Τα κατάφερα! Είναι η πρώτη φορά που αφήνω πίσω μου τις γιορτές με ακριβώς τα ίδια κιλά με τα οποία τις υποδέχτηκα. Το παντελόνι κουμπώνει με ευκολία, η μπλούζα πέφτει πάνω του με την ίδια ευκολία, χωρίς να διαγράφει το απεχθές «σωσίβιο». Επιπλέον, όλα αυτά χωρίς να χρειάζεται να ρουφάω την κοιλιά και να προτάσσω το στέρνο μου α λα Λάμπρος Κωνσταντάρας στις κινηματογραφικές εμφανίσεις του με μαγιό. Εγώ που συνήθως από τις 15 Δεκεμβρίου ως τις 10 – και βάλε – Ιανουαρίου τρεφόμουν μόνο με κουραμπιέδες, μελομακάρονα και πανετόνε (για να μην ξεχνώ ότι εκτός από ΄Ελλην είμαι και Ευρωπαίος) εφέτος κατάφερα να περάσω όλη αυτή την επικίνδυνη περίοδο με αυτοσυγκράτηση αξιοζήλευτη. Είχα βεβαίως και βοήθεια: κάτι οι εξωτερικές ειδήσεις – η μία χειρότερη από την άλλη, με αποκορύφωμα την τραγωδία στη Γάζα – που έκαναν το στομάχι μου κόμπο, κάτι τα εγχώρια ρεπορτάζ τύπου «δώδεκα χρόνια ο άνδρας μου συντηρούσε τη φίλη του και το παιδί τους και δεν μιλούσα για να μην τον χάσω» ή «ο στυλίστας Χάρης Σιανίδης γλίτωσε από επίθεση κροκόδειλου στο δάσος του Αμαζονίου όπου παραθέριζε», τα οποία με έκαναν να αηδιάζω με τον εαυτό μου που ζω σε αυτή τη χώρα και παρακολουθώ αυτές τις εκπομπές όταν γύρω μου ο κόσμος χάνεται... Καπάκι και μια οισοφαγική παλινδρόμηση που στα μισά του κουραμπιέ ανέβαζε την ξινίλα και την καούρα ως τα αφτιά μου. Βρίσκομαι, λοιπόν, στην ευτυχή θέση να αντιμετωπίζω φίλους και γνωστούς, που μοιρολογάνε επάνω στις ζυγαριές τους, με το χαρακτηριστικό (sweet and sour, ελληνιστί γλυκόξινο) μειδίαμα στο οποίο ειδικεύομαι. ΄Ενα (φαρμακερό) χαμόγελο που δείχνει ταυτοχρόνως συμπάθεια και απαξίωση. Που δηλώνει «δεν σε φοβάμαι, γρήγορα θα ξαναγυρίσεις στα κιλά σου» αλλά και «τι περίμενες, βρε γουρούνι, με το φαγοπότι που έκανες;».
Νίκησα, είπαμε! Μπορεί αυτές οι γιορτές να μην ήταν οι καλύτερες της ζωής μου, μπορεί η φάτσα που από πρώτης πρώτου βλέπω στον καθρέφτη μου να είναι πιο γινωμένη και πιο κουρασμένη από ό,τι ήταν τις προηγούμενες χρονιές αλλά τουλάχιστον δεν έχει κατεβάσει τις τεράστιες κρεμαστές μαγούλες που κατέβαζε τέτοιες μέρες τις προηγούμενες χρονιές. ΄Εχω, βλέπετε, την ατυχία με το που παχαίνω πρώτα να φουσκώνω στα μάγουλα και μετά σε οποιαδήποτε άλλη περιοχή του σώματός μου. ΄Ετσι, ενώ κάποιοι μπορούν να γίνουν Ντέμης Ρούσσος και με μια σχετική προσοχή στο ντύσιμό τους να μην τους πάρει κανένας είδηση, εγώ με το που βάζω μισό κιλό γίνομαι ο χοντρός της γειτονιάς. «Τι τη θες τη σοκολάτα αφού έχεις παχύνει τόσο;»ρωτάει η περιπτερού με το που με βλέπει (στα μάγουλα), προτού καν ζυγιστώ. Εφέτος όμως, έπειτα από πολλά χρόνια, μπήκα με θάρρος στο μαγαζί της. Διότι εφέτος δεν είχα παχύνει. Θα το πρόσεξε και εκείνη και, επειδή δεν είχε τίποτε να μου προσάψει, το γύρισε στα γενικά συμπεράσματα: «΄Αλλος ένας χρόνος στην καμπούρα μας. Για να δούμε πώς θα τον βγάλουμε. Γιατί δεν τα βλέπω καθόλου καλά τα πράγματα. Αλλά καθόλου καλά! Πρώτη φορά είναι όλα τόσο χάλια...». Κι εγώ δεν ξέρω επί πόση ώρα αναγκάστηκα να υποστώ το γκρίζο λογύδριό της της ώσπου να μου δώσει μια αναθεματισμένη Coca-Cola Zero. Γκρίνια, απαισιοδοξία, μιζέρια. Πώς μου τη δίνει αυτός ο μεθεόρτιος πεσιμισμός!
Ως άνθρωπος που ποτέ δεν θεώρησα τις γιορτές των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς κάτι εξαιρετικό, που δεν συμμερίζομαι την ανάγκη των άλλων για απολογισμούς, για την κατάρτιση νέων σχεδίων δράσης, για τη σηματοδότηση άλλης μιας αφετηρίας – για όνομα, πόσες αφετηρίες χωράει αυτή η ζωή; –, δεν μπορώ να καταλάβω ούτε το γιατί όλη αυτή η (προκάτ) χαρά που διαποτίζει τις γιορτές πρέπει αμέσως μετά να καταρρέει. Τι να το κάνεις το εορταστικό κέφι όταν, με μαθηματική ακρίβεια, το διαδέχεται η μεθεόρτια μελαγχολία; Τι να το κάνεις το πανηγύρι για δυο-τρεις ημέρες όταν δεν μπορείς να διαχειριστείς την κατάσταση με το που θα σβήσουν τα φώτα του; Η γιορτή, κοντολογίς, είναι για να χαίρεσαι. Για να «ανεβαίνεις». Αν εκείνο που αφήνει πίσω της είναι ατόφια θλίψη, να τη βράσω· προτιμώ να μη γιορτάσω, να συνεχίσω την (σχετικά) ήρεμη και τακτοποιημένη ζωή που είχα προτού με αναστατώσει εκ νέου ο Θεάνθρωπος με άλλη μία γέννησή του. Βλέπω ανθρώπους που, μέχρι πριν από λίγες ημέρες, κυκλοφορούσαν δίπλα μου με το χαμόγελο και την αισιοδοξία της Μαίρης Πόπινς και της Μαρίας (της χαζοχαρούμενης πρώην καλόγριας από τη «Μελωδία της ευτυχίας») μαζί, να δηλώνουν «τα κεφάλια μέσα» και να αποφαίνονται «κάθε χρόνο και χειρότερα» και απορώ. ΄Ολη αυτή τη φιέστα με τα δώρα, τα τραπεζώματα και τις εξόδους, για ποιον λόγο την έστησαν και την εξυπηρέτεί; Για να μιζεριάσουν ακόμη περισσότερο; Ε, όχι!
Βλέπω βεβαίως και τις εικόνες από τη Γάζα. Και ξαναθυμάμαι, ο βολεμένος, ο ασφαλής, ο «δόξα τω Θεώ!», ότι γύρω μου ο κόσμος πονάει. Και ότι, μέχρι στιγμής, είμαι κάτι παραπάνω από ευνοημένος, όπως πολλοί από εμάς.
΄Εχω την πολυτέλεια να γράφω για τη μεθεόρτια μελαγχολία, έχετε την πολυτέλεια να την αισθάνεστε. Ενώ άλλοι... Μπροστά λοιπόν σε αυτά που γίνονται, μακάρι η ζωή σας να κυλάει από μεθεόρτια μελαγχολία σε μεθεόρτια μελαγχολία. Διότι αυτό σημαίνει ότι έχετε γιορτάσει προηγουμένως. Και από δίαιτα σε δίαιτα. Διότι αυτό σημαίνει ότι έχετε φάει προηγουμένως. Μακάρι την ίδια στιγμή να είχαμε τη δύναμη, έστω στα διαλείμματα της υπερπολυτελούς μελαγχολίας μας, να βοηθήσουμε εκείνους που σπαράζουν. Διότι λέμε λόγια πολλά και γράφουμε άλλα τόσα, αλλά στην πράξη οι περισσότεροι – τι γραφικοί που είμαστε! – αδρανούμε. Θεατές ενός τραγικού... πολυθεάματος – έτσι πλέον παρουσιάζεται ο πόλεμος μέσα από τα κανάλια – ευχόμαστε «ευτυχισμένο το 2009», «του χρόνου διπλή», «πάνω από όλα υγεία», «να σταματήσουν οι πόλεμοι» κτλ. και προσδοκούμε τις επόμενες αργίες για να ξαναφάμε, να ξαναδιασκεδάσουμε και να ξεναρεμπελέψουμε. ΄Οσο μπορούμε ακόμη. Διότι ως πότε θα μας αφήσουν ανενόχλητους τα (πραγματικά) βάσανα; Τώρα και αυτό σαν μεθεόρτια μελαγχολία δεν ακούγεται; Με έπιασε, ως φαίνεται, και εμένα. Και να ήταν μόνο αυτή... Είμαι πάντως σε φόρμα, σε καλή φυσική κατάσταση. Αδύνατος και ελαφρύς, ώστε να τρέχω με ευκολία μακριά από τα προβλήματα και τις μελαγχολίες, να τους ξεφεύγω. ΄Αξιζε τον κόπο η αυτοσυγκράτηση μπροστά στο πρωτοχρονιάτικο τραπέζι. ΄Αξιζε;
ΥΓ. Πορεία του ΚΚΕ κατά τη διάρκεια της οποίας κάηκε συμβολικά σημαία των ΗΠΑ. Λίγα λεπτά μετά, πορεία του ΣΥΡΙΖΑ κατά την οποία κάηκε, συμβολικά πάλι, έτερη σημαία των ΗΠΑ. Ακόμη και τις διαμαρτυρίες, με τα ίδια ακριβώς αιτήματα με τον ίδιο ακριβώς αποδέκτη, χώρια τις κάνουμε. Ούτε μπροστά στα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας δεν μπορούμε να ενωθούμε ξεχνώντας για λίγο αυτά (τα γελοία ενίοτε) που μας χωρίζουν.
