστικά εκτοπίσει την
εξομάλυνση. Γι αυτό σας λέω. Είμαστε όλοι Μαμουζέλοι. Και Θεοφιλόπουλοι. Και Αργυρίου. Και Σεφτελήδες. Και Σωτηρακόπουλοι. Σπορτσκάστερς που φλυαρούν για να περάσει η ώρα, με τον τρόμο του λεκτικού κενού και της αιωρούμενης σιωπής, αναπαράγοντας στερεότυπα που έχουν λήξει προ καιρού, προσπαθώντας να επιβάλουμε καινούργια. Γιατί το κακό από εκεί ξεκινάει: την έλλειψη γενικής παιδείας, και την αίσθηση ότι για να υπάρχουν κανόνες στη γλώσσα, στην κοινωνία και τη ζωή, κάποιο λόγο θα έχουν. Ας κοπιάσουμε να τους καταλάβουμε πρώτα, και μιλάμε μετά.
ΥΓ1 προς Βέρα: Μιλώντας για ληγμένα στερεότυπα, είναι αδύνατον να βρει κανείς στην Αθήνα γραβάτες με λαχούρια ή πουκάμισα κλαρωτά κοντομάνικα. Κάνε κάτι.
ΥΓ2 προς Βέρα: Αυτή η μόδα με το αταίριαστο μπικίνι, μαύρο/κόκκινο (κυρίως), έχει κάποια σημειολογία; Έχει κάποιους κανόνες; Μαύρο είναι το βρακί και κόκκινο το σουτιέν ή αντιστρόφως; Έχει σημασία;
