Δεν ξέρω τι έχουμε πάθει… Σχεδόν όλοι οι φίλοι, οι σαραντάρηδες και βάλε σαν εμένα, το έχουμε ρίξει στη φυσιολατρία _ μετά ασκήσεως. Μάλλον έχει να κάνει με την ηλικία. Κάτι οι αντοχές που μειώνονται και πρέπει να τις αυξήσουμε, κάτι η ψυχολογική ανάγκη να αισθανθούμε και πάλι τζόβενα... Εγώ, από τους πλέον «συντηρητικούς» και «προσγειωμένους», σκέφτομαι να αρχίσω συστηματικά πεζοπορία, γι΄αυτό και εσχάτως εφοδιάζομαι με τον σχετικό εξοπλισμό και μελετώ τους χάρτες με τα μονοπάτια των βουνών της Αττικής. Αλλοι, πιο ριψοκίνδυνοι, αποφάσισαν να το παίξουν Ιντιάνα Τζόουνς. Έτσι, στην πρόσκλησή μου να περπατήσουμε ως το καταφύγιο της Πάρνηθας, ο Στέλιος αντιπρότεινε ράφτινγκ σε κάποιον από τους ποταμοχείμαρρους που πάντα ξυπνούσαν μέσα μου τον φόβο. Ο φόβος δεν με άφησε και αυτή τη φορά να τον ακολουθήσω.
Έχασα. Όχι επειδή δεν φωτογραφήθηκα με κράνος και σωσίβιο, ούτε επειδή δεν έζησα την εμπειρία ενός παρ’ ολίγου πνιγμού. Κυρίως γιατί έχασα την κωμωδία της χρονιάς, με πρωταγωνιστή τον φίλο μου. «Μεγάλη (μπιπ) η ζωή!», όπως τη χαρακτήρισε, το βράδυ μετά την επιστροφή του οπότε μου διηγήθηκε τα πάντα. Κυρίως ότι, με το που έφτασε στην όχθη του ποταμού, έτοιμος να δοξαστεί όπως ο Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ στη «Βασίλισσα της Αφρικής» και η Μέριλ Στριπ στο «Αγριος ποταμός», διαπίστωσε ότι οι δύο από τους οκτώ που θα αποτελούσαν το πλήρωμα του σκάφους ήταν η σαρανταπεντάχρονη πρώην γυναίκα του και ο εικοσιτεσσάρης ηλεκτρονικός για τον οποίο τον είχε εγκαταλείψει πριν από έναν χρόνο. Αυτά έχουμε πάθει με το να μπαζώνουμε τα ποτάμια και να αποξηραίνουμε τις λίμνες μας: Οι υδάτινοι δρόμοι που έχουν απομείνει στη χώρα είναι τόσο λίγοι, ώστε, θέλουμε δεν θέλουμε, πέφτουμε ο ένας πάνω στον άλλο!
Περί τα δύο κιλά κρασί χρειάστηκε ο Στέλιος για να μου διηγηθεί ολόκληρη την ιστορία. Πώς όταν τους είδε έκανε να γυρίσει τα πίσω μπρος και να αποχωρήσει διακριτικά, πώς εκείνη τη στιγμή τον είδε η ακατονόμαστη και χαμογέλασε σατανικά, πώς στη συνέχεια τον πλησίασε για να τον ρωτήσει για την υγεία του… «Δίπλα της ο "Πρωτάρης"» _ όπως αποκαλούμε συνθηματικά το βρέφος το οποίο ειράσθη _ «ενώ εγώ, ολομόναχος, μπακούρι, θλιβερός. Έφαγα μεγάλη ήττα. Αν ήμασταν τουλάχιστον μαζί…». Θα μου έβαζε ξανθιά περούκα και θα με παρουσίαζε ως την καινούρια (τριχωτή) αγαπημένη του; «Δεν θα ήμουν η προσωποποίηση της απόλυτης μοναξιάς!». Μπροστά στην άγρια φύση είμαστε όλοι μόνοι, επιχείρησα να κανιβαλίσω την κατάσταση, ανεπιτυχώς όπως φάνηκε από το εκνευρισμένο βλέμμα του. Χαιρετίστηκε, λοιπόν, μαζί τους _ «όσο πιο ψυχρά μπορούσα» _ και επιβιβάστηκε στο σκάφος προσπαθώντας να κάνει ότι δεν άκουσε το «ώστε γνωρίζεστε; Από πού;» του εκπαιδευτή. Το άκουσε η ακατονόμαστη, η οποία απάντησε με νόημα «είμαστε παλιοί γνωστοί». «Μια γνωστή που καθόλου δεν θα μου έλειπε», σχολίασε ο φίλος μου, «αν πνιγόταν σε κάποια στροφή του ποταμού». Προσπάθησα να του πάρω το κρασί _ «φτάνει, ήπιες πολύ». Θα έπινε και άλλο. Έπινε, λοιπόν, και θυμόταν το δίωρο κατά το οποίο... ποταμοχτυπιόταν με την πιο αντιπαθητική παρέα του κόσμου. Κυρίως πόσο «κότα» ένιωσε όταν, τη στιγμή που δεν τον κοιτούσε κανένας, παρότι μπορούσε να φέρει το κουπί στο κεφάλι του «πρωτάρη», δεν το έκανε. «Σταμάτα, μιλάς σαν serial killer!», επιχείρησα εκ νέου να τον συνεφέρω, εκείνος όμως δεν άκουγε, μόνο ανακαλούσε τις χαμένες ευκαιρίες να έστελνε τη μοιχαλίδα και τον τρισκατάρατο στον πάτο.
«Και όπως καταλαβαίνεις τέρμα το ράφτινγκ. Πηγαίνουν κάθε σαββατοκύριακο, οπότε δεν διακινδυνεύω να τους ξανασυναντήσω… Θα αρχίσω parapente». Προσπάθησα για άλλη μία φορά να του εκθέσω τις χαρές της πεζοπορίας. Κυρίως ότι, αν π.χ. συναντήσεις την πρώην σου στην κορυφή του Ολύμπου, δεν είναι απαραίτητο να τη σπρώξεις στο γκρεμνό, απλώς επιλέγεις άλλο μονοπάτι για να κατέβεις. «Μήπως θα ήταν καλύτερο να τους αντιμετωπίσω καταπρόσωπο;», με κοίταξε. Τι εννοείς; «Είναι άδικο να σταματήσω το ράφτινγκ επειδή κάνουν και αυτοί. Θα συνεχίσω!». Έτσι σε θέλω. «Απλώς δεν θα πηγαίνω μόνος!». Εγώ μαζί δεν έρχομαι… «Ποιος σε παίρνεις; Μια ψηλή, ξανθιά, αθλητική εικοσπεντάρα θέλω, για να τους κάνω να σκάσουν!».
Τι πιο εύκολο; Στην ουρά μας περιμένουν οι ψηλές, ξανθές, αθλητικές εικοσιπεντάρες, έτοιμες να πέσουν στα πόδια μας για να τις πάρουμε μαζί μας στον Λούσιο και να τις βάλουμε να παλεύουν με τα κύματα! «Έχω βρει ένα site στο Internet με συνοδούς: τη νοικιάζεις με την ώρα, τη δίμετρη, και την βάζεις να κάνει ό,τι θέλεις, ακόμα και mountain bike». Κοντολογίς, το καγιάκ σου στοιχίζει όσο ένα ταξίδι με τη «Χριστίνα» του Ωνάση. «Σημασία έχει να τους μπω στο μάτι!». Πρόσεξε μην μπεις στο μάτι της Υπηρεσίας Δίωξης Οργανωμένου Εγκλήματος, γιατί αυτά τα _ μην τα χαρακτηρίσω _ site εγώ τα φοβάμαι. «Η μόνη που θα λογοδοτήσει για τα εγκλήματά της είναι η ακατονόμαστη». Κατά τα άλλα, η επαφή με τη φύση εξημερώνει τα ήθη, μας ηρεμεί, μας ανανεώνει, οξυγονώνει τον εγκέφαλο και μάς κάνει να παίρνουμε σωστές αποφάσεις. Αυτό πιστεύατε...
