Την περασμένη Δευτέρα ήταν που είχε λυσσάξει: «Καλοκαίριασε, πήγαινέ με για έναν καφέ», «Εγώ είμαι η δούλα εδώ μέσα, μόνο για να μαγειρεύω, αλλά όταν σου ζητώ μια χάρη ούτε που το συζητάς», «Έλα, πάμε να δω λίγο πράσινο, να ανοίξει το μάτι μου!». Πάμε, πάμε, πάμε… Ώσπου πήγαμε, αλλά εκεί που βλέπαμε το πράσινο προέκυψε το ΠΑΜΕ και τώρα την έχω με διάστρεμμα, στο κρεβάτι. Φταίω κι εγώ που επέλεξα το παρκάκι πίσω από το άγαλμα του Βενιζέλου για να βγάλω βόλτα τη θεία Ιουλία, την ημέρα που στο διπλανό Μέγαρο Μουσικής συναντιόταν η Συνομοσπονδία Ευρωπαϊκών Συνδικάτων. Το είχα ξεχάσει. Όπως είχα ξεχάσει και ότι το ΠΑΜΕ θα οργάνωνε εκδήλωση διαμαρτυρίας. Βρεθήκαμε λοιπόν στο πεζοδρόμιο του Μεγάρου, απέναντι από το πλήθος που είχε συγκεντρωθεί στην είσοδο του Αρεταίειου, για να έχει καλή θέα προς τους συνέδρους. Ένα πεζοδρόμιο οι πλάκες του οποίου ήταν εξ ολοκλήρου καλυμμένες από φέιγ-βολάν: «Έξω οι γραφειοκράτες της Συνομοσπονδίας Ευρωπαϊκών Συνδικάτων». Σας μιλώ για πολύ χαρτί, πολύ σκουπίδι. Τόσο πολύ, που δεν μπορούσες να πατήσεις. Όπως η θεία Ιουλία. Η οποία, εκεί που βρισκόταν δίπλα μου, ξαφνικά βρέθηκε κάτω από έναν ΜΑΤατζή που στεκόταν με ανοιχτά τα πόδια και ατένιζε τους ΠΑΜΕ γρυλίζοντας κάτι γαλλικά. «Πάμε πάραυτα στον γιατρό» αποφάνθηκα, καθώς τη σήκωσα και διαπίστωσα ότι δεν μπορούσε να πατήσει το δεξί της πόδι. «Κάτω ο κομμουνισμός!» φώναξε εκείνη – χωρίς ευτυχώς να μας ακούσουν – και κούτσα κούτσα, υποβασταζόμενη, πήρε τον δρόμο προς τον «Ευαγγελισμό».
Μη βιαστείτε να βγάλετε συμπεράσματα: Δεν είμαι εχθρός του λαού. Τον ψεκασμό της Βασιλίσσης Σοφίας με τα φυλλάδια του ΠΑΜΕ τον χρησιμοποιώ ως αφορμή για να καταγγείλω εκείνο που κάνουν όλες οι πολιτικές παρατάξεις και όλες οι παραπολιτικές οργανώσεις: βρωμίζουν ανενδοίαστα την πόλη. Θα μου πείτε, ο αγώνας τέτοιες λεπτομέρειες τις προσπερνά, μοναδικό θέμα είναι η επιτυχία της επανάστασης. Και, ως γνωστόν, στον πολιτικό ρεαλισμό ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Να όμως που εμείς όχι μόνο δεν προσπερνάμε αυτές τις «λεπτομέρειες», αλλά γλιστράμε επάνω τους. Εκτός αυτού, είμαστε υποχρεωμένοι να κυκλοφορούμε καθημερινά σε ένα κολάζ σχισμένων αφισών, πατημένων προκηρύξεων, αναγγελιών για ομιλίες που έχουν γίνει προ αμνημονεύτου. Το σκεφτόμουν παρατηρώντας την περασμένη Κυριακή, στην έξοδο της Εθνικής προς Πατήσια, ένα μεγάλο πανό, τεντωμένο από τη μια μεριά του δρόμου ως την άλλη, το οποίο έγραφε: «Αλέκα Παπαρήγα: Μιλάει στις 18 Απριλίου στο Σύνταγμα, όλοι εκεί!». Και αν «επιτίθεμαι» πάλι στους «κόκκινους», επαναλαμβάνω ότι δεν το κάνω ως νοσταλγός των Ρομανόφ, απλώς έτυχε τελευταίως να πέφτω πάνω στα φάλτσα της δικής τους δράσης, σε δρόμους και πλατείες... Με όλον όμως τον σεβασμό Αλέκα, αλλά και Γιώργο, Αντώνη, Αλέξη, Ντόρα, Αλέκο, ΠΑΜΕ, ΔΑΠ, ΠΑΣΠ κτλ., δεν μπορείτε έτσι όπως κολλάτε τις ανακοινώσεις σας στους τοίχους ή τις αναρτάτε στους ηλεκτρικούς στύλους, με τον ίδιο τρόπο μόλις τελειώνουν οι εκδηλώσεις σας να τις αποσύρετε; Δεν μπορούν οι ομάδες σας, που βγαίνουν και κάνουν την αφισοκόλληση, να ξαναβγαίνουν και να αποσύρουν τις αφίσες; Μπορούν, απλώς δεν ενδιαφέρονται.
Δεν είναι βεβαίως οι πολιτικές παρατάξεις μοναδικές υπαίτιες για το χαρτοχάος. Εκατοντάδες και οι αφίσες τραγουδιστών και ηθοποιών, οι οποίες διαφημίζουν παραστάσεις που έχουν κατεβεί εδώ και μήνες, εκατοντάδες και οι διαφημίσεις για προϊόντα που πλέον δεν διατίθενται… Αναφέρομαι όμως στις παρατάξεις επειδή τις θεωρώ από τις κύριες υπεύθυνες για το χάλι. Αν δεν δείξουν την (ανύπαρκτη μέχρι στιγμής) ευαισθησία τους, τι περιμένουν από τον κόσμο; Εξακολουθείτε να θεωρείτε ότι εδώ ο κόσμος χάνεται και εγώ ασχολούμαι με προβλήματα πολυτελείας.... Όμως, κάτι τέτοιες λεπτομέρειες κάνουν τη διαφορά, επιβεβαιώνουν τον πολιτισμό μιας πόλης. Μου είχε προξενήσει οικτρή εντύπωση, στην πρώτη επίσκεψή μου στο Κάιρο, η εικόνα των ντόπιων που αφόδευαν στο γρασίδι, στα πέριξ του αρχαιολογικού μουσείου. Η Αθήνα δεν παρουσιάζει τόσο θλιβερή εικόνα – μέχρι στιγμής... Όμως, όσο βλέπω (και) τα στολίδια των Χριστουγέννων που οι δήμοι δεν τα έχουν ακόμη αποκαθηλώσει τόσο επιβεβαιώνω ότι εκείνοι που μου ζήτησαν να τους ψηφίσω για να βελτιώσουν/ομορφύνουν την καθημερινότητά μας απλώς αδιαφορούν. Και η πόλη μαραζώνει. Μια Αθήνα που κάποιοι δεν της επιτρέπουν να αποκαλύψει το ανοιχτόκαρδο πρόσωπό της. Μια Αθήνα που το προηγούμενο Σαββατοκύριακο κατέβηκε στο Φάληρο για να δει από κοντά τα έργα που εκτέθηκαν στην «Art Αθήνα» (εντυπωσιακή η κοσμοσυρροή), απόδειξη ότι ενδιαφέρεται. Που έσπευσε να γεμίσει ασφυκτικά το Μέγαρο Μουσικής για να ακούσει τη Ρενέ Φλέμινγκ, απόδειξη ότι αφουγκράζεται. Που συνωστίστηκε στα περίπτερα του «10ου Αφρικανικού Φεστιβάλ» στο Ψυχικό, απόδειξη ότι ανθίσταται στις ρατσιστικές κορόνες. Που έκανε πικνίκ στο καταπράσινο και φροντισμένο άλσος Βεΐκου, που περπάτησε στο Τροκαντερό, που επισκέφθηκε τον Βοτανικό Κήπο στο Δαφνί. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι που υπερψηφίζουν με την παρουσία τους το ωραίο, το δημιουργικό και το καλόγουστο δικαιούνται ένα λιγότερο επιθετικό περιβάλλον. Ας το φροντίσουν και αυτό οι παρατάξεις που κόπτονται για τα δικαιώματά μας, καθώς η όμορφη και καθαρή πόλη είναι ένα από αυτά. «Γράψε κάτι για τις προκηρύξεις που τις πατάει ο κόσμος και τρώει τα μούτρα του!» φωνάζει η θεία Ιουλία από το διπλανό δωμάτιο όπου την έχουμε οριζοντιωμένη. «Αυτό κάνω». «Μη γράψεις όμως ότι είμαι ενάντια στον αγώνα κατά του Μνημονίου, είμαι απλώς ενάντια στο χαρτί που γλιστράει. Να προτιμούν το σαγρέ». Και να σκύβουν να το μαζεύουν. Ο αγώνας μόνο τότε δικαιώνεται.
