Η κυρία (ας την πούμε) Καρολάιν (πάντα ήθελα μια γειτόνισσα με αυτό το όνομα) καθόταν στην ίδια θέση, στο μπαλκόνι της, τα τελευταία δέκα χρόνια. Όχι αμετακίνητη σαν λατρευτικό τοτέμ, μπαινόβγαινε, όμως κάθε απόγευμα ανάμεσα στις 7 και τις 8 ήταν πάντα εκεί. Εκτός από τις ημέρες που έκανε κρύο, οπότε καθόταν πίσω από τη μπαλκονόπορτα. Όπως και αν έχει, πίσω ή μπροστά από τα τζάμια, στις 7 το απόγευμα η κυρία Καρολάιν έδινε τη μικρή παράστασή της, ίδια και απαράλλακτη όλα αυτά τα χρόνια: Καθόταν με στητή πλάτη, ακουμπούσε στα πόδια της ένα πιάτο με ένα μήλο Granny Smith (ήταν το είδος που προτιμούσε), έβγαζε από τη δεξιά τσέπη της ασπρόμαυρης ρόμπας της ένα μαχαίρι και καθάριζε το μήλο ενώ παραμιλούσε. Τι έλεγε; Παρά τις επίμονες προσπάθειές μας δεν μπορέσαμε να αποκρυπτογραφήσουμε τις κινήσεις των χειλιών της. Μιλούσε, λοιπόν, και έτρωγε το μήλο της κοιτάζοντας στο δρόμο με μάτια αφηρημένα. Αυτό κρατούσε περίπου μισή ώρα. Κατά τις 7.30 έβγαζε ένα χαρτομάντιλο από την αριστερή τσέπη της, σκούπιζε τα μάτια και το στόμα της, το ακουμπούσε τσαλακωμένο στο πιάτο της, σηκωνόταν και αποχωρούσε. Αυτό όλο κι όλο γνωρίζαμε από τη ζωή της γειτόνισσας μας: Ότι κάθε απόγευμα έτρωγε ένα μήλο Granny Smith. Αυτό είναι και το μοναδικό στοιχείο που θα μπορούσα να αποκαλύψω στους… «CSI Athens» όταν η Καρολάιν θα εξαφανιζόταν, και θα ξεκινούσε σειρά ανακρίσεων με θέμα: Τι απέγινε η ζάπλουτη κληρονόμος;
Γιατί όλα αυτά τα χρόνια και μετά τις άνευ αποτελέσματος προσπάθειές μας να επικοινωνήσουμε μαζί της (κάτι «καλησπέρα σας» που δεν πήραν ποτέ απάντηση και κάτι χαμόγελα που προσέκρουσαν στο παγωμένο βλέμμα της), αδυνατώντας να καταλάβουμε ποια είναι, τι είναι, τι θέλει και τι δεν θέλει, αρχίσαμε να φτιάχνουμε σενάρια. Το πρώτο την ήθελε εξ Αυστραλίας κληρονόμο της αυτοκρατορίας των Granny Smith (από τη μακρινή ήπειρο προέρχεται εξάλλου η ποικιλία) η οποία κρύβεται στην ταπεινή γειτονιά μας από τον αδίστακτο λαθρέμπορο μήλων Αλφόσνο Ντολόρες ντε λος Φιρίκος (Μεξικανοαργεντίνο μαφιόζο τα πλοκάμια του οποίου φτάνουν μέχρι Καμπέρα) που θέλει να καταχραστεί την περιουσία της και την παρθενία της. Το δεύτερο την ήθελε να είναι η πραγματική εμπνεύστρια – δημιουργός – ιδιοκτήτρια της εταιρία κομπιούτερ Macintosh (το όνομά της προέρχεται από την ποικιλία μήλων McIntosh) η οποία ύστερα από τις περιηγήσεις σε όλο τον κόσμο (από Λονδίνο ως Σαγκάη και από Νέα Υόρκη ως Ρίο Ντε Τζανέιρο) βρήκε στου Γκύζη το ιδανικό «λιμάνι» για να αράξει, κουρασμένη από τα έξαλλα πάρτι με χάπια έκσταση και χαρτάκια ποτισμένα με LSD. Αυτό ήταν το αγαπημένο σενάριο της θείας Ιουλίας που θεωρεί τη γειτονιά της κέντρο του κόσμου, απαξιώνοντας εντελώς «τις τουριστικές μητροπόλεις της Ευρώπης με τις καταχρήσεις και τις ασωτείες» _ ναι, έχει διαβάσει πολύ Κάρολο Ντίκενς, Βίκτορα Ουγκώ και ισχυρίζεται ότι έχει καταφέρει να τελειώσει το «Αναζητώντας το χαμένο χρόνο» του Προυστ. Το τρίτο σενάριο ήθελε την κυρία Καρολάιν να είναι στην πραγματικότητα άλλη μια μοναχική Νίτσα, Λίτσα, Κίτσα κλπ. της διπλανής πόρτας, η οποία αντιμετωπίζει κατάθλιψη και στομαχικά προβλήματα που επιτάσσουν «ένα μήλο την ημέρα». Και ότι εμείς είμαστε χαρακτηριστικά δείγματα νεοελλήνων κουτσομπόληδων. Αυτό ήταν το πιο αληθοφανές…
Όμως δεκατόσα χρόνια γειτνίασης στη μούγκα ήταν αυτά, χωρίς μια «καλησπέρα», χωρίς ένα σχόλιο για τον καιρό, για τη δημιουργία νέου κόμματος από τη Ντόρα, για την εγκυμοσύνη της Κατερίνας Καραβάτου, χωρίς όνομα στο κουδούνι της (το τσεκάρισε η δαιμόνια θεία Ιουλία)… Εσείς δεν θα μπαίνατε στην περιέργεια; Εμείς κάναμε την περιέργεια παιχνίδι και τα βράδια, όταν άλλοι διασκέδαζαν με «Taboo» και «Trivial pursuit» παίζαμε την «Καρολάιν με τα μήλα» (κάτι ανάμεσα σε παντομίμα και «Βρες το δολοφόνο») με αποθεωτικό φινάλε: το σπίτι της και η φυτεία της παίρνουν φωτιά, εμείς επιδεικνύοντας αυτοθυσία τη σώζουμε και εκείνη μας χαρίζει πέντε τόνους μηλίτη και χιλιάδες κραγιόν σε αποχρώσεις του σάπιου μήλου. Υπήρχε και το σενάριο όπου τα έχανε όλα και το μόνο που μπορούσε να μας χαρίσει ήταν μια μισοκαμμένη μηλόπιτα. Την οποία δαγκώναμε για να ανακαλύψουμε κρυμμένο κάτω από την πούλπα και τις σταφίδες το θησαυρό των Ρομανόφ. Ναι, η κυρία Καρολάιν ήταν η χαμένη Αναστασία Ρομανόφ! Η οποία μια μέρα εξαφανίστηκε. Την ίδια μέρα που η θεία Ιουλία τα έμαθε όλα: «Την Καρολάιν την πήγε μια ανιψιά της στο γηροκομείο. Μου το είπε η φουρνάρισσα. Και τελικά τη λένε Θεοφίλη». Την καημένη… «Όχι, είναι καλό ίδρυμα, είπε η φουρνάρισσα, θα περάσει καλά, θα την κοιτάξουν κιόλας γιατί έχει κάτι ψυχολογικά…». Καημένη που τη λένε Θεοφίλη εννοώ. Με τέτοιο όνομα είναι δυνατόν να σε ερωτευθεί ένας Αλφόσνο Ντολόρες ντε λος Φιρίκος και να σε κάνει βασίλισσα της μαφίας των μήλων στην Αλμπουκέρκη; «Δεν είναι» συμφώνησε η θεία, για να αναρωτηθεί «ποιος λες να νοικιάσει τώρα το διαμέρισμά της;». Η Ναφισάτου Ντιαλό για να γεννήσει κρυφά από όλους το νόθο παιδί του Ντομινίκ Στρος Καν, πρότεινα, ποντάροντας στην πιθανότητα οι επόμενοι ενοικιαστές να είναι έγχρωμοι _ συμβαίνει συχνά πλέον στη γειτονιά μου. Η θεία πάλι προτιμά «κάποιον από τους (φανερούς ή κρυφούς) γιους του Καντάφι». Για να μας επισκεφθεί και η CIA; «Θα σε χάλαγε;». Όχι βέβαια! Καλοδεχούμενες όλες οι φανταστικές ιστορίες, ακόμα και οι κατασκοπικές. Γιατί, ό,τι και να λέμε, τα θέλει τα παραμύθια της η ζωή για να γίνεται πιο υποφερτή. Και εγώ για να γράφω (και) παραμύθια δεν είμαι εδώ;
