«Έξω βρέχει πολύ κι είν’ η νύχτα θολή
Λες και βρέχει παντού στον πλανήτη
Που θα πάμε και πως και ποιος θα ‘ν’ ο σκοπός
Πιο καλά ας καθίσουμε σπίτι
Να χτενίσω μαλλιά, να κατέβω σκαλιά
δεν αξίζει στ’ αλήθεια ο κόπος
ας καθίσουμ’ εδώ να με δεις να σε δω
κι ας περάσει η βραδιά όπως, όπως
Αγκαλιά εγώ και συ
στ’ αμπαζούρ το θαλασσί από κάτω
μ’ ένα-δυό μαρασκινό
κι ένα τσιγαράκι αγνό μυρωδάτο
Με την πινάκλ ή με κουμκάν στο ντιβάνι
θα περάσει η βραδιά, τι να κάνει
κι όταν φτάσει πια μισή
αγκαλιά εγώ κι εσύ νάνι, νάνι…»
Τραγουδάκι προ 70 και κάτι έτη που τραγουδούσε με τεράστια επιτυχία η Σοφία Βέμπο. Προσέξτε την επισήμανση για το τσιγαράκι, που ειδικά για εκείνη τη βραδιά το θες να είναι αγνό και μυρωδάτο προφανώς σε αντίθεση με άλλες βραδιές γιατί ήταν και μια «αθώα» εποχή, εκεί πριν, στα χρόνια που είναι το 40’...!!!
«Χειμώνας δεν τα ακούω πια τριγύρω μου τ’ αηδόνια
χειμώνας κι η καρδιά μου εσκεπάστηκε με χιόνια
με χτυπά το ξεροβόρι μ’ απονιά
κι έχει σβήσει κάθε σπίθα στης ελπίδας τη γωνιά
Χειμώνας, πως μου φαίνεται η νύχτα σαν αιώνας…. και λοιπά και λοιπά»
Άλλο ένα τραγούδι της Βέμπο…
Κι ένα τραγούδι της ρεμπέτικης σχολής:
«Ήρθε ο χειμώνας κι ο κοσμάκης τα ‘χει χάσει
και παλτουδιά καινούργια τρέχει ν’ αγοράσει
μα το δικό μου κι αν επάλιωσε παλτό
φράγκο δεν δίνω κι ούτε νοιάζομαι για αυτό…»
Μια κι αρχίσανε οι βροχές και μια και μα ακόμα κι αν γλυκάνει το φθινόπωρο χειμώνας μας περιμένει κι όχι καλοκαίρι, ας είμαστε επίκαιροι...
Μια και είναι τόσο αδιάφορες τελικά, απ’ ότι φαίνεται τουλάχιστον από τις αντιδράσεις του κόσμου, οι επερχόμενες εκλογές ας γίνουμε ρομαντικοί κι ας μιλάμε για τα στοιχεία της φύσης παρά για τα στοιχειά της ζωής μας…
