Μου λένε: «Μην τα βάζεις όλα μέσα σου». Και πού να τα βάλω, έξω μου; Το μόνο μέρος που μου ανήκει είναι το μέσα μου. Το έξω μου το έχουν καταλάβει άλλοι. Mέσα μου, λοιπόν. Περίοδος εσωστρέφειας και περισυλλογής. Και όμως, άλλες φορές το καλοκαίρι ήταν περίοδος ανεμελιάς. Το φετινό, παρ' ότι και ήλιο διαθέτει, και παγωτά χωρίς θερμίδες, και Κέβιν Σπέισι, κατηφές μάς προέκυψε. Έκανα και τη βλακεία να πάρω το ένα τρίτο της άδειάς μου πολύ νωρίς και το επόμενο πακέτο πολύ αργά – θα έχει μπει για τα καλά ο Σεπτέμβρης όταν θα φεύγω… Δεν λέει να περάσει αυτός ο μήνας. Ένας Αύγουστος-ημέρα της μαρμότας, εικονογραφημένος με τις πιο μουντές ζωγραφιές: τη λεηλατημένη μετά το πέρασμα των «αγανακτισμένων» και των «ακατοίκητων» πλατεία Συντάγματος, το Πεδίον του Άρεως που το ρετουσάρισαν για να καταλήξει πιο μίζερο απ' ό,τι ήταν, τους ταρίφες στα λιμάνια να διεκδικούν εκείνα που τους χρωστάει (;) το κράτος από τους τουρίστες. Οι οποίοι τουρίστες, όταν οργάνωναν την all inclusive κρουαζιέρα στο Αιγαίο, δεν φαντάζονταν ότι θα έβλεπαν τον Παρθενώνα με το κιάλι – την Αγία Σοφία πάντως, στην Πόλη, την είδαν από κοντά, την ακούμπησαν.
Μέσα σε όλα θα με καλέσουν από την Εφορία… Όχι, δεν χρωστάω. Γι' αυτό θα με καλέσουν. Παραδοσιακά εκείνους που δεν έχουν εκκρεμότητες ταλαιπωρούν, γιατί να αλλάξουν; Είμαι σχεδόν σίγουρος ότι κάποιος δαιμόνιος υπάλληλος θα ανακαλύψει τα (ανύπαρκτα) χρέη μου και θα τρέχω να τα δικαιολογήσω – μου έχει ξανατύχει. Δεν φτιάχνω σενάρια, προσπαθώ να προλάβω τις εξελίξεις ώστε να είμαι προετοιμασμένος. Γιατί δεν μπορώ άλλες δυσάρεστες εκπλήξεις. «Δεν βαριέσαι, ό,τι είναι να γίνει θα γίνει» λέει η θεία Ιουλία. Αυτό τι είναι; Η σοφία μιας ζωής ή η αρχή κατάθλιψης; Φίλος ψυχίατρος με τρόμαξε: Η κατάθλιψη τους τελευταίους μήνες θερίζει. Όλοι έχουμε από μια δόση, άλλος μικρή, άλλος μεγαλύτερη. Ετερη φίλη μου τηλεφώνησε για να μου πει ότι «δεν έχω όρεξη για τίποτα. Ακόμη και ντους με το ζόρι κάνω. Στην πραγματικότητα δεν θέλω να πλυθώ». Έχω διαβάσει ότι η αποχή από το νερό είναι ένδειξη πως κάτι δεν πηγαίνει καλά…
Κάθισα και μίλησα μαζί της. Αποφασίσαμε ότι ακριβώς επειδή τίποτε δεν πηγαίνει καλά πρέπει πάση θυσία να πάμε καλά εμείς. Δεν ξέρω πώς, καλλιεργώντας κολοκύθια, κεντώντας τον ναυτικό με το τσιμπούκι, κάνοντας extreme sports, ό,τι αρέσει στον καθένα. Για αρχή να κόψουμε τα «δεν βαριέσαι». Βαριέσαι δεν βαριέσαι, θα πλένεσαι και μετά θα βγαίνουμε βόλτα, της είπα. Και ξεκινήσαμε να ανακαλύπτουμε νέες γειτονιές, μουσεία που τα σνομπάραμε, ένα εστιατόριο που σερβίρει φοβερό ανατολίτικο κοτόπουλο με κάρι και σταφίδες... Δοκιμάστε το: Αν δεν μπορείτε να αλλάξετε τον κόσμο, τη διάθεσή σας μπορείτε να την αλλάξετε. Και ό,τι είναι να έρθει θα έρθει. Το αληθινό χάπι είναι οι ευχάριστες διέξοδοι. Όχι ο ύπνος ή το φαγητό, άλλες πιο δημιουργικές απασχολήσεις. Η θεία, για παράδειγμα, αποφάσισε να μάθει ικεμπάνα, την ιαπωνική τέχνη ανθοδετικής, άνευ διδασκάλου. Πού τη βρίσκεις πού τη χάνεις, στο μπαλκόνι αποψιλώνει τις μπουκαμβίλιες ζητώντας τους ταπεινά συγγνώμη – έτσι το θέλουν οι Ιάπωνες. Μακάρι να ήσασταν από μια μεριά να τη βλέπατε, την ψαλιδοχέρα της τρίτης (της τέταρτης, λέω όταν θέλω να την εκνευρίσω) ηλικίας. Αρπάζει το κλαδευτήρι και ενώ επιτίθεται μονολογεί (ισχυρίζεται ότι επικοινωνεί με τις ψυχές των φυτών): «Με συγχωρείς μικρό μοβ λουλουδάκι που σε κόβω, το κάνω όμως για να σε στολίσω και να ομορφύνεις ακόμη περισσότερο τον χώρο μου με την τρυφερή παρουσία σου». Φοβάμαι ότι αν της μειώσουν και άλλο τη σύνταξη θα λαλήσει εντελώς, σχολίασε η εξαδέλφη μου ενώ την παρατηρούσε να κουρεύει τα γεράνια τραγουδώντας τους. Ασ' την, είπα. Καλύτερα «εγώ έχω μάνα μου τη γη, κι αδέλφια μου τα δέντρα, κι ο πιο μικρός μου αδελφός είναι το χαμομήλι» παρά να ασχολείται με τις έκτακτες εισφορές και να κάνει 20 πίεση σαν τον θείο Ασημάκη, που τον έτρεχαν τις προάλλες στα επείγοντα.
Εν προκειμένω δεν υπάρχει τίποτε πιο επείγον από το να επενδύσουμε σε εκείνο που θα μας ξεκολλήσει από τη μιζέρια. Το γράφω για να το ακούω. Και ονειρεύομαι σκηνές που δεν είναι δύσκολο να ζωντανέψουν: ένα αυτοκίνητο, ανοιχτά παράθυρα, μουσική στο ραδιόφωνο (όχι το «Back to Black», αλλά το «Love The Way You Lie» που αφήνει περιθώρια ανάτασης) και κατεύθυνση προς τη θάλασσα, νωρίς νωρίς, προτού καταφθάσουν οι πολλοί. Κυριακή πρωί, καφές και εφημερίδες στη δροσερή καφετέρια πάνω από το φράγμα του Μαραθώνα, με θέα στη λίμνη. Βράδυ Σαββάτου στο ισπανικό ή στο ινδικό εστιατόριο των Εξαρχείων: με λευκή σανγκρία, καυτερό ρύζι, καλή παρέα (πάντα)... Και βόλτα στα στενά γύρω από την Ακρόπολη. Σηκώνεις το κεφάλι, βλέπεις τον φωτισμένο Παρθενώνα και γεμίζεις και εσύ φως. «Φέξε μου και γλίστρησα!» σχολιάζει η θεία ακούγοντάς με να φιλοσοφώ. Εγώ όμως δεν την κοροϊδεύω όταν χαϊδεύει την πικροδάφνη και της τραγουδάει το «πέρα στους πέρα κάμπους» με το κλαδευτήρι κρυμμένο στην τσέπη της φούστας της, έτοιμο για αιφνιδιαστική επίθεση στα ανθάκια της…
