Τον πολύ παλιό καιρό, εκεί στα χρόνια του 60 ας πούμε, που άκμαζε το ελληνικό σινεμά και που συγχρόνως κυκλοφορούσαν κι εγώ δεν ξέρω πόσες ξένες ταινίες απ΄ όλα τα πέρατα της γης στα ελληνικά σινεμά, τότε που υπήρχαν πάρα πολλές αίθουσες κινηματογράφων στην Αθήνα, στον Πειραιά, σε ολόκληρη την Ελλάδα, χειμερινοί και θερινοί, τότε που τα εισιτήρια ήταν πολλά, πάρα πολλά και ο κινηματογράφος δεν ήταν μόνο η πιο φθηνή, αλλά και η μοναδική διασκέδαση τότε που… πρέπει να έχουν περάσει γύρω στα 200 χρόνια από τότε… τα πράγματα στον επαγγελματικό χώρο του σινεμά, ήταν σαφέστατα διαχωρισμένα…
Υπήρχαν είτε οι παραγωγοί των ελληνικών ταινιών είτε οι διανομείς των ξένων ταινιών είτε οι διανομείς των ελληνικών ταινιών, που οι παραγωγοί τους, δεν είχαν δικό τους γραφείο διανομής. Ως εκ τούτου, άλλος ήταν ο παραγωγός, συχνά άλλος ήταν και ο διανομέας στις ελληνικές ταινίες. Στις ξένες ταινίες ήταν ο διανομέας που είτε αντιπροσώπευε το ξένο γραφείο στην Ελλάδα είτε είχε αγοράσει την ταινία απέξω. Επίσης άλλος ήταν ο αιθουσάρχης, καμιά φορά δε, άλλος ήταν ο ιδιοκτήτης της αίθουσας και άλλος ο επιχειρηματίας…
Με όλα αυτά και δεδομένου ότι όλοι έπρεπε να κερδίσουν το κατιτίς τους, συν τον παραγωγό των ελληνικών ταινιών που έδινε τα πιο πολλά και μπορεί να έπαιρνε πίσω τα πιο λίγα, λογικό ήταν οι τιμές των εισιτηρίων στα σινεμά, να ήταν τέτοιες που να μπορούν να καλύψουν όλο αυτό τον κόσμο…
Παρόλα αυτά, οι τιμές ήταν χαμηλές γιατί εκείνη την εποχή οι άνθρωποι δεν έκαναν μια δουλειά, αποφασισμένοι πως θα γίνουν πλούσιοι τον πρώτο μήνα που την εξασκούν. Αυτά ήταν κατοπινά κόλπα...
Σήμερα που οι παραγωγοί, οι διανομείς και αιθουσάρχες συχνότατα ταυτίζονται στο ίδιο πρόσωπο, δεν καταλαβαίνω καθόλου γιατί τα εισιτήρια είναι τόσο ακριβά, ειδικά σε εποχή κρίσης και ειδικά στην ακόμα πιο φτηνή και λαϊκή διασκέδαση. Μέχρι πρότινος, στα πολυσινεμά που περιέργως τα προτιμούν οι νέοι κυρίως και όχι μόνο, τα εισιτήρια έφθαναν τα 10 και 12 ευρώ σε ταινίες 3D!!! Και αυτά τα πολυσινεμά είναι που στην πλειοψηφία τους ανήκουν σε μεγάλες εταιρείες που είναι και οι παραγωγοί –για τις ελληνικές ταινίες– και οι διανομείς και οι αιθουσάρχες. Μιλάμε δηλαδή για τον απόλυτο «φαταουλισμό»…
Το ακόμα πιο αστείο είναι, πως «μοναχικά» σινεμά του παλιού καιρού, δηλαδή τα σινεμά που δεν είναι πολύ σινεμά και παίζουν απλώς μια ταινία όπως παλιά, έχουν πολύ πιο φθηνό εισιτήριο, ωστόσο όμως, οι εισπράξεις του ταμείου όλο και λιγοστεύουν, μιας και οι περισσότεροι και κυρίως οι νέοι που είναι υποτίθεται και άνεργοι, με προβλήματα κλπ, κλπ, στο ακριβό τρέχουν...
Και ξαφνικά, κάποια από τα σινεμά απ΄ ότι έμαθα, χαμήλωσαν τις τιμές στα 6μιση και στα 7 ευρώ. Μπράβο τους, αλλά και πάλι είναι πολλά γι΄ αυτή την εποχή και γι΄ αυτό το είδος διασκέδασης. Επιπλέον δε, κάποιοι άφησαν πολύ το χρόνο να περάσει, τα εισιτήρια έπεσαν πολύ, ο κόσμος άρχισε να ξεμαθαίνει το σινεμά και να κάθεται σπίτι του ή οι πιο εξυπνάκηδες να τα κατεβάζουν από το ίντερνετ, ξεχνώντας πως για να κάνουν τους μάγκες, στην ουσία καταστρέφουν όλο το σινεμά…
Φυσικά, καλώς το εισιτήριο πήγε από τα 9,10 και 12 ευρώ στα 6μιση και στα 7 και νομίζω ότι μπορεί να πάει και λίγο πιο κάτω, γιατί οι καιροί είναι δύσκολοι και το σινεμά πάντα ήταν η φτηνή, λαϊκή διασκέδαση και εδώ που τα λέμε, γιατί δεν είναι καθόλου λογικό να δίνεις τόσα λεφτά για να δεις απλώς μια ταινία…
Υ.Γ. Δεν μ΄ αρέσει να υπερασπίζομαι πράγματα του παρελθόντος χωρίς λόγο, ίσως μόνο να τα αναπολώ ειδικά άμα δεν τα έχω ζήσει. Ξέρω, ότι τα θερινά σινεμά φυτοζωούν και από κάποιους νεώτερους μπορεί να θεωρούνται και ντεμοντέ. Θα τους πρότεινα να τα ξανακοιτάξουν, δε νομίζω πως υπάρχει κάτι πιο γοητευτικό για μια καλοκαιρινή νύχτα από ένα θερινό σινεμά, αλλά εδώ που τα λέμε και η πλειοψηφία των ιδιοκτητών, των θερινών σινεμά, θα έπρεπε να ξανακοιτάξουν και το σινεμά τους, γιατί όχι, την καντίνα τους και τι προσφέρει…
