Εκείνο το πρωί η Ναόμι Γιάκομπς ξύπνησε έχοντας στο μυαλό της το διαγώνισμα που την περίμενε στο σχολείο, εξεταστική περίοδος βλέπετε. Εξαιρετικά αγχωμένη σηκώθηκε και πλησίασε προς τον νιπτήρα, στο λουτρό δίπλα στο δωμάτιό της, για να ρίξει νερό στο πρόσωπό της. Τότε, είδε με έκπληξη στον καθρέφτη μια άλλη γυναίκα. Μια γυναίκα αρκετά πιο μεγάλη από εκείνη, η οποία όμως της έμοιαζε. Την ίδια στιγμή εμφανίστηκε πίσω της ένας έφηβος, ο οποίος την αποκάλεσε «μαμά»! Όχι, δεν είναι ταινία επιστημονικής φαντασίας, η Ναόμι υπάρχει στην πραγματικότητα, και όλα αυτά που σας περιγράφω τα διάβασα προ ημερών στην εφημερίδα «Τα Νέα». Πρόκειται για την ιστορία μιας γυναίκας που έπαθε Παροδική Σφαιρική Αμνησία «χάνοντας» 11 χρόνια από τη ζωή της, κατά τα οποία παντρεύτηκε, απέκτησε παιδί, χώρισε… Όμως, στα 32 της χρόνια ξαφνικά είχε μόνο τις μνήμες των 15 χρόνων της! Ποιος ευθυνόταν για όλο αυτό. Κυρίως το έντονο στρες που είχε: στρες που μπλόκαρε τον εγκέφαλό της σε τέτοιο βαθμό ώστε να διαγραφούν χιλιάδες συναισθηματικές αναμνήσεις.
«Αυτό έχω κι εγώ!» αποφάνθηκε η θεία Ιουλία, προσπαθώντας να εξηγήσει κάτι περίεργες επιστροφές της στο παρελθόν, όπως προχθές που με αποκάλεσε με το όνομα του νεκρού εδώ και δεκαετίες αδελφού της: «Φλώρε…». Ε όχι και φλώρος θεία μου! «Α, εσύ είσαι; Νόμιζα ότι είναι ο μακαρίτης». Έκανα τρεις στροφές γύρω από τον εαυτό μου (έτσι δεν πρέπει να κάνεις για να διώξεις το κακό και τη γρουσουζιά;) και την έβαλα να μου διηγηθεί τα πάντα για τον θείο (με το… επιεικώς περίεργο όνομα) που τώρα ανακάλυπτα. «Ένα περίεργο πράγμα», σχολίασε τότε, «δεν θυμάμαι τι έφαγα σήμερα το μεσημέρι και θυμάμαι τα πάντα από τα παιδικάτα μου!». Συμβαίνει, όταν μεγαλώνεις… «Όχι!», αποφάνθηκε τώρα: «στην πραγματικότητα πάσχω από Παροδική Σφαιρική Αμνησία». Θεία μου, από γεράματα πάσχεις. «Από τώρα;». Θα μπορούσα να την αφήσω να πιστεύει ότι προσβλήθηκε από Παροδική Σφαιρική Αμνησία, αντί να μπαίνω σε αδιέξοδες συζητήσεις, αν το έκανα όμως (την ξέρω) θα με έτρεχε σε όλους τους ψυχιάτρους, ψυχολόγους, νευρολόγους κλπ. του λεκανοπεδίου για να βρει λύση στο πρόβλημά της. Τους οποίους έτσι κι αλλιώς θα πρέπει να αρχίσω να επισκέπτομαι εγώ. Γιατί μπορεί να μην έχω κενά πολλών ετών στη μνήμη μου, άλλα όσο πάει όλο και πιο δύσκολα θυμάμαι και τα του παρελθόντος και τα του παρόντος. «Επειδή έχεις πολλά στο μυαλό σου», έτσι το εξηγούσε η θεία ώσπου έμαθε για την πάθηση της Ναόμι. «Μήπως έχεις και εσύ Παροδική Σφαιρική Αμνησία; Εχεις και δεν μου το λες. Πες μου, ποια είμαι εγώ; Πες μου!». «Η Μάρκαρετ Θάτσερ». «Νάτο!». Θεία μου πλάκα σου κάνω… «Δεν είναι αστεία αυτά».
Όχι δεν είναι. Γιατί πράγματι, και έχω ενίοτε υπερβολικό άγχος, και δεν θυμάμαι φάτσες και ονόματα, και έχω βάλει καλοσιδερωμένα εσώρουχα στο ψυγείο και όχι στο συρτάρι τους (το έχουν κάνει και άλλοι αυτό, απ΄ ό,τι γνωρίζω). Όμως, τεράστια κενά στη μνήμη μου δεν παρατηρούνται, τα γεγονότα μπορώ να τα βάλω στη σωστή σειρά. «Ακόμα», με κοιτάζει με νόημα η θεία, «αλλά να το ξέρεις, ζω με την αγωνία ότι μια μέρα θα σε βρω να μπουσουλάς στα τέσσερα και να μην θυμάσαι τίποτα». Ξανακάνω τρεις στροφές γύρω από τον εαυτό μου, αφήνω πίσω τις εφημερίδες και τις περίεργες αρρώστιες τους και μπαίνω για σεφάρισμα στο Ίντερνετ. Για να πέσω πάνω στην Λίλη Κλαρκ. Η οποία έχει μια άλλη, διαβάζω, σπάνια ασθένεια, «Το σύνδρομο Kleine Levin», αλλιώς «Σύνδρομο της Ωραίας Κοιμωμένης». Τι σημαίνει αυτό; Ότι μπορεί ανά πάσα στιγμή να κοιμηθεί, για να ξυπνήσει, κανείς δεν ξέρει πότε ακριβώς, ακόμα και έναν μήνα αργότερα! Αυτή την αρρώστια θέλω, αποφάσισα, για να κάααθομαι. Αναθεώρησα όμως μόλις σκέφτηκα πιο ψύχραιμα το όλο πράγμα: Σκέψου π.χ. να ετοιμάζεσαι για διακοπές και παραμονές της αναχώρησης να τις χάνεις. Ή να κοιμάσαι Παρασκευή και να ξυπνάς Δευτέρα έχοντας χάσει το Σαββατοκύριακο. Με ετούτα και με κείνα, διάβασα πως η Λίλη έχασε πάρτι γενεθλίων, χαρούμενες εκδρομές, εξεταστικές περιόδους (το τελευταίο δεν ακούγεται άσχημο), με τη μνήμη της να έχει μεγάλα κενά… «Η μνήμη είναι πολύ υπερεκτιμημένο πράγμα», δηλώνει η θεία Ιουλία, και επιλέγει τον α λα Λίλη ύπνο _ που δεν τον έχει και εύκολο. Πολύ υπερεκτιμημένο; «Ε, ναι, μια πίκρα είναι: όσο μεγαλώνεις αναμασάς όλα αυτά που έχουν φύγει και στενοχωριέσαι». Ναι, αλλά θυμάσαι και τις χαρές… «Και ξαναστενοχωριέσαι που τις έχασες». Έχει άραγε δίκιο; Όμως, προσπαθώ να σκεφτώ τη ζωή μου χωρίς μνήμη και τρομάζω. Θέλω να θυμάμαι. Γιατί νομίζω ότι οι αναμνήσεις μας μάς κάνουν αυτό που είμαστε, ακόμα και οι πικρές. Η απώλειά τους είναι από τα χειρότερα πράγματα που μπορούν να συμβούν σε έναν άνθρωπο. Οπότε, πρέπει να αρχίσω να λύνω και εγώ σταυρόλεξα, οι ειδικοί λένε ότι βοηθάνε πολύ τη μνήμη, τα προτείνουν και στους ηλικιωμένους ως άσκηση. Την θεία Ιουλία την έχω βάλει ήδη σε πρόγραμμα. Ένα σταυρόλεξο κάθε απόγευμα. Και τα πάει περίφημα: «Είναι η μεγαλύτερη πόλη του Εκουαδόρ… Γουαγιακίλ». Πώς το ήξερες θεία μου; «Γιατί να μην το ξέρω Φλώρε;» Δεν είμαι ο Φλώρος!
