Αν την προηγούμενη εβδομάδα εκδήλωσα (ανερυθρίαστα) τον φθόνο μου για τις σπιταρόνες που έχουν οι πρωταγωνιστές των made in Αmerica κομεντί, αυτή τη φορά (και επειδή στις μέρες που μεσολάβησαν από τεύχος σε τεύχος εντρύφησα ακόμη περισσότερο στον αμερικανικό κινηματογράφο βλέποντας – ο ήρωας! – ακόμα και Σάντρα Μπούλοκ) καταθέτω προς συζήτηση μερικές ακόμη απορίες μου. Ξεκινώντας από το κυνηγητό στις ακροθαλασσιές στο οποίο επιδίδονται συχνά-πυκνά οι ερωτευμένοι σταρ. Δεν είναι να τους αφήσεις στην αμμουδιά αμέσως αρχίζουν να τρέχουν, να καταβρέχονται, να κλωτσάει ένας ένας άμμο στα μούτρα του άλλου... Τρελά παιχνίδια! Μια φορά τα επιχείρησα και κόντεψα να στραβωθώ. Από την πλαζ κατευθείαν στο οφθαλμιατρείο με πήγαν. Επιπλέον, πάνω στο ποδοβολητό της χαράς και του πάθους είχα πατήσει μια τεράστια πίσσα. Όπως καταλαβαίνετε αυτό που έζησα δεν ήταν ούτε Χόλιγουντ, ούτε καν Μπόλιγουντ· «Ο γκαντέμης παρά θιν αλός» ήταν. Τέτοιες όμως γκαντεμιές δεν χωράνε στις ταινίες. Εκεί ούτε πίσσες, ούτε αχινοί, ούτε ψείρες της άμμου καταστρέφουν την αρμονική εικόνα. Για τις ψείρες, μια και αναφέρθηκαν, έχει να πει πολλά η θεία Ιουλία, η οποία πήγε πέρυσι για πικ νικ στην άμμο, «με τα κορίτσια» και γύρισε μέσα στην κόνιδα. Ούτε αυτά συμβαίνουν στις ταινίες. Εκεί, όταν δεν κυνηγιούνται παιχνιδιάρικα στην άμμο κυνηγιούνται στην φύση, ανάμεσα σε δέντρα και θάμνους. Με την ερωτική καταδίωξη να καταλήγει συνήθως σε παθιασμένα φιλιά πάνω στο γρασίδι. Αυτό είναι γρασίδι για να ζήσεις τον έρωτά σου, το κινηματογραφικό! Όχι το δικό μας που θα σηκωθείς βρεμένος, λεκιασμένος, με αγκάθια στον πισινό σου. Σας έχω και χειρότερο: Η εξαδέλφη μου σε μια προσπάθεια να ζήσει τις συγκινήσεις που έχουν ζήσει στο πανί σταρ όπως η Κάθριν Ζέτα Τζόουνς και η Μόνικα Μπελούτσι σωριάστηκε – παρασύροντας στην... πτώση έναν ανεκδιήγητο τύπο που νόμιζε ότι αγαπούσε – ανάσκελα στο γρασίδι χωρίς να το έχει ελέγξει προηγουμένως, με αποτέλεσμα να γεμίσει από πάνω ως κάτω ακαθαρσίες σκύλου. Τι πιο ερωτικό;
Αυτό όμως που στη ζωή είναι καταστροφικό και εξευτελιστικό στο Χόλιγουντ δεν έχει θέση. Οι ιδανικοί έρωτες γεννιούνται στο ιδανικό γρασίδι, το οποίο ούτε λεκιάζει, ούτε τσιμπάει, ούτε κρύβει πέτρες - φονιάδες για τους παθιασμένους εραστές που δεν μπορούν να συγκρατήσουν τη λίμπιντό τους ώσπου να φτάσουν στο κρεβάτι τους. Στον κινηματογράφο επίσης μπορείς να χάνεις τον έλεγχο, να μην κρατιέσαι, να κάνεις ό,τι γουστάρεις, ενώ στη ζωή πρέπει να τα υπολογίζεις όλα. Όπως, π.χ., τους περαστικούς στον δρόμο, που παρατηρούν κάθε κίνησή σου. Οι οποίοι στο σελιλόιντ εξαφανίζονται δια μαγείας και αφήνουν τύπους σαν την Κιμ Μπέισινγκερ και τον Μίκι Ρουρκ («Εννιάμιση εβδομάδες») να εκτονώσουν με την ησυχία τους, πάνω στο πεζοδρόμιο, εν μέση καταιγίδας, τη γενετήσια ορμή τους. Έχετε δοκιμάσει κάτι παρόμοιο; Τολμήστε (με τα πρωτοβρόχια) και θα δείτε: Όχι μόνο θα περάσουν από το σημείο του... εγκλήματος όλοι οι γείτονες, την πιο ακατάλληλη στιγμή, αλλά και θα ειδοποιήσουν την Αστυνομία κατηγορώντας σας για προσβολή της δημοσίας αιδούς. Ας προσέχατε.
Κάνουν, βέβαια, και άλλα οι σταρ τα οποία δεν θα ζήσετε ποτέ: Φιλιούνται τις πιο ακατάλληλες στιγμές, όπως έκαναν η Κέιτ Γουίνσλετ και ο Λεονάρντο Ντι Κάπριο στον «Τιτανικό» ενώ δίπλα τους πνίγονταν κόσμος. Ξεχνούν τα ανήλικα παιδιά τους στο σπίτι για μέρες, και εκείνα όχι μόνο δεν παθαίνουν τίποτα αλλά και εξοντώνουν κακοποιούς με τη σιγουριά που δεν θα είχε ούτε ο Σούπερμαν, όπως έγινε στο «Μόνος στο σπίτι». Το πλέον αξιοζήλευτο; Παρότι πενηντάρες/ηδες και βάλε ξυπνάνε τον έρωτα σε νεότατους καλλονούς/καλλονές, πλάσματα μοναδικής ομορφιάς τα οποία όταν εμείς θα έχουμε φτάσει στα πενήντα θα μας παραχωρούν από σεβασμό της θέση τους στο λεωφορείο θεωρώντας μας υπερήλικες. Τι να λέμε τώρα; Ας όψεται η πραγματικότητα που έρχεται να μας ξυπνήσει, ακόμα και όταν προσπαθούμε να ζήσουμε για λίγο σαν ήρωες κινηματογραφικής ταινίας, έτσι για να σπάσουμε τη ρουτίνα. Που τίποτα δεν την σπάει τη ρουφιάνα τη ρουτίνα. Όλα γύρω σου συνηγορούν ώστε ακόμα και αν έχεις διάθεση για απογείωση να προσγειώνεσαι ανώμαλα. Ακόμα και όταν καθισμένος στην άβολη καρέκλα του θερινού κινηματογράφου έχεις λιγωθεί μπροστά στην αποκάλυψη του απέραντου έρωτα της Τζούλιαν Μουρ για τον Ρέι Φάινς στο «Τέλος μιας σχέσης», και προσπαθείς να κλάψεις διακριτικά για να μην γίνεις ρεζίλι. Ακόμα και τότε η φωνή από το απέναντι διαμέρισμα θα έρθει για να σου καταστρέψει τη μαγεία: «Γρηγόρη... Πάλι δεν το τράβηξες το καζανάκι! Έλα αμέσως εδώ και τράβα το!». Πήγαινε πουλάκι μου να το τραβήξεις να ησυχάσει η μανούλα να ησυχάσουμε κι εμείς που βρισκόμαστε σε κρίσιμο σημείο... Γιατί, κι αν τον σνομπάρουμε «τον σινεμά» με τις υπερβολές του, εκείνος πάντα μας «ταΐζει» όνειρα. (Μήπως να το ξαναεπιχειρήσω το κυνήγι στην άμμο;)
