Αν παλαιότερα, κάθε φθινόπωρο, έπεφταν τα φύλλα, τώρα πέφτουν τα μαλλιά μου. Όχι ότι και τα φύλλα δεν παίρνουν την κατιούσα... Απλώς εγώ, μεγαλώνοντας, μετράω όλο και λιγότερο τις εποχές με βάση τις αλλαγές στη φύση – όπως δηλαδή έμαθα στο σχολείο – και τις αντιλαμβάνομαι όλο και περισσότερο από τις αλλαγές στο σώμα μου, οι οποίες όσο μεγαλώνω γίνονται πιο έντονες. Από εποχή σε εποχή, από μήνα σε μήνα, από χρόνο σε χρόνο, από αιώνα σε αιώνα, το προσωπικό μου ρολόι χτυπάει διαφορετικά, με ρυθμούς επιβραδυνόμενους, οι οποίοι δεν μου αφήνουν περιθώρια για πολλές σκέψεις: Μόνο μου υπενθυμίζουν ότι δεν είμαι αυτός που ήμουν – και δεν πρόκειται να ξαναγίνω. («Ευτυχώς, γιατί ως παιδί ήσουν αφόρητος!», κατά τη θεία Ιουλία, που τόσο πολύ αγαπώ για την τρυφερότητα με την οποία με περιβάλλει).
Φθινόπωρο λοιπόν, και εγώ μπορεί να μην είμαι πλέον αφόρητος, είμαι όμως... περίεργα ασπρόμαυρος. Ποτέ πριν δεν είχα δώσει σημασία στην κατάσταση του τριχωτού της κεφαλής μου, και τότε που ήταν κατάμαυρο και όταν άρχισε να γκριζάρει. Ούτε είχα αγωνία μη μείνω φαλακρός. Αυτή τη φορά όμως νομίζω ότι η τριχόπτωση που επανέρχεται παραδοσιακά κάθε χρόνο, γύρω στον Οκτώβριο, είναι ιδιαίτερα αυξημένη. Και η δική μου και του σκύλου μου, ο οποίος επίσης βαδίζει υπερήφανα προς το γήρας. Τις προάλλες, ενώ χτενιζόμουν, βάλθηκα να μετράω νεκρές τρίχες στον νιπτήρα. Στις σαράντα σταμάτησα. Την επομένη βρέθηκα να παρακολουθώ με μεγάλο ενδιαφέρον τη διαφήμιση (που τόσες φορές είχα κοροϊδέψει) ενός προϊόντος που λέγεται Καπιλαρίν (ή κάπως έτσι) και που το απλώνεις στο κεφάλι σου και σε λίγες ημέρες έχεις γίνει σαν τη Μαρία Σολωμού: look σταμναγκάθι.
Βλακείες, σκέφτηκα, και αποφάσισα να μην ασχοληθώ ξανά με το θέμα. Ότι είναι να πέσει θα πέσει, δεν μπορώ να το εμποδίσω. Η θεία Ιουλία αυτό το λέει μοιρολατρία. Εγώ λογική. «Και του Χάρη, του γιου της θείας σου της Πασμίνας (σ.σ.: έχουμε και τέτοιο όνομα στο σόι, από το Πάτρα και το Ασημίνα), του έπεσαν τα μαλλιά και πήγε στον Άγιο Γιάννη τον Ρώσο και του ξαναβγήκαν». «Δεν ήξερα ότι ο Αϊ-Γιάννης ο Ρώσος είναι ο προστάτης των φαλακρών». «Πολλά δεν ξέρεις, γιατί δεν πιστεύεις». «Θεία μου, τον... Πασμίνο δεν τον έσωσε η Χάρη του, περουκίνι φοράει». «Έλα! Και είναι τόσο φυσικό!». Ειδικά όταν φυσάει αντίθετα ο αέρας και το φέρνει... στο ανάσκελο.
Δεν είναι όμως αυτό το θέμα μας. Το θέμα μας είναι ο χρόνος που δείχνει απερίγραπτη ασπλαχνία στο τριχωτό της κεφαλής μας (ειδικά των ανδρών) και όχι μόνο. Ο χρόνος: ό,τι πιο άδικο υπάρχει στη ζωή, εκτός από τον θάνατο. Κυλάει χωρίς να υπολογίζει τίποτε και σε παρατηρεί να καταρρέεις. Αν αυτό δεν είναι θρίλερ, τότε τι είναι; Κάθε φθινόπωρο σε βρίσκει πιο βαρύ και πιο μελαγχολικό. (Και όχι θεία, δεν θέλω να πιω λεβάντα που κάνει καλό στην κατάθλιψη – και κακό στον σκόρο – σαν τον στρατηγό του πέμπτου). Κάθε νέο χειμώνα συνειδητοποιείς ότι κρυώνεις περισσότερο από ό,τι τους προηγούμενους χειμώνες αν δεν είσαι καλά ντυμένος (εσύ, που και στους 0 βαθμούς Κελσίου φορούσες ένα ελαφρύ κολεγιακό) και ότι αν βγεις χωρίς σκουφί με το πρώτο αεράκι θα πάθεις ωτίτιδα. Την επόμενη άνοιξη, το καρδιοχτύπι που σε πιάνει κάθε χρόνο τέτοια εποχή θα είναι μικρότερης έντασης από τις άλλες χρονιές, καθώς οι ορμόνες, κουρασμένες από τις παλιές εντάσεις, δεν έχουν αντοχές για νέες τρέλες.
Και το μεθεπόμενο καλοκαίρι, εκτός του ότι θα βρίσκεις τη θάλασσα όλο και πιο κρύα, θα μειώσεις την απόσταση που διήνυες κολυμπώντας. Αν κάποτε έφτανες στο απέναντι νησάκι με ταχύτητες που ζήλευαν «το παιδί και το δελφίνι» (μαζί), τώρα δεν θα περνάς την πορτοκαλί σημαδούρα που βάζει ο δήμος ως όριο ασφαλείας. Θα την επιζητείς πλέον και εσύ την ασφάλειά σου. Πού η υπέροχη εποχή των προκλήσεων! «Πάει αυτή, τώρα διανύουμε την εποχή των... προσκλήσεων· για τσάι» λέει συνομήλικος φίλος. «Είναι γευστικό, υγιεινό, μας συγκεντρώνει όλους γύρω από το ίδιο τραπέζι για να αναμασήσουμε τις αναμνήσεις μας… Ότι καλύτερο για την ηλικία μας». «Είστε για λύπηση!», παρεμβαίνει η θεία Ιουλία, «εγώ στα χρόνια σας έγινα η πρώτη γυναίκα που κολύμπησε απ' άκρη σ' άκρη τη λίμνη Τιτικάκα!». Έλα, βρε θεία, αφού ξέρουμε ότι δεν το έκανες. «Θα μπορούσα!». Είμαι σίγουρος. Εγώ, πάντως, αυτό δεν θα το μπορούσα ούτε στα 15 μου. «Γιατί είσαι κεφτές». Είμαι κεφτές με τριχόπτωση, αναλογίζομαι ενώ χτενίζομαι για πολλοστή φορά μέσα στην ημέρα για να μετρήσω τις τρίχες που πέφτουν. Πιστός στη μελαγχολία του φθινοπώρου, τις αποχαιρετώ. Να θυμηθώ αύριο να αγοράσω από τον Hondo ένα σαμπουάν για την τριχόπτωση. Μπορεί και να βοηθήσει. (Όχι, θεία, το Καπιλαρίν δεν το θέλω, μην επιμένεις! Ούτε στον Ρώσο θα πάω! Έτσι κι αλλιώς, δεν έχω πρόβλημα είπαμε...).
