Έχω διαβάσει πολλά βιβλία για την κατοχή και έχω μιλήσει με πολλούς ανθρώπους που έζησαν την κατοχή τα χρόνια του ΄40 κι έχω μαζέψει πολλές πληροφορίες στο μυαλό μου, που άλλες είναι δραματικές και άλλες έχουν ακόμα και μια χιουμοριστική πλευρά. Υπάρχει το θέμα της πείνας, το θέμα της βίας «δοσιλογισμού», της αντίστασης και βέβαια υπάρχει και το θέμα του «μαυραγοριτισμού» …
Φυσικά, δεν τρελάθηκα να συγκρίνω την οικονομική και όχι μόνο κρίση που περνάμε αυτή τη στιγμή με την κατοχή όπως κάποιοι ηλίθιοι κάνουν περισσότερο για ψηφοθηρικούς ή άλλους παρόμοιους λόγους. Υπάρχει όμως ένα στοιχείο που μου φέρνει ελαφρά στο μυαλό και με μια βεβαίως χιουμοριστική και ελαφρά διάσταση τουλάχιστον, το θέμα των μαυραγοριτών της κατοχής. Έχω διαβάσει πολλά βιβλία και μου έχουν πει πολλές ιστορίες σχετικά με το πως οι χειρότεροι άνθρωποι γίνονταν λεπτοί με τιμές στα καλύτερα σπίτια. Μάλιστα, ο Αλέκος Σακελλάριος, διηγείτο πάντα μια ιστορία, όπου ένας μαυραγορίτης στα χρόνια της κατοχής κάλεσε σ΄ ένα πλουσιότατο γεύμα στο πολυτελές σπίτι του, τους τότε πνευματικούς ανθρώπους. Και όταν κάποιος είπε του Σακελλάριου, «μα να πάμε στον μαυραγορίτη να φάμε;» Η απάντηση ήταν «σκέψου ότι κάνουμε αντίσταση εκ των έσω, θα πάμε να φάμε τα τρόφιμα του εχθρού»!!!...
Τα σκεπτόμουν όλα αυτά, γιατί τώρα εν καιρώ κρίσης, έχει γεμίσει η Αθήνα και όλο και γεμίζει περισσότερο με μαγαζιά, με τεράστιες ταμπέλες οι οποίες δηλώνουν πως στο συγκεκριμένο μαγαζί αγοράζουν χρυσό, έργα τέχνης, αντικείμενα αξίας, οτιδήποτε έχει λίγη αξία σ΄ ένα σπίτι μπορείς να πας σ΄ αυτά τα μαγαζιά και να το «σκοτώσεις», γιατί βέβαια δεν πρόκειται να το μοσχοπουλήσεις…
Φυσικά, πάντα υπήρχαν σαράφηδες και πάντα υπήρχαν, στην Αιόλου, στην Ομόνοια και στην Αθηνάς, πάγκοι όπου γίνονταν αγοραπωλησίες χρυσού, αλλά τώρα το πράγμα είναι πιο οργανωμένο. Και όλα τα εν λόγω μαγαζιά αυτών των «καλών» ανθρώπων που προφανώς έχοντας ζεστό χρήμα στην τσέπη, ορμάνε σαν τους βρικόλακες να πιουν το αίμα του καθένα, που έχει ανάγκη, έχουν σχεδόν τις ίδιες ταμπέλες – όπως άλλωστε και τα ολοκαίνουργια STUDIO που έχουν αντικαταστήσει του παλιούς γραφικούς οίκους ανοχής…
Όλα είναι πιο οργανωμένα στους καιρούς μας, αλλά οι ρίζες είναι παλιές. Μπορεί να κάνω πλάκα λίγο μ΄ αυτά που γράφω, αλλά κάθε φορά που περνάω μπροστά από ένα τέτοιο καινούργιο μαγαζί, νιώθω μια αναγούλα στο στομάχι και συγγνώμη για την έκφραση. Σκέφτομαι ανθρώπους που στα όρια της ανάγκης ξεπουλάνε κάποια πράγματα αξίας ή κάποια αγαπημένα τους πράγματα και το ψωμί αυτών και των οικογενειών τους. Θα μπορούσε να μου πει κάποιος ότι ίσως και να έχει και δίκιο πως επιτελούν και ένα κοινωνικό έργο. Ίσως, εγώ να είμαι ο παράξενος και δεν το βλέπω έτσι και η αναγούλα δεν λέει να φύγει από το στομάχι μου…
Κάποιοι μαυραγορίτες στην κατοχή δεν είχαν καλό τέλος, αλλά κάποιοι άλλοι τελειώνοντας ο πόλεμος βρέθηκαν με μεγάλες περιουσίες. Το χρήμα είναι εξαιρετικό απορρυπαντικό και απολυμαντικό. Καθαρίζει και απολυμαίνει τα πάντα, κυρίως την κακή φήμη. Το θέμα είναι σ΄ αυτή τη χώρα να μάθουμε να μην ξεχνάμε, να μην ωραιοποιούμε αυτά που ζήσαμε και τις συμπεριφορές των τριγύρων μας, μαυραγοριτών κάθε είδους και άλλων…
