«το μόνο πράγμα που έχουμε να φοβόμαστε είναι ο φόβος»…
Είναι η περίφημη φράση που είπε ο Ρούσβελτ όταν κατέκτησε για πρώτη φορά την εξουσία στις ΗΠΑ, εκεί στις αρχές της δεκαετίας του ΄30. Μια χώρα κατεστραμμένη, ρημαγμένη, εξαθλιωμένη εξαιτίας της ύφεσης και του κραχ του 1929. Ενός κραχ ίσως πολύ πιο άγριου απ΄ αυτό που ζούμε εμείς σήμερα και που ξεκίνησε τον Σεπτέμβριο του 2008, ένα κραχ εκείνης της μαύρης Πέμπτης όταν «σκοτείνιασε ο ουρανός της Wall Street απ΄ όλους αυτούς που πηδούσαν από τους ουρανοξύστες για να αυτοκτονήσουν μετά την καταστροφή που έπαθαν». Ο Ρούσβελτ βγήκε πρόεδρος των ΗΠΑ με σύνθημα, το μόνο που έχουμε να φοβόμαστε είναι ο ίδιος ο φόβος και κατάφερε όντως σε σύντομο χρονικό διάστημα να ανορθώσει την οικονομία των ΗΠΑ, τόσο που το 1941 όταν έγινε η επίθεση στο Περλ Χάρμπορ να είναι η Αμερική έτοιμη να πολεμήσει και να νικήσει. Κυρίως γιατί εμψύχωσε τους ανθρώπους, που έως εκείνη τη στιγμή κάθονταν σε ουρές για συσσίτια. Ο Τσάρλυ Τσάπλιν στην αυτοβιογραφία του έχει ολόκληρο φάκελο που εξηγεί γιατί δεν βρέθηκε μπλεγμένος στο κραχ, γιατί δεν εξανεμίστηκε η περιουσία του όπως πολλών άλλων που «λάτρεψαν» την υψηλή απόδοση των ομολόγων και των χρεογράφων και το πόσο επέδρασε ο ανθρώπινος λόγος του Ρούσβελτ στις ψυχές του μέσου αμερικάνου, όπως επίσης λέει και άλλα όπως π.χ. ότι ο Ρούσβελτ το πρώτο που έκανε ήταν να κλείσει τις τράπεζες για μια εβδομάδα και ότι σιγά σιγά άρχισε να δίνεται πίστωση παντού ακόμα και στα εισιτήρια του κινηματογράφου…
Ένα λαμπερό πρόσωπο που να γεννάει την ελπίδα, είναι ότι χρειάζεται σε τέτοιες περιπτώσεις οι άνθρωποι και ο σωστός λόγος στη σωστή στιγμή και βοηθάει και εμπνέει. Το να είσαι βέβαια ένας τεχνοκράτης της κατηγορίας τρεις το λάδι, τρεις το ξύδι, έξι το λαδόξυδο ίσως να βοηθάει και αυτό, αλλά το πρώτο βοηθάει πιο πολύ. Γιατί εδώ που τα λέμε όταν έτσι κι αλλιώς δεν υπάρχουν λεφτά, μια ζεστή κουβέντα βοηθάει να πάρεις κουράγιο και να προσπαθήσεις. Γράφει ο Τσάπλιν στην αυτοβιογραφία του που λέγαμε, πως όλος ο αμερικάνικος λαός έγινε σαν μια γροθιά και ήταν να τον θαυμάζεις...
Εντάξει, δεν απαιτώ κάτι τέτοιο από τον ελληνικό λαό με τα γνωστά προβλήματα όσον αφορά τις θέσεις του περί εθνικής ομοψυχίας, ούτε από τον κύριο Παπαδήμο απαιτώ να εμπνεύσει κανένα λαό όπως ο Ρούσβελτ – δε νομίζω πως τον ενδιαφέρει κιόλας κάτι τέτοιο όπως τον βλέπω να φέρεται και είναι δύσκολο εδώ που τα λέμε να καταλάβεις τον πόνο ενός ανθρώπου και τη φτώχια του άμα έχεις μάθει να μιλάς μέσα από τα εφαρμοσμένα μαθηματικά του οικονομικού σου εγκεφάλου. Δεν τον κατηγορώ, τον καταλαβαίνω, απλώς είναι δύσκολο γι΄ αυτόν να καταλάβει πως καμιά φορά αυτό που αυτός θεωρεί καλό μεταμορφώνεται σε δηλητήριο για τις ζωές και τις ψυχές κάποιων ανθρώπων. Το αν ψάχνω βέβαια Ρούσβελτ στην πολιτική μας ζωή είναι το ίδιο σα να ψάχνω βελόνα όχι στα άχυρα, αλλά κάπου στο βυθό του Ειρηνικού ωκεανού…
Ζητείται Ρούσβελτ λοιπόν ή έστω… ένα ρουσβελτάκι… γιατί εδώ έχουμε να φοβόμαστε και το φόβο και πολλά άλλα ακόμα…
