Όταν αποχαιρετάς ανθρώπους που με τον τρόπο τους έχουν γράψει τη δική τους ιστορία σ΄ ένα χώρο που λούζεται από φώτα και τυγχάνει αυτούς τους ανθρώπους να τους ήξερες κιόλας προσωπικά, ε, όπως καταλαβαίνετε αισθάνεσαι λίγο περίεργα…
Αλλά παρόλο που όταν αποχαιρετάς, σκέφτεσαι ότι δεν είναι εύκολο πως κάποιος που ήταν εκεί δεν θα είναι πια, εντούτοις, ακόμα και στον αποχαιρετισμό, κάποιους ανθρώπους τους θυμάσαι και τους αποχαιρετάς με ένα χαμόγελο…
Ο Βαγγέλης Λιβαδάς δεν ήταν παρά ένας θεατρικός επιχειρηματίας, δυναμικός, έξυπνος, ευφάνταστος, δεν ανέβαζε απλώς έργα όπως άλλοι συνάδελφοί του, είχε ολόκληρη φιλοσοφία και στάση ζωής και ας μην του φαινόταν, στην πρώτη γνωριμία ήξερε τι έκανε και ήξερε τι ήθελε. Γι΄ αυτό και μπορεί να μην «εκόμισε» εις την τέχνη, αλλά τουλάχιστον «εκόμισε» εις το θέατρο πράγματα σαν το Λάκη Λαζόπουλο, ελεύθερη σκηνή, το αμφιθέατρο του Σπύρου Ευαγγελάτου και άλλα πολλά. Πάνω απ όλα «εκόμισε» μια σειρά από ωραίες παραστάσεις που ψυχαγώγησαν τόσους πολλούς αθηναίους, τόσους πολλούς Έλληνες επί 45 περίπου χρόνια. Κι όλα αυτά γιατί ο άσχετος μέχρι τότε με το θέατρο Βαγγέλης Λιβαδάς, εκεί στα μέσα τις δεκαετίας του ΄50 ερωτεύτηκε την πανέμορφη Σμαρούλα Γιούλη και τον ερωτεύτηκε κι αυτή…
Όμως ο άνθρωπος ο Βαγγέλης Λιβαδάς - δεν μιλάω για τον επιχειρηματία που αναμφισβήτητα όλο και κάτι θα ΄χουν κάποιοι να του προσάψουν όπως συνήθως και λογικά έχουν οι εργαζόμενοι προς τους επιχειρηματίες, ήταν ένα θαύμα. Δεν ήταν όμορφος –πάντα απορούσα πως τον ερωτεύτηκε μια τόσο ωραία γυναίκα σαν την Σμαρούλα Γιούλη- αλλά είχε μια ειδική γοητεία, είχε ένα στοιχείο σόουμαν, ήταν πληθωρικός, σχεδόν σε έπνιγε μ΄ αυτή την πληθωρικότητα, σε έπνιγε ακόμα περισσότερο αν ήθελε να σε πείσει για κάτι, αλλά είχε αυτό το κάτι που τον έβρισκες και πολύ διασκεδαστικό και πολύ χαριτωμένο και προς το φινάλε τον αγάπαγες ακόμα και αν διαφωνούσες μαζί του. Ο Βαγγέλας όπως τον ξέρουν όλοι στην θεατρική πιάτσα. Έφυγε με άσχημο θάνατο -λες και υπάρχει όμορφος θάνατος!!!- απανθρακώθηκε την περασμένη Κυριακή 27 Νοεμβρίου σπίτι του σε μεγάλη ηλικία, άλλοι λένε 78, άλλοι λένε περασμένα τα 90, τι σημασία έχει πια…
Ο Ντίνος Κατσουρίδης που έφυγε τη Δευτέρα 29 Νοεμβρίου, ήταν σπουδαίος σε ότι και αν έκανε. Ήταν σπουδαίος διευθυντής φωτογραφίας, σπουδαίος οπερατέρ, σπουδαίος μοντέρ, θαυμάσιος σκηνοθέτης και εμπνευσμένος παραγωγός. Φωτογράφησε και μοντάρισε ταινίες σαν το «Μια ζωή την έχουμε», το «Λατέρνα φτώχια και γαρύφαλλο» ή «Το ξύλο βγήκε απ΄ τον παράδεισο», σκηνοθέτησε το «Της κακομοίρας» και το «Τι έκανες στον πόλεμο Θανάση» και παρουσίασε σαν παραγωγός την ταινία του Παντελή Βούλγαρη «Το προξενιό της Άννας». Μικρός όμως αλλά δραστήριος, κεφάτος, πανέξυπνος, δούλευε και έκανε σχέδια μέχρι την τελευταία στιγμή, απ΄ ότι ξέρω, μόλις είχε τελειώσει την αυτοβιογραφία του που μακάρι να εκδοθεί έστω και τώρα που έφυγε. Λίγους μήνες πριν, στην κηδεία του Θανάση Βέγγου είχε πει «θα έρθω σύντομα να σε συναντήσω» στον παλιό αγαπημένο του συνεργάτη Θανάση Βέγγο, με τον οποίο τόσα τους έδεναν…
Πριν απ΄ όλα και οι δύο έζησαν τη ζωή τους και αυτό ίσως να ήταν το πιο σημαντικό απ΄ όλα. Δυναμικοί άνθρωποι, πληθωρικοί, υπέροχοι…
Καλό ταξίδι Ντίνο, καλό ταξίδι «Βαγγέλα» να ΄στε καλά εκεί που πάτε…
