Κάθε πόλη με τις παραμύθες της. Αστικούς μύθους τους λένε. Πώς να το εξηγήσεις τώρα αυτό; Ας πούμε ότι είναι η ωμή πραγματικότητα όπως αποκαλύπτεται κάτω από το προπέτασμα της ωραιοποίησης που ρίχνουμε πάνω σε όσα μας ενοχλούν φιλοδοξώντας να τα εξαφανίσουμε, το φθαρμένο και ξεχαρβαλωμένο τραπεζάκι κάτω από το ολοκαίνουργιο τραπεζομάντιλο. Ένα φθαρμένο τραπεζάκι (με... κινούμενα πόδια) μού μοιάζει ώρες ώρες η ζωή μου στην Αθήνα. Δεν είναι μόνο τα χρόνια που περνάνε (αυτά έχουν και τα καλά τους), είναι οι βρώμικες πολυκατοικίες της λεωφόρου Αλεξάνδρας την οποία διασχίζω καθημερινά πηγαίνοντας στο γραφείο, είναι οι χάσκοντες και οζώδεις κάδοι απορριμμάτων – τόσο δύσκολο είναι να τον ξανακλείσεις αφού ρίξεις μέσα τα σκουπίδια σου; –, είναι τα παρτέρια με τα αγριόχορτα – σε κάθε άλλη ευρωπαϊκή πρωτεύουσα θα ήταν φυτεμένα με λουλούδια εποχής... Να μην αναφερθώ και στο ζιζάνιο που φύεται πλέον σε κάθε γωνιά της πόλης και την κάνει ακόμη πιο αποκρουστική: την αγένεια. Είναι, νομίζω, αστικός μύθος ότι οι Αθηναίοι διακρίνονται για τη φιλικότητά τους. Όπως είναι αστικός μύθος ότι έχει απαγορευτεί το κάπνισμα στα ταξί. Όλοι οι οδηγοί καπνίζουν χωρίς να σε ρωτήσουν αν σε ενοχλεί. Πουθενά, τελικά, δεν έχει απαγορευτεί το κάπνισμα. Και στα εστιατόρια καπνίζουν. «Κάντε τσιγάρο τώρα που δεν σας βλέπει κανένας» μας είπε τις προάλλες με ύφος συνωμοτικό ο σερβιτόρος σε «no Zeakis» εστιατόριο, ακουμπώντας διακριτικά στο τραπέζι μας ένα τασάκι. Και αν αυτό άρεσε στη θεριακλήδικη παρέα μου, δεν παύει να αποδεικνύει ότι στας Αθήνας οι νόμοι ισχύουν για να καταπατούνται. Όχι, αυτό δεν είναι αστικός μύθος.
Αστικός μύθος είναι όμως ότι επί ΠαΣοΚ (πρέπει να) ζητάμε αποδείξεις και όλοι (είναι υποχρεωμένοι να) μας δίνουν. Τι κατάφερε η κυβέρνηση; Να μας βάλει να μαζεύουμε απίστευτο χαρτομάνι χωρίς προηγουμένως να έχει οργανώσει το σύστημα έτσι ώστε η απόδειξη που χρειαζόμαστε να υπάρχει. Στα ταξί δεν δίνουν, στις λαϊκές δεν δίνουν, οι μικροπωλητές δεν δίνουν... Έχω, βεβαίως, μπει και σε καταστήματα όπου πάνω στον πάγκο πληρωμών βρίσκονται πεταμένες δεκάδες αποδείξεις (από υπεράνω πελάτες που δεν τις ήθελαν;), τις οποίες μπορεί να πάρει όποιος περνά. Αυτό το συστηματάκι ομολογώ ότι δεν το κατάλαβα... Ότι όμως έχει να κάνει με αριθμούς το προσπερνώ αμέσως, παιδιόθεν σκράπας στα μαθηματικά. Και αν κατάφερνα να επιβραβεύομαι με κάτι ξεγυρισμένα δεκαοχτάρια στο σχολείο – ούτε αυτό είναι αστικός μύθος –, ακόμη δεν μπορώ να εξηγήσω πώς γινόταν το θαύμα. Διότι επρόκειτο περί θαύματος.
Ένα θαύμα θέλω να γίνει τώρα, όποτε περπατώ στους δρόμους της πόλης. Να πρασινίσει το μπετόν. Να ομορφύνουν οι πολυκατοικίες. Να γίνουν πιο γελαστοί οι άνθρωποι. Αυτό θα μας βοηθούσε όλους. Θα επιβεβαιώναμε έτσι και τον αστικό μύθο που θέλει την Αθήνα πόλη ανοιχτόκαρδη και ευχάριστη. Προσπαθώ πολλές φορές να τη δω έτσι, χωρίς να τα καταφέρνω. Και όχι, δεν είμαι απαισιόδοξος, πάντα προσμένω το καλύτερο. Μόνο που για να έρθει πρέπει να το προσπαθήσουμε όλοι. Αυτό μου φαίνεται χλωμό. Τόσα χρόνια δεν έχουμε καταφέρει να έρχονται στην ώρα τους τα λεωφορεία και θα έρθει το καλύτερο; Εκείνο μάλλον κυκλοφορεί σε άλλες πρωτεύουσες. Παρεμπιπτόντως, ιδού άλλος ένας αστικός μύθος: Έχουν βελτιωθεί οι συγκοινωνίες. Ποια ώρα; Βαρέθηκα να τις περιμένω και το έριξα στον ποδαρόδρομο. Ελπίζω να μην είναι μύθος (αστικός, υπεραστικός κτλ.) ότι η πεζοπορία ωφελεί την καρδιά. Έπειτα από τόσα χρόνια περπατήματος (έχει πόδια, είπαμε, το φθαρμένο τραπεζάκι), η καρδιά μου πρέπει να δουλεύει σαν ελβετικό ρολόι ακριβείας. Αν και δεν το έχω σε τίποτε να βγουν ξαφνικά οι ειδικοί και να ανακοινώσουν ότι σύμφωνα με νέες έρευνες το σπορ δεν είναι τόσο αποδοτικό, αντιθέτως το καθισιό και η παχυσαρκία δημιουργούν όλες τις προϋποθέσεις για μακροζωία! Η μία επιστημονική ανακάλυψη ακυρώνει την άλλη με ταχύτητες που τρομάζουν. Τη Δευτέρα σε βάζουν να πίνεις γάλα για την οστεοπόρωση και την Τρίτη στο κόβουν γιατί κάνει κακό στο στομάχι. Το αντικαθιστάς και εσύ με «κόκα-κόλα» και ησυχάζεις.
Πάντως, για να επανέλθω στο θέμα μας, χειρότερο κακό στο στομάχι κάνει η καθημερινότητα σε μια πόλη σαν την Αθήνα. Όπου, εκτός από το (γκρίζο) περιβάλλον, είναι απάνθρωποι και οι ρυθμοί της ζωής. Τρέχουμε όλοι σαν παλαβοί και δεν κάνουμε τίποτε, δεν κλείνουμε κανένα από τα ανοιχτά κεφάλαια. Οι εκκρεμότητες παραμένουν εκκρεμότητες. Και αν καταφέρουμε να διεκπεραιώσουμε κάποιες από εκείνες, οι καινούργιες μάς περιμένουν στη γωνία. Στην Αθήνα μονίμως είσαι υπόλογος σε όλους: σε Εφορίες, ΙΚΑ, ΔΕΚΟ, ΤΡΕΚΟ, ΤΕΤΡΑΚΟ, ΠΕΝΤΑΚΟ και σε διάφορα άλλα τέτοια ανατριχιαστικά... φαινόμενα. Στην Αθήνα χρωστάς στους πάντες – και δεν αναφέρομαι μόνο σε θέματα οικονομικά –, χρωστάς γενικώς. Χρωστάς μια συγγνώμη που μπαίνεις στα ταξί τους, που ψωνίζεις από τα μαγαζιά τους, που τους μιλάς, που κυκλοφορείς ανάμεσά τους... Το γκρίζο της πόλης που έχει περάσει στους ανθρώπους της περνάει και στα δικά σου ρούχα. Όχι, αυτό δεν είναι αστικός μύθος, είναι πραγματικότητα. Πώς θα την αλλάξουμε;
