Επειδή για μια υπόληψη καθαρή ζούμε, είχα κρατήσει μυστικό από όλους το παραστράτημά μου: Θα πήγαινα να παρακολουθήσω τη ζωντανή συναυλία της Πάττυ, σε σκηνοθεσία Στέφανο Σαρτίνι, στο στάδιο του Τάε κβο ντο.
Από απλή περιέργεια; Για λόγους επαγγελματικής ενημέρωσης; Πείτε το όπως θέλετε, ακόμη και διαστροφή. Αποφάσισα όμως ότι εγώ, ο οποίος πολλάκις είχα προγκίξει το made in Argentina τηλεοπτικό (υπο)προϊόν, δεν μπορούσα να λείψω από την <<Πιο όμορφη ιστορία>>, όπως θα τη διηγούνταν live η πρωταγωνίστρια της σειράς Λάουρα Εσκιβέλ. Εξασφάλισα θέση, προετοιμάστηκα για τα χειρότερα (ήμουν πεπεισμένος ότι θα παρακολουθούσα ό,τι πιο εφιαλτικό) και το απόγευμα του περασμένου Σαββάτου ξεκίνησα - <<Να έρθεις πολύ νωρίς>>, με είχαν συμβουλεύσει, <<για να γλιτώσεις τις ουρές στα πάρκινγκ και στις εισόδους>>. <<Πού πας;>> ρώτησε η θεία - <<όλα, θέλω να τα ξέρω όλα, όχι ότι είμαι κουτσομπόλα...>> - Ιουλία. <<Στον "Θάνατο του Δαντόν">>, της απάντησα, <<στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών>>. <<Του Μπύχνερ δεν είναι αυτό;>>. <<Όχι, του Σαρτίνι>>. <<Ποιου;>>. Είχα ήδη κλείσει την πόρτα πίσω μου. Γύρω στις έξι βρισκόμουν έξω από το στάδιο, πολύ έξω, καθώς η ουρά των αυτοκινήτων που περίμεναν για να μπουν στο πάρκινγκ έμοιαζε ατελείωτη.
Το πλήθος που είχε συρρεύσει ήταν εμφανώς πωρωμένο: Κοριτσάκια καπελωμένα με το χαρακτηριστικό πολύχρωμο σκουφί και τις ξανθές κοτσίδες της ηρωίδας, κοριτσάκια που φορούσαν μπλουζάκι με στάμπες της Πάττυ, αγοράκια και κοριτσάκια με χαρτόνια όπου διάβασα, γραμμένο με πολύχρωμα χρώματα, <<Πάττυ, σε αγαπάμε>> και γονείς με την αγωνία εμφανή στα μάτια τους: Αν έχανες το παιδί σου εκεί πέρα, δεν το ξαναέβρισκες.
Από δίπλα καντίνες με σουβλάκια και τσιγγάνες με πολύχρωμες ροκάνες και περούκες: <<Καλέ, πάρε δύο κοτσίδες Πάττυ να τις φορέσει το παιδάκι σου>>. Ένιωθα βλέμματα υποψίας να καρφώνονται πάνω μου: <<Τι θέλει εδώ μόνος αυτός ο αξύριστος; Πού είναι το παιδάκι που συνοδεύει;>>.Έπρεπε να είχα δανειστεί ένα, ώστε να μην προκαλώ άδικες υποψίες. Προσπέρασα όσο πιο αθόρυβα και διακριτικά μπορούσα τα πλήθη, μπήκα στην αίθουσα και κάθισα στη θέση μου. Ήταν επτά, έως τις οκτώ που άρχιζε η παράσταση είχα μία ολόκληρη ώρα για να περιεργάζομαι τις μαμάδες και τους μπαμπάδες με τις κάμερες στο χέρι και τα βλαστάρια τους ντυμένα με τα καλύτερα ρούχα τους - η παγέτα και το στρας πήγαιναν σύννεφο. Τα οποία βλαστάρια τους, με διάθεση φιλάθλων σε ποδοσφαιρικό αγώνα, αλάλαζαν <<Πάττυ, Πάττυυυυυ!>>, για να κάνουν την αίθουσα να τρέμει συθέμελη από τα χειροκροτήματα όταν άρχισε η παράσταση. Όταν, δηλαδή, η Πάττυ εμφανίστηκε μπροστά τους, μέσα σε τυφώνα λαϊκού ενθουσιασμού:
Με εκατοντάδες φωτογραφικές μηχανές και βιντεοκάμερες να καταγράφουν τα χορευτικά βήματά της και με το άγουρο σεξ απίλ της μαθήτριας-Λολίτας, το οποίο προβάλλει εντέχνως η Εσκιβέλ, να προκαλεί παροξυσμό στις έφηβες που είχαν στριμωχτεί στα κάγκελα, αριστερά και δεξιά της σκηνής, απλώνοντας τα χέρια και προσπαθώντας να αγγίξουν το είδωλό τους. Τέτοιες σκηνές είχα δει μόνο σε βιντεάκια εποχής, όπου βρετανές μαινάδες καταδίωκαν τους Beatles. Άρχισα να χειροκροτώ για να μην είμαι εντελώς παράταιρος με το κλίμα του αχαλίνωτου ενθουσιασμού, της άνευ ορίων χαράς. Αποφασισμένος να παρακολουθήσω το σόου ως το διάλειμμα και μετά να την κάνω με ελαφρά πηδηματάκια.
Έμεινα όμως ως το τέλος. Όχι από περιέργεια. Ήταν το θέαμα-γιορτή που με κράτησε. Αρχικά δεν μπορούσα να εξηγήσω το γιατί, άρχισα όμως και εγώ να κουνιέμαι ρυθμικά στο κάθισμά μου με το <<Las Divinas>> - το οποίο τα παιδάκια τραγουδούσαν σε άπταιστα ισπανικά! Όπως άρχισα να χαίρομαι με τον ενθουσιασμό που εκδήλωναν όλα αυτά τα παιδιά, όταν η καλή Πάττυ, η <<κακιά>> Αντονέλα και η παρέα τους έβγαιναν στη σκηνή, όταν κομφετί και μπαλόνια ελευθερώνονταν από το ταβάνι και έπεφταν πάνω μας. Συνειδητοποίησα ότι η διάχυτη στον χώρο αφέλεια με παρέσυρε, με χαλάρωνε. Ναι, το (ομολογουμένως καλοστημένο και προσεγμένο) θέαμα είχε στοιχεία κιτς. Ναι, το μοντέλο του μικρομέγαλου που περισσότερο φλερτάρει με τους συμμαθητές του παρά μελετά τα μαθήματά του δεν θα ήθελα να γίνει πρότυπο για τα παιδιά μου. Μέσα σε αυτή τη μαύρη και άραχλη περίοδο που περνάμε όμως, με την ανασφάλεια, την κατήφεια και την απαισιοδοξία να έχουν εγκατασταθεί για καλά γύρω και εντός μας, η πολύχρωμη χαζομάρα της Πάττυ λειτούργησε σαν ελιξίριο αισιοδοξίας και ελαφρότητας. Χρειάζονται και τα light προϊόντα στη ζωή, ειδικά σε μια ζωή τόσο δύσπεπτη όσο η δική μας. Είναι ωραίο, εκεί που σε στόλιζαν με σχόλια υποτιμητικά, να σε ραίνουν με κομφετί. Κοντολογίς, πήγα στην Πάττυ με τη διάθεση να χλευάσω και αποχώρησα με διάθεση για χορό, σιγοτραγουδώντας τον ρυθμό του <<Fiesta>>, χαρούμενος και εγώ σαν τα παιδιά που στο φινάλε σήκωναν πανό με μηνύματα αγάπης προς τη δημοφιλή ηρωίδα. Εύχομαι μόνο οι γονείς αυτών των παιδιών να τους εξηγούν ότι υπάρχουν και άλλοι (κυρίως άλλοι) τρόποι ψυχαγωγίας εκτός από τα πανηγυράκια αυτού του είδους και να τα φέρνουν σε επαφή μαζί τους.
Όλα, είπαμε, χρειάζονται. Και ο <<Δαντόν>> και η Πάττυ. Αυτό προσπαθούσα να εξηγήσω στη θεία Ιουλία που, όταν βγάζοντας το μπουφάν μου έπεσαν στο πάτωμα σερπαντίνες, κατάλαβε ότι εκείνο το Σάββατο είχα προσπεράσει ανενδοίαστα τον Μπύχνερ...
