Η καλή κοινωνία, οι βλάχοι και η Αθήνα...
Άσχετο αλλά και σχετικά επίκαιρο αφού πλησιάζουν δημοτικές εκλογές.
Διαβάζω και ακούω διάφορους οι οποίοι προέρχονται κυρίως από την μεσαία και ανώτατη τάξη, από τη λεγόμενη «καλή» κοινωνία, της οποίας βέβαια το ύψος πάντα αμφισβητείται σε αυτή την χώρα, να μιλάνε με περιφρόνηση για την αντιπαροχή, αυτό το πραγματικά μοναδικό παγκόσμιο φαινόμενο και να καταριούνται τους «βλάχους που ήρθαν και κατέστρεψαν την κάποτε ωραία Αθήνα μας...»
Συνήθως δεν απαντάει κανείς σε τέτοιες αηδίες, γιατί αυτοί που τα λένε είναι αρκετά μεγάλοι σε ηλικία και δεν έχεις λόγο να τους απομακρύνεις από αυτό το ωραίο όνειρο που ζουν όταν μιλάνε για μια υπέροχη Αθήνα πριν τον πόλεμο, για την φρίκη της αντιπαροχής, για τους εκτός Αθηνών Έλληνες που κατέφτασαν κατά κύματα μετά τον εμφύλιο να κατοικήσουν στην πρωτεύουσα και κυρίως για μια καλή κοινωνία που υπήρχε, λέει, πριν το πόλεμο σε αυτή την χώρα κτλ. κτλ.
Αλήθεια πότε συνέβαιναν όλα αυτά στην Αθήνα; Γιατί όταν εγώ ήμουν έφηβος η αείμνηστη και υπέροχη Ελένη Χαλκούση που έμενε στην άλλη γωνία του σπιτιού μου και σχεδόν μεγάλωσα περνώντας από το παράθυρό της και μέσα στο σπίτι της, θυμάμαι πως μου έλεγε πως όταν είχε έρθει από το Παρίσι στην Ελλάδα, στις αρχές τις δεκαετίας του ’20, η Αθήνα ήταν μια φρικαλέα πόλη, τα χώματα στους δρόμους σε έκαναν χάλια δεν...«μύριζε» ωραία κτλ. κτλ. Ως μόνο καλό στοιχείο της εποχής εκείνης κρατούσε ότι τα σπίτια φαίνονταν πιο ωραία από έξω απ’ ότι τα σημερινά. Κατέληγε λοιπόν πως καλύτερο θα ήταν να γκρεμιστούν εσωτερικά τα νεοκλασικά και να ξανακτιστούν κρατώντας ωραίο εξωτερικό περίβλημα. Ο δε Καραγάτσης στον «Γιούγκερμαν» αναφέρει την είσοδο ενός τεράστιου ανθρώπινου κύματος μετά την μικρασιατική καταστροφή στην Αθήνα και σχολιάζει πως οι πρόσφυγες έβαλαν στο περιθώριο την προηγούμενη καλή «κοινωνία». Αν πάμε βέβαια ακόμα πιο πίσω το φαινόμενο επαναλαμβάνεται στην απελευθέρωση της Ελλάδας από τους Τούρκους, οπότε και η Αθήνα ήταν ένα χωριουδάκι που περισσότερο από κτήριο χρειαζόταν επειγόντως κατοίκους....
Για να επανέλθω όμως σε αυτό που έλεγα στη αρχή ας εξηγήσει κάποιος σε όσους αναπολούν μια Αθήνα που δεν υπήρξε ποτέ – με υψηλή κοινωνία, καλό κόσμο και «πολυτέλεια που μπορεί να σε ζαλίσει» – πως τις πρώτες αντιπαροχές στο κέντρο της Αθήνας τις έκανε ακριβώς αυτή η ανώτερη και ανώτατη τάξη, δίνοντας υπέροχες βίλες στην Β. Σοφίας, στην Π. Ιωακείμ, στην Πανεπιστημίου ή στο Σύνταγμα ή και αλλού για μερικά διαμερίσματα που οι περισσότεροι τα καταβρόχθισαν στο τσάκα τσάκα.
Δεν είναι λοιπόν οι βλάχοι που κατέστρεψαν την Αθήνα. Βασικά είναι οι Έλληνες που καταστρέφουν την Ελλάδα και που φροντίζουν μόλις φτιάξουν κάτι καλό να το γκρεμίσουν.
Παρατηρείστε την περίφημη Αθηναϊκή Λέσχη στην οδό Πανεπιστημίου – τον υποτιθέμενο θεματοφύλακα ενός κόσμου που δεν υπάρχει πια και πολύ αμφιβάλλω αν ποτέ υπήρξε. Την διοικούσαν ξεχωριστά μέλη και σπουδαίοι άνθρωποι και βέβαια… ήταν από τους πρώτους που έδωσαν το παλιό ωραίο κτήριο για να αποκτήσουν πολυκατοικία που θα τους έδινε ενοίκια...
Επειδή ακούω πολλά από διάφορους, ας απαντήσει κανείς κάτι σε αυτούς τους ηλίθιους πως «ΠΑΝΤΑ ΤΟ ΨΑΡΙ ΒΡΩΜΑΕΙ ΑΠΟ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ...».
