Tέτοιες απεργίες πείνας μπορώ να κάνω κάθε μήνα· ευκαιρία να χάσω και μερικά κιλά. Στα πρόσφατα κατορθώματα της Μία Φάροου αναφέρομαι. Η οποία σταμάτησε να τρώει για να εκφράσει τη συμπαράστασή της στους εξαθλιωμένους κατοίκους του Νταρφούρ και ύστερα από 12 ημέρες το έριξε πάλι στο φαΐ, καθώς, όπως η ίδια δήλωσε, αν συνέχιζε μπορεί να δημιουργούσε «σοβαρά προβλήματα στην υγεία» της. Επρόκειτο δηλαδή για απεργία πείνας πολυτελείας. Από εκείνες που κάνουν μόνο οι πλούσιοι. Κάτι σαν αποτοξίνωση στην οποία όμως δίνεις άλλη διάσταση – πιο αγωνιστική, πιο ακτιβιστική – βαφτίζοντάς την «απεργία πείνας». Δεν αμφισβητώ την πρόθεση της Φάροου να βοηθήσει· είναι εξάλλου γνωστοί οι κατά καιρούς κοινωνικοί αγώνες της, φοβάμαι όμως ότι αυτή τη φορά η ελεγχόμενη απεργία πείνας που έκανε μοιάζει ανέκδοτο. Η δε δήλωσή της «αισθάνομαι υπερήφανη επειδή ο γιος μου Ησαΐας με ακολούθησε και έκανε απεργία πείνας για είκοσι τέσσερις ώρες για τον ίδιο λόγο» είναι σπαρταριστή. (Ησαΐα, παιδί μου, πρόσεξε μη σου πέσει ο αιματοκρίτης!)
Και εγώ αισθάνομαι υπερήφανος που κατάφερα να ζήσω μια ολόκληρη ημέρα χωρίς φαγητό. Για να αποβάλω τοξίνες και κάτι άλλα τέτοια με περίεργα ονόματα, όπως μου είχε συστήσει ένας ειδικός – 150 ευρώ η επίσκεψη, χωρίς απόδειξη. Δεν είχα όμως σκεφτεί να προσθέσω και το... απαραίτητο ιδεολογικό υπόβαθρο στην εικοσιτετράωρη – τόσο άντεχα – θυσία μου, ώστε εκτός από λυσσασμένος στην πείνα να νιώσω και υπερήφανος για τη συμμετοχή μου στον αγώνα για την επί γης ειρήνη, την ευημερία των εθνών κτλ.
Θα έπρεπε λοιπόν να είχα ανακοινώσει ότι δεν τρώω τίποτε για να συμπαρασταθώ στις ανύπανδρες μητέρες της Βομβάης, στους εργάτες στα ορυχεία της Κίνας, στις φάλαινες που αφανίζουν οι Ιάπωνες, στην Τζένιφερ ΄Ανιστον που δεν μπορεί να ξεπεράσει τον Μπραντ Πιτ, στις γυναίκες του Μάλι που υποβάλλονται σε κλειτοριδεκτομή (εξαιρετικό το πρόσφατο ντοκυμαντέρ του «Εξάντα»), στη Σούζαν Μπόιλ που δεν κατάφερε να κάνει καριέρα ως τραγουδίστρια επειδή ήταν κοντόχοντρη και είχε μούσια, στις σουρικάτες (καθημερινά, στο Animal Planet) που κινδυνεύουν από τα αρπακτικά του ουρανού, στον Σάκη Ρουβά για πολλούς και διάφορους λόγους, στη Ναόμι Κάμπελ που έσπασε ένα νύχι μπατσίζοντας τη νέα γραμματέα της, στις ανήλικες πόρνες της Μπανγκόκ, στα υπό εξαφάνιση πάντα – παρεμπιπτόντως, ας κάνουν κάτι και αυτά τα χαραμοφάικα για να σωθούν από το να τρώνε ολημερίς μπαμπού και να κοιμούνται!
Δεν πιστεύω (έχω άδικο;) στις ψευδοφιλανθρωπίες, ούτε στις ψευδοακτιβιστικές δραστηριότητες που περισσότερο ωφελούν εκείνους που τις οργανώνουν και τις εκτελούν (κάνοντάς τους γνωστούς, δίνοντάς τους επιπλέον δημοσιότητα) παρά επιτυγχάνουν τον στόχο τους. Προτιμώ να διαβάζω ότι η Αντζελίνα Τζολί έδωσε κάμποσες χιλιάδες δολάρια για τα παιδιά της Αφρικής και της Ασίας – όπως κάνει κατά διαστήματα – παρά να αγωνιώ για την υγεία της Φάροου, η οποία είναι που είναι σαν καλαμιά (στον κάμπο, από τότε που την παράτησε ο Γούντι ΄Αλεν για τα μάτια της θετής κόρης τους), μου θέλει και απεργίες πείνας. Ως εκεί που το επιτρέπουν οι γιατροί της βεβαίως βεβαίως. Ακτιβισμός είναι αυτό ή σόου made in USA;
Είχα και τη θεία Ιουλία που από τη μια δεν έτρωγε πρωινό «για να συμπαρασταθώ στη Μία» και από την άλλη χαλούσε τον κόσμο αν δεν είχαμε έτοιμο το βραδινό της την προκαθορισμένη ώρα (με το που ξεκινάει το «Κάτι ψήνεται» θέλει να έχει καθήσει στο τραπέζι). «Τι το θέλεις το βραδινό, χριστιανή μου; Εσύ δεν μας ανακοίνωσες ότι κάνεις απεργία πείνας;». «Το πρωί. Αν όμως δεν φάω και το βράδυ, θα πέσω κάτω!». Για να μην πέσει κάτω και η Φάροου – όπως πέφτουν τα παιδιά του Νταρφούρ – αποφάσισαν οι γιατροί να της απαγορεύσουν την ασιτία. Αυτό θα πει είμαι πλούσια και το κέφι μου θα κάνω: όχι να παθαίνεις αβιταμίνωση επειδή δεν έχεις να φας, αλλά επειδή δεν τρως από άποψη! «Δηλαδή εσύ θέλεις να τη δεις ξερή στο πάτωμα για να την παραδεχτείς;» ρωτάει η θεία, η οποία από τότε που η χολιγουντιανή σταρ έφαγε το κέρατο «από τον κοντοπίθαρο, το σαμιαμίδι, τον ατάλαντο που μου θέλει και κοριτσάκια» πολύ την πονάει – γιατί άραγε; Φυσικά και δεν θέλω να τη δω ξερή. Να τη δω να χρησιμοποιεί αλλιώς τη δημοτικότητά της θέλω, για να βοηθήσει εκείνους που έχουν ανάγκη, και όχι να οργανώνει απεργίες πείνας με προαποφασισμένο φινάλε. Το οποίο περιλαμβάνει σενιάν φιλέτα γάλακτος, ολόφρεσκα ψάρια Ατλαντικού και τρούφα για το μοναδικό άρωμά της και τις ευεργετικές ιδιότητές της στον οργανισμό.
Τουλάχιστον, θα μου πείτε, εκείνη έκανε μια προσπάθεια. Ενώ εκατοντάδες μουλάρες σε όλον τον κόσμο ατενίζουν νωχελικά το υπερπέραν, σωριασμένες στους πανάκριβους δερμάτινους καναπέδες τους, και όχι μόνο δεν ξέρουν κατά πού πέφτει το Νταρφούρ, αλλά αγνοούν την ύπαρξη της Αφρικής ολόκληρης. Ενώ η Μία... (Αν και μια Μία ανάμεσα στις πολλές τι να πρωτοκάνει;).
