Στο Mega, «Το νησί»: μια ιλουστρασιόν εκδοχή της ζωής στη Σπιναλόγκα των λεπρών και των καταφρονεμένων. Στον Alpha, o «Big Brother»: μια μιντιακή Σπιναλόγκα, όπου η λέπρα έχει αντικατασταθεί από άλλες «ασθένειες»: την υποκρισία, την κατινιά, τη γαϊδουριά, την αγένεια, την αμορφωσιά, την έλλειψη καλλιέργειας και καλών τρόπων, την απύθμενη βλακεία. Μια μεταμοντέρνα Σπιναλόγκα όπου οι άνδρες διαθέτουν όλα τα αρνητικά στοιχεία που χαρακτηρίζουν τις γυναικούλες (με όλη την αρνητική σημασία της λέξης), ενώ οι γυναίκες, όταν δεν περιφέρουν από καναπέ σε καναπέ την πλήξη και την αφασία τους, επιδίδονται σε υστερικά ξεσπάσματα. Αν αυτή η ελεεινή ζούγκλα είναι μικρογραφία της κοινωνίας μας, τότε να το κλείσουμε το μαγαζάκι και να κρεμαστούμε σε κάνα δέντρο, περνώντας το μνημόνιο τρεις φορές γύρω από τον λαιμό μας.
Εκτός αν τα παραλέω. Αν φταίω εγώ που δεν μπορώ να διακρίνω καμία κρητική λεβεντιά πίσω από τα παιδαριώδη κηρύγματα και την επιπέδου νεάτερνταλ συμπεριφορά του Γιάννη Φουκάκη. Που βρίσκω γιαλαντζί το αντριλίκι που πουλάει ο εκ Θεσσαλίας Γιώργος, γραφική και γελοία τη μαγκιά της (κρητικιάς επίσης) Στέλλας, αφόρητα ενοχλητική την προφανή κουτοπονηριά του μετανάστη Ηλία.
Ξέρω ότι τα προαναφερθέντα ονόματα μπορεί και να μη λένε τίποτε σε αρκετούς από εσάς – αυτό φανερώνουν οι εξαιρετικά χαμηλές θεαματικότητες του ριάλιτι –, αν όμως τα επικαλούμαι είναι επειδή θεωρώ, έπειτα από πολλές ώρες «βασανιστηρίων» μπροστά στη μικρή οθόνη λόγω της δουλειάς μου, ότι ο εφετινός «Big Brother» κατάφερε να συγκεντρώσει μέσα σε μερικά τετραγωνικά μέτρα, στα δωμάτια του προκάτ σπιτιού του, άπαντα τα ελαττώματα (και την ψυχασθένεια) της φυλής μας. Και να αναδείξει όλη την decadence της. Μερικά λεπτά να παρακολουθήσεις πώς επικοινωνούν και πώς συμπεριφέρονται μεταξύ τους οι παίκτες και έχεις μπροστά σου την Ελλάδα του 2011 σε όλο το παρακμιακό μεγαλείο της. Μια κοινωνία όπου οι περισσότεροι ονειρεύονται αλλά και επενδύουν το μέλλον τους στο εύκολο κέρδος (αυτό είναι και το δέλεαρ για να μπεις στον «Big Brother») και που προκειμένου να το αποκτήσουν πουλάνε χωρίς δεύτερη σκέψη την αξιοπρέπειά τους (όπως οι παίκτες που δέχονται να παρακολουθούμε κάθε λεπτό της ζωής τους θυσιάζοντας την ιδιωτικότητά τους στον βωμό του χρήματος ή της ματαιοδοξίας τους). Μια κοινωνία λαμογιάς και λούφας, ψεύτικης λεβεντιάς, πρωτόγονου συντηρητισμού, στείρου τοπικισμού (Στέλλα: «Εγώ συμπαίκτη που κατάγεται από την Κρήτη ό,τι και να κάνει δεν τον ψηφίζω να φύγει») και υπεροψίας.
Μέρος του απογοητευτικού σκηνικού οι αμπελοφιλοσοφίες των συμμετεχόντων μπροστά στην κάμερα. Κυρίως εκείνες του Κρητικού και του Θεσσαλού, οι οποίοι παραδίδουν συχνά πυκνά με σοβαρό ύφος και με δάκρυα στα μάτια σεμινάρια στους ανά την Ελλάδα τηλεθεατές περί οικογενειακής αγάπης και αρμονίας: «Ένα σου λέω και να το ξέρεις, την αγάπη που έχεις στο σπίτι σου δεν θα τη βρεις πουθενά», «Φίλε μου, να θυμάσαι ότι δεν υπάρχει πράγμα πιο ιερό από τη φαμίλια», «Κοίτα με στα μάτια και πίστεψέ το, από τη μάνα σου άνθρωπος που να θέλει πιο πολύ το καλό σου δεν υπάρχει πουθενά στον κόσμο και στον γαλαξία όλο», «Αδελφό δεν είχες μέχρι σήμερα, αλλά αδελφό έχεις τώρα, εμένα, όπου να πας, ό,τι και να γίνει, θυσία θα γίνω για σένα» κτλ. Ήρεμα, παιδιά! Και εμείς αγαπήσαμε τους γονείς μας, τα αδέλφια μας και τους φίλους μας και αγαπηθήκαμε από εκείνους, δεν βγήκαμε όμως να το πουλήσουμε προκειμένου να κερδίσουμε ψηφαλάκια. Και για να τα ξεκαθαρίσουμε μια και καλή τα πράγματα: Άλλο αξιοπρέπεια και άλλο τηλεθέαση.
Σε αυτές όμως τις συμπεριφορές έχουν εκπαιδευτεί, αυτές αναπαράγουν (και) από την τηλεόραση. Με το ερώτημα να παραμένει και να απασχολεί τους πανελίστες: Είναι οι συμμετέχοντες στο παιχνίδι ειλικρινείς ή παίζουν ρόλους με σκοπό την επικράτησή τους και το παχυλό έπαθλο; Αφελής προβληματισμός. Ποιος δεν παίζει ρόλους σε αυτήν τη ζωή; Και ποιος είναι απολύτως ειλικρινής; Υπάρχει τέτοιος άνθρωπος; Εξάλλου, η ειλικρίνεια (έτσι όπως την περιφέρουν και τη διαφημίζουν στα κανάλια) είναι, κατά τη γνώμη μου, μια υπερτιμημένη αρετή. Αυτό όμως δεν είναι της παρούσης, άλλο είναι το θέμα: Ότι η κοινωνία μας όχι απλώς εκπαιδεύει μάγκες και μάγκισσες του γλυκού νερού, λαμόγια που παρουσιάζονται ως οι ιδανικοί γιοι, αδελφοί, σύντροφοι, φίλοι κτλ., αλλά και ότι στη συνέχεια αυτοί βγαίνουν μπροστά και αναδεικνύονται ήρωες της καθημερινότητάς μας.
Ακούω και διαβάζω τις αναλύσεις γύρω από τις συμπεριφορές των παικτών του «Big Brother» και ανατριχιάζω: Το ψεύτικο σερβίρεται ως η μία και μοναδική αλήθεια. Η ασυνέπεια, η οκνηρία και η πονηριά επιβραβεύονται με ψήφους από το κοινό. Κάτι τέτοια δεν έφεραν την Ελλάδα σε αυτήν τη θλιβερή κατάσταση; Και πού θα την οδηγήσουν στο μέλλον; Γιατί η παράσταση συνεχίζεται. Με τα ριάλιτι να εικονογραφούν με τα πιο μελανά χρώματα τα χαρακτηριστικά της φυλής μας. Τελικά, αυτοί είμαστε; Οι βουτυρομπεμπέδες; Οι εαυτούληδες; Οι άξεστοι; Οι αμαθείς; Οι (αναίτια) επηρμένοι; Οι δήθεν; Πες μας «Μεγάλε αδελφέ», εσύ που τα βλέπεις όλα, αυτοί είμαστε; (Και θέλουμε και βραβεία για αυτή μας την κατάντια;)
