Η Ελευθερία Ελευθερίου και η Eurovision ή όπως θα έλεγε και το γνωστό παραμύθι, ο Πέτρος και ο λύκος…
Όταν το 1950 ξεκινούσε το Φεστιβάλ Eurovision, δεν ήταν ούτε το πρώτο, ούτε το πιο σημαντικό από τα Φεστιβάλ τραγουδιού που υπήρχαν εκείνη την εποχή στην Ευρώπη. Το ευρωπαϊκό τραγούδι, ακόμα τότε ήταν υγιές και στεκόταν στα πόδια του, δεν είχε επέλθει η μονοκρατορία του αμερικανικού τραγουδιού και τα Φεστιβάλ τότε, μακριά από την εποχή του ίντερνετ, είχαν κάποιο λόγο ύπαρξης. Τα 56 χρόνια πέρασαν, πολλά άλλαξαν από τότε βεβαίως και από όλα εκείνα τα Φεστιβάλ, ως πιο ανθεκτικά αποδείχτηκαν η Eurovision και του Σαν Ρέμο. Το δεύτερο γιατί δημιούργησε και εδραίωσε το δικό του μύθο μέσα στο ιταλικό τραγούδι και της Eurovision, όχι μόνο γιατί κατάφερε να προσαρμοστεί στους εκάστοτε καινούργιους καιρούς, αλλά και γιατί είχε από πίσω του μια πανευρωπαϊκή τηλεόραση…
Φυσικά, από τη στιγμή που το Φεστιβάλ Eurovision κατέφθασε και στην Ελλάδα το 1974, δημιουργήθηκε από τους Έλληνες μια ολόκληρη μυθολογία…
Το αστείο είναι, ότι ο πρώτος μύθος που δημιουργήθηκε –ένας μύθος βέβαια δεν σημαίνει ότι λέει απαραιτήτως και ένα ψέμα…– περί «συμμαχιών» διαφόρων χωρών που ψηφίζονται μεταξύ τους, σ΄ αυτό βεβαίως εμείς είμαστε βασιλιάδες, γιατί το δωδεκάρι μεταξύ Ελλάδας–Κύπρου είναι πανευρωπαϊκό ανέκδοτο. Μάλιστα, η ελληνίδα παρουσιάστρια του διαγωνισμού του περασμένου Σαββάτου, απόρησε πραγματικά πώς χώρες που «κινδύνευαν» από το φαβορί Σουηδία, το ψήφισαν και έτσι το ενίσχυσαν. Το ότι μπορεί κάποιες χώρες να ψηφίζουν και τραγούδια που τους αρέσουν ή παρουσίες που τους αρέσουν αν θέλετε, δεν περνάει από το μυαλό κανενός σ΄ αυτή τη χώρα, γιατί ζούμε σ΄ ένα καθεστώς μόνιμης θεωρίας συνομωσίας και του γνωστού σαρτζετακικού «αναδέλφου έθνους», το οποίο όμως δεν ισχύει άμα είμαστε εμείς οι νικητές, ε;...
Το ότι επίσης κάποιες χώρες είναι λογικό να ψηφίζουν ακούσματα και γλώσσες που τους είναι πιο οικεία μάλλον είναι λογικό χωρίς να εμπεριέχει απαραίτητα και τη θεωρία της συνομωσίας…
Το ακόμα καλύτερο είναι πως στην Ελλάδα περισσότερο από οπουδήποτε αλλού, υπάρχουν «ειδικοί» περί της Eurovision που εκφράζουν διάφορες σοφίες και βέβαια ξέρουν πολύ καλά ποια είναι τα «ευροβιζιονικά» τραγούδια και ποια όχι. Το ότι τη μια κερδίζουν τα Τέρατα και την επόμενη χρονιά μια κοντούλα, ασχημούλα από τη Σερβία, το ότι μπορεί 5 γιαγιάδες από τη Ρωσία να έρχονται δεύτερες και να έρχεται πρώτη η Σουηδία με ένα απλό τραγούδι, δεν τους λέει κάτι. Όπως επίσης δεν τους λέει κάτι ότι και μεγάλοι καλλιτέχνες έχουν περάσει τα τελευταία χρόνια από την Eurovision, αλλά και το ότι προσπαθεί κάθε χώρα να δώσει το στίγμα της μέσα απ΄ αυτό...
Στην Ελλάδα, απ΄ όπου το τραγούδι είναι χωρισμένο σε «σοβαρό» και σε «μη σοβαρό» οι του σοβαρού δεν το καταδέχονται –ίσως και να φοβούνται…– οι του μη σοβαρού συνήθως το αποφεύγουν, εκτός εξαιρέσεων από το φόβο μην «πέσει» το μεροκάματό τους. Έτσι, στην ουσία σπάνια έχουμε μια συμμετοχή της προκοπής που να εκφράζει εν πάση περιπτώσει αυτή τη χώρα, αλλά ούτε καν το μουσικό, πολιτιστικό ή έστω κοινωνικό στίγμα μας δεν δίνουμε…
Η Ελευθερία Ελευθερίου, συμπαθές κορίτσι με «ελαφρών βαρών» καλλιτεχνικά προσόντα, εστάλη με ένα ασήμαντο τραγουδάκι, με κακή χορογραφία, μέτριο μπαλέτο, άσχημα ρούχα –πάλι καλά που δεν ήρθε μια θέση μετά τον τελευταίο να λέμε, γιατί αυτό θα του άξιζε…– και βέβαια πήρε 12 από την Κύπρο, όπως και η Κύπρος πήρε 12 από την Ελλάδα, για την ελαφρώς καλύτερη συμμετοχή της…
Το έβλεπα το περασμένο Σάββατο –αν ψήφιζα θα ψήφιζα τις γιαγιάδες από τη Ρωσία, ήταν η μοναδική πραγματικά ενδιαφέρουσα για πολλούς λόγους συμμετοχή– και παρατηρούσα το πως όλες σχεδόν οι χώρες προσπαθούν να δείξουν κάτι διαφορετικό. Εμείς, εφαρμόζουμε μια «συνταγή» που κάποιοι εδώ την ανακάλυψαν και τη χρησιμοποιούν και η οποία δεν έχει κανένα λόγο ύπαρξης ούτε και λογική… και δει η ελληνίδα παρουσιάστρια από την ΕΡΤ, είπε κάποια στιγμή πως η Σουηδία είναι βιομηχανία παραγωγής ευροβιζιονικών βραβευμένων τραγουδιών, θα έπρεπε κάποιος να της θυμίσει πως η δική μας ελληνική πρωτιά με την Έλενα Παπαρίζου, από τη Σουηδία μας ήρθε…
Και του χρόνου για όλους…
