Στην αρχή έγινε κάτι με τις πατάτες… κάποιο μπέρδεμα… οι πατάτες ξέμειναν… μπερδεύτηκαν και τα λεγόμενα «social media» και ξαφνικά βρέθηκαν για πρώτη φορά τόσοι τόνοι πατάτας σε απευθείας διάθεση από τον παραγωγό στον καταναλωτή χωρίς μεσάζοντες…
Αυτό έγινε τεράστιο θέμα και την θέση των πατατών πήρε μετά το ρύζι. Κάποιοι, επειδή πλησίαζε το Πάσχα, μίλησαν και για τα αρνιά -κάτι που δεν έγινε τελικά- κάποιοι άλλοι για το λάδι, κάποιοι άλλοι γενικά για άλλα προϊόντα και μερικοί άρχισαν να ονειρεύονται την οριστική κατάργηση των μεσαζόντων και την απευθείας διάθεση των προϊόντων από τον παραγωγό στον καταναλωτή…
Εκεί βέβαια, το τι ακούστηκε ούτε και που λέγεται… Το καλύτερο, που αν δεν δείχνει βλακεία, μπορεί κάποιος να το πάρει και λίγο ως… «ύποπτο» είναι που κάποιοι μίλησαν για το κατά πόσο όλα αυτά τα προϊόντα και ειδικά το λάδι θα είναι ασφαλή για τον καταναλωτή, για λόγους υγιεινής κλπ, εφόσον θα πηγαίνουν χέρι με χέρι από τον παραγωγό στον καταναλωτή, ενώ άλλοι μίλησαν απευθείας για το αν και κατά πόσο θα πληρώνονται οι φόροι σε τέτοια περίπτωση, ενώ και κάποιοι μίλησαν για το απλό και λογικό αν οι παραγωγοί θα έχουν τη δυνατότητα με αυτό τον τρόπο να προμηθεύουν επαρκώς και όχι μόνο συνεχώς τα μεγάλα αστικά κέντρα…
Το αστείο είναι πως σ΄ αυτή τη χώρα οι μισοί παράγουν λάδι από ένα χωραφάκι που έχουν με ελιές και το πουλάνε χέρι με χέρι, τενεκέ με τενεκέ, στους άλλους μισούς. Αυτό γίνεται δεκαετίες ολόκληρες. Κανείς δεν βγήκε ποτέ να πει μην αγοράζετε λάδι με τενεκέ από τον τάδε ή τον δείνα από ένα χωριό και να αγοράζουν τυποποιημένο λάδι, αλλά και να το έλεγε κανείς δεν θα τον άκουγε…
Επίσης όμως, όλοι μας κάποια στιγμή κυνηγήσαμε το μέλι, τα όσπρια, τα ζυμαρικά, τα λαχανικά, τα φρούτα, το κρέας, τα αυγά, τα κοτόπουλα, οτιδήποτε μας φαινόταν ότι ήταν ξεχωριστό, ότι ΔΕΝ είναι τυποποιημένο είτε βρίσκεται σε μια σακούλα κάποιου αγροτικού συνεταιρισμού, είτε το μάθαμε στόμα με στόμα ακόμα και αν πουλιέται στο δρόμο, σε έναν επαρχιακό δρόμο σε μια τέντα…
Πάντα, όλοι οι παραγωγοί είχαν ιδιαίτερη επιτυχία στο να πουλάνε τα προϊόντα τους χέρι με χέρι και ο καταναλωτής πάντα αισθανόταν πως για καλό του ήταν όλο αυτό…
Ακόμα και μια στάνη να έβρισκες ζητούσες να σου σφάξουν ένα κατσικάκι χωρίς να έχεις ελέγξει βέβαια πριν τι είχε φάει το κατσικάκι. Τα ίδια και για τα κοτόπουλα κλπ…
Σχέση εμπιστοσύνης μεταξύ παραγωγών και καταναλωτών σ΄ αυτή τη χώρα υπήρχε ανέκαθεν. Ίσως, γιατί οι περισσότεροι απ΄ αυτούς τους καταναλωτές προέρχονταν από αγροτικές οικογένειες και εδώ ισχύει… «όμοιος ομοίω…»…
Οπότε ας μη λένε βλακείες κάποιοι, ας μη γίνονται βασιλικότεροι του βασιλέως σε θέματα υγιεινής και τάξης κλπ, κλπ γιατί τότε το μόνο που θα μπορούσε κανείς να τους πει είναι πως είναι αρκετά ύποπτοι και αυτοί και αυτά που λένε… λέω τώρα εγώ… Όποιος ενδιαφέρεται για την υγιεινή αυτού του τόπου και αυτού του λαού, όποιος ενδιαφέρεται για τα οικονομικά του επίσης, όποιος ενδιαφέρεται για το καλό για το σωστό και το έντιμο, να είναι σίγουρος πως όλα αυτά δεν κινδυνεύουν αν οι πατάτες, το ρύζι ή ο κρόκος Κοζάνης η οποιοδήποτε άλλο προϊόν περάσει στον καταναλωτή από τον παραγωγό χέρι με χέρι αλλά…. Βαθιές είναι οι ρίζες του κακού στο συγκεκριμένο τομέα…
