Δεν υπάρχει μεγαλύτερη σαχλαμάρα* από τη δημοσιογραφική φράση που μας έχει προκύψει τα τελευταία χρόνια ότι «Στο χωράφι, η τιμή του τάδε προϊόντος είναι τόση». Έχω δει πολλά χωράφια στη ζωή μου, και δεν έχω δει ποτέ πατάτες να φυτρώνουν με τιμολόγια, ντομάτες με παραστατικά, αγγουράκια με δελτία αποστολής και καλαμπόκια με barcode. Ο καλός Θεούλης δεν είναι λογιστής. Οι τιμές οι λεγόμενες «χωραφιού» είναι αυτές που ζητάει ο παραγωγός, κι αυτός τις καθορίζει ανάλογα με το πόσα έχει ξοδέψει για τη σοδειά, πόσα έχει χάσει στην πρέφα ή στο καζίνο, πόσα είναι η δόση του δανείου και πόσο πουλάει ο γείτονας. Ο γείτονας πάλι πουλάει στην ανώτερη τιμή που πιστεύει ότι μπορεί να πιάσει και να ξεφορτωθεί το εμπόρευμα. Κάποια πράγματα είναι πολύ απλά. **
Αυτές οι σκέψεις επανήλθαν στο μυαλό μου μετά από τη συνομιλία με τον υπεύθυνο των
on-line βιολογικών κερασιών που διαφημίζονται στο Homefood. Εγώ παρήγγειλα κεράσια διότι α.
λατρεύω τα κεράσια, και β.
λατρεύω τη λίμνη Βεγορίτιδα, και τα κεράσια αυτά παράγονται στις όχθες της και στους πρόποδες του όρους Βόρας (Καϊμακτσαλάν). Μπήκα και στο Google Earth και μου φάνηκε ότι διέκρινα τα δέντρα. Μα το Θεό. Μη μου χαλάτε το παραμύθι!
Έλεγα λοιπόν ότι ο κ. Καραβίτης με προειδοποίησε: πουλάει τα κεράσια του 3 ευρώ το κιλό, ελάχιστη παραγγελία 5 κιλά, συν τα μεταφορικά που είναι δέκα ευρώ αντικαταβολή στον κούριερ, σύνολο για τα πέντε κιλά 25 ευρώ, ήγουν
5 ευρώ το κιλό για βιολογικά κεράσια
στην πόρτα σας.
Ο άνθρωπος με προειδοποίησε γιατί, αν κρίνω από τον τόνο της φωνής του, θεώρησε αυτήν την τιμή κάπως
τσιμπημένη. Άλλα τα ήθη των ανθρώπων στην Πέλλα κι άλλες οι τιμολογήσεις τους. Για να τον κάνω να αισθανθεί καλύτερα, φωτογράφησα με το κινητό δυο πάγκους (από τους καλύτερους) στη λαϊκή της Καλλιδρομίου το Σάββατο.
Τα κεράσια Αρχαγγέλου, περίπου 50 χιλιόμετρα από την Άρνισσα, είναι ήδη στα
4,99 ευρὠ, και πρέπει και να τα κουβαλήσεις στο σπίτι. Tα τραγανά Φερούβια δεν τα ξέρω και θλίβομαι γιατί δεν μπορεί κανείς να με πληροφορήσει υπεύθυνα τι σόι κεράσια είναι αυτά και γιατί κοστίζουν ένα ευρώ παραπάνω από τα διάσημα του Arkhangelsk. Πάμ' παρακάτω...
Η επόμενη ταμπέλα είναι άκρως σουρεαλιστική. Τα Βοδενά, ως γνωστόν, είναι η Έδεσσα, και η Ράχη Ολύμπου απέχει οδικώς κάπου εκατόν σαράντα χιλιόμετρα. Πόσο
γνήσια Βοδενών μπορούν να είναι τα κεράσια Ολύμπου (με πιστοποίηση), δεν ξέρω. Όπως δεν ξέρω και γιατί τιμολογούνται στον πάγκο του χασάπη... μπαρδόν, του μανάβη,
6,80 ευρώ. Ο μανάβης ελπίζω να ξέρει.
Στη συνέχεια μετάβην στην μπουτίκ φρούτων του Κολωνακίου για να πάρω την υψηλότερη τιμή της αγοράς και να αισθανθώ κι εγώ λιγάκι Χαρδαβέλλας, Μάκης, Παπαχελάς, Τσιαμτσίκας, κίτρινος δημοσιογράφος τελοσπάνων. Η μπουτίκ δεν με απεγοήτευσε. Τα τραγανά εκεί τιμολογούνταν
8,90 ευρώ το κιλό.
Κι-άι!
Είναι απίστευτα τα επιχειρήματα που προβάλουν οι διάφοροι μανάβηδες (και ξηροκαρπάδες) για να δικαιολογήσουν τις αυξημένες τιμές πώλησης. Το συνηθέστερο είναι ότι «Μην τα βλέπεις ακριβότερα, τα δικά μου έχουν λιγότερα σκάρτα/χαλασμένα, οπότε κερδισμένος βγαίνεις». Ψεύδος ασύστολο, όποτε τα δοκίμασα είχαν ακριβώς το ίδιο ποσοστό σκάρτων με τα φτηνότερα.
Και φυσικά όλα αυτά τα επιχειρήματα καταπίπτουν όταν αναλογιστεί κανείς πως στις λαϊκές αγορές, εκεί όπου το πράγμα είναι ζεστό και η πραμάτεια διαπραγματεύσιμη, άλλες είναι οι τιμές του πρωινού κι άλλες του σχολάσματος, άλλες στην αρχή της εποχής κι άλλες στα όψιμα. (Για πλήρη εξήγηση του φαινομένου, βλέπε δεύτερη σημείωση).
Για χωράφια να μιλούμε τώρα!
* Με πιθανή εξαίρεση τους «αμυντικογενείς» και «επιθετικογενείς» ποδοσφαιριστές.
** Όπως είπε κι ένας φίλος μου προ πολλών ετών, σε φοιτητικό πάρτυ που έκανε κολλέγιο θηλέων στην αλλοδαπή, we are all under the laws of supply and demand.
