Πότε δεν συμπάθησα τις εκπομπές και τα περιοδικά τύπου «Φτιάξ’ το μόνος σου». Κυρίως επειδή δεν μπορούσα να το φτιάξω μόνος μου. Οι χειρωνακτικές εργασίες ήταν ανέκαθεν η κόλασή μου. Όχι μόνο οι πολύπλοκες. Ακόμη και το κάρφωμα ενός καρφιού στον τοίχο, κάτι που για τον περισσότερο κόσμο μοιάζει παιχνίδι, παίδευε και εμένα και τον τοίχο (κυρίως αυτόν) όσο δεν λέγεται. Θα το διαπιστώσει όποιος ανασηκώσει τα κάδρα του σπιτιού μου. Άπειρες οι τρύπες και τα στραβοτοποθετημένα καρφιά πίσω τους, στην προσπάθειά μου να πετύχω το ένα, το σταθερό, το ίσιο, το σωστά τοποθετημένο. Ύστερα, λοιπόν, από διαδοχικές αποτυχημένες προσπάθειες να κρεμάσω μόνος μου τα κάδρα μου, να επιδιορθώσω τα υδραυλικά και τα ηλεκτρολογικά μου, αλλά και να δημιουργήσω τις δικές μου κορνίζες, τα δικά μου διακοσμητικά, τα δικά μου κεριά, αποφάσισα να εγκαταλείψω διά παντός το χόμπι. Αυτό, τη στιγμή που ένα υπέροχο κερί δικής μου κατασκευής που χάρισα στη θεία Ιουλία για τα 70ά της γενέθλια (τα δέκατα, αν δεν απατώμαι, 70ά γενέθλια που γιόρτασε) έσκασε την ώρα που επιχειρούσε να το ανάψει καψαλίζοντας τα φρύδια της και προκαλώντας της ελαφρύ έγκαυμα στο κούτελο.
Έκτοτε, τα κεριά που χάριζα, αλλά και όλα τα άλλα δώρα μου τα αγόραζα. Ώσπου ήρθε η κρισάρα. Και άρχισα –εγώ, ο πιο σπάταλος άνθρωπος του κόσμου– να υπολογίζω ακόμη και τα έξοδα για το χαρτί περιτυλίγματος. Έτσι κι αλλιώς «σημασία δεν έχει πόσα έδωσες για να αγοράσεις ένα δώρο, αλλά η χειρονομία», όπως θυμάμαι πάντα τη θεία να λέει. Τότε την κορόιδευα. Τώρα, από ανάγκη, συμφωνώ μαζί της. Κοιτώντας με πανικό προς Χριστούγεννα και Πρωτοχρονιά μεριά: Πώς θα είμαι εντάξει στις υποχρεώσεις μου ξοδεύοντας λίγα χρήματα, χωρίς, την ίδια στιγμή, να χαρακτηριστώ ο «Δήμος Σταρένιος» της παρέας;
«Να κατασκευάσεις τα δώρα σου μόνος σου!» προτείνει η εξαδέλφη μου. «Όχι, όμως, κεριά!» πετάγεται έντρομη η θεία. Μην ανησυχείς, σπεύδω να την καθησυχάσω, ούτε κεριά σκοπεύω να κάνω ούτε τίποτε άλλο, όλα αγοραστά θα είναι. «Γιατί δεν θέλεις να σου πλέξω εγώ μερικά σεμεδάκια;». Γιατί, θεία μου, αν δώσω σεμεδάκια στους φίλους μου, θα θεωρήσουν ότι λάλησα. «Μα το σεμεδάκι είναι κλασικό δώρο, πάει σε όλα τα σπίτια». Όχι! «Καλά ντε! Να βοηθήσω θέλω… Τα δικά μου δώρα, πάντως, να το ξέρετε, εφέτος θα είναι χειροποίητα. Η σύνταξή μου μετά βίας φτάνει για να αγοράσω μερικές ευχετήριες κάρτες». «Εγώ και τις ευχετήριες κάρτες μου μόνη τις φτιάχνω» πετάχτηκε η (μείον 30% ο μισθός της από πέρυσι) εξαδέλφη μου.
Πώς, όμως, θα φιλοτεχνήσει τις ευχετήριες κάρτες της εκείνη που δεν μπορεί να τραβήξει ευθεία γραμμή σε μία λευκή κόλλα; «Θα κάνω εξπρεσιονιστικές ζωγραφιές σαν τον Καντίνσκι, υπερρεαλιστικές σαν τον Μιρό… Ξέρεις». Δεν ξέρω. «Έλα να σου δείξω, έχω ετοιμάσει διάφορα προσχέδια». Και μου έδειξε: Ένα ψάρι πάνω σε μια κορυφή. «Δεν είναι ψάρι». Εμένα με σκορπίνα μού μοιάζει. «Ναι, καλέ, έχει και αγκάθια», πετάχτηκε η θεία Ιουλία, «και βράγχια!». «Μαμά, εσύ στα σεμεδάκια σου!». «Καλύτερα να έκανες και εσύ σεμεδάκια, παιδί μου, παρά σκορπίνες στις Άλπεις! Πού σου ήρθε;». «Δεν είναι οι Άλπεις! Ούτε σκορπίνα είναι! Είναι το πνεύμα των Χριστουγέννων πάνω από τον Λυκαβηττό!». «Ποιος Λυκαβηττός, παιδάκι μου; Αυτό είναι το Mont Blanc, να και το τελεφερίκ!». «Και ο Λυκαβηττός έχει τελεφερίκ». «Υπόγειο. Το δικό σου είναι εναέριο. Και από πάνω το ψάρι!». «Εσύ θα μου πεις τι έχω ζωγραφίσει; Ξέρω καλύτερα!».
Έτσι κι αλλιώς και ο Μιρό έκανε μια κουκκίδα και τη βάφτιζε φάλαινα, εννοώ πως εξηγούσε τους πίνακές του όπως ήθελε, τόλμησα να προσθέσω για να δεχτώ το πιο φαρμακερό βλέμμα της καλλιτέχνιδος. Η οποία μας απείλησε πως όχι μόνο θα έφτιαχνε όλες τις ευχετήριες κάρτες μόνη της, αλλά και ότι θα τις συνόδευε με χειροποίητα γλυκά. «Το διάβασα σε ένα περιοδικό: τώρα τις γιορτές είναι ωραίο να φτιάχνεις σοκολατάκια ή μπισκοτάκια και να τα προσφέρεις. Κοστίζει πολύ λιγότερο από το να τα αγόραζες». «Όταν θα αρχίσουν οι παραλήπτες τους να σου στέλνουν τους λογαριασμούς από τα νοσοκομεία όπου θα καταφεύγουν με δηλητηρίαση, τότε να μου πεις αν σου στοίχισε λιγότερο» επιτέθηκε εκ νέου η στοργική μανούλα της. Η αλήθεια είναι ότι η εξαδέλφη μου και η μαγειρική-ζαχαροπλαστική είναι αντίπαλοι κόσμοι. Αλάτι και ζάχαρη κλαίνε στα χέρια της.
Πάντως, την προσπάθειά της για οικονομία την κάνει. Και εκείνη, και η θεία μου, και η Μάρω που εφέτος ανακοίνωσε ότι θα μας δωρίσει συνθέσεις Ικεμπάνα, που έμαθε να φτιάχνει σε σχετικό σεμινάριο, και ο Μίλτος που ειδικεύεται στο homemade τσάτνεϊ από μάνγκο, και η Κλαίρη που αφού δεν έχει αφήσει βότσαλο για βότσαλο στις ανά την Αττική παραλίες, τώρα θα τα ζωγραφίσει και θα μας τα χαρίζει για πρεσπαπιέ. Τουλάχιστον τα δικά της χέρια πιάνουν (με το παραπάνω), δεν είναι ανάγκη να… προσποιηθεί τον Μιρό εκ του προχείρου για να μας πείσει. «Να, βρε, ζήτα από την Κλαίρη να σου ζωγραφίσει το πνεύμα των Χριστουγέννων, ώστε να μην μοιάζει με σκορπίνα» προτείνει η θεία στην εξαδέλφη μου. Κάποια πάει φιρί φιρί να μείνει χωρίς δώρο φέτος. Ενώ εγώ θα την κορνιζάρω τη δική μου τη σκορπίνα και, στα χρόνια που έρχονται, κοιτάζοντάς τη θα θυμάμαι τα Χριστούγεννα της μεγάλης κρίσης…
