Εγκαινιάζεται σήμερα στο Ίδρυμα Θεοχαράκη η έκθεση «Ο Κόσμος του Οδυσσέα Ελύτη: Ποίηση και Ζωγραφική». Η έκθεση αυτή, μας πληροφορεί το
δελτίο τύπου και οι
αναπαραγωγές του, πραγματοποιείται «με την πολύτιμη συμπαράσταση της ποιήτριας, Ιουλίτας Ηλιοπούλου, σε επιμέλεια του Τάκη Μαυρωτά και σε συνεργασία με το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών».
Καλά ο Μαυρωτάς, είναι άνθρωπος και εκεί δουλεύει. Το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών όμως είναι κτίριο, και είναι αλλού. Τι δουλειά έχει εκεί; Τι σόι συνεργασία είναι αυτή; 'Ομως η αναφορά στην ποιήτρια (κόμμα) Ιουλίτα Ηλιοπούλου, είναι που τραβάει την προσοχή. Είναι σαν να έχει ο τόπος μας μία ποιήτρια μόνη (κόμμα), την Ιουλίτα. Και η συμπαράστασή της είναι αναμφισβήτητα πολύτιμη, όμως αναρωτιέται κανείς πώς συμπαρίσταται κανείς σε μια έκθεση (παραστέκεται δίπλα της, ωσάν συμπληρωματικό έκθεμα, ίσως) και ποιος σκέφτηκε αυτή τη διατύπωση. 'Υστερα αναλογίζεται ότι ο κειμενογράφος θα πρέπει να ήταν γαλλοτραφής, όπως και ο Ελύτης, και κάνει (μάλλον) ασυναίσθητα ένα λογοπαίγνιο: στα γαλλικά, η «συμπαράσταση» είναι «soutien».
Τώρα βεβαια αν ήθελε να τραβήξει κάποιος το αστείο θα μπορούσε να αναρωτηθεί τι θα είχε περισσότερο ενδιαφέρον σε μια έκθεση, το σουτιέν της Ιουλίτας ή το κομπινεζόν της Μαρίνας, αλλά αυτά είναι και θα μείνουν αναπάντητα φιλοσοφικά ερωτήματα.
