Οι εκλογές εκείνες το 1920, όπως αποδείχτηκε εκ τον υστέρων, ήταν οριακές για την πορεία του νεότερου ελληνισμού. Όπως πάντα, οι μεν ανταγωνίζονταν τους δε, οι βενιζελικοί τους κωνσταντινικούς σε μια αναμέτρηση που έκρινε και το μέλλον αυτής της χώρας. Μετά από 8 χρόνια συνεχών πολέμων, εθνικών διχασμών, μετά από 8 χρόνια όπου από τους θριάμβους των βαλκανικών πολέμων φτάσανε οι ξένοι στόλοι των «συμμάχων» στον Πειραιά, φτάσαμε στο να χωριστεί η Ελλάδα στα δύο και να έχει δύο πρωτεύουσες, δύο κυβερνήσεις, στο να αλλάζει ο βασιλιάς και ο ρυθμιστικός παράγοντας και να αποδεικνύεται στο τέλος μία… μαϊμού!!! Με πολιτικούς σε εξορίες και άλλα πολλά… Ε, κάπως έτσι φτάσαμε και στις εκλογές του 1920…
Ο άνθρωπος συνήθως είναι λογικός. Γιατί όταν είναι πολλοί άνθρωποι μαζί και γίνονται «λαός», χάνεται η λογική;...
Το 1920, ο Βενιζέλος πρόβαλε την ιδέα της Ελλάδας, των δυο ηπείρων και των πέντε θαλασσών, οι κωντσταντινικοί είπαν απλά στον κόσμο θα φέρουμε τα παιδιά σας πίσω από το μέτωπο…
Αποδείχτηκε πολύ δημοφιλές το σύνθημα των κωνσταντινικών, ο κόσμος καταρχήν δεν θέλει να περνάει άσχημα και έτσι ο Βενιζέλος έχασε τις εκλογές…
Μετά, ήρθε κατά την κυρία Μαρία Ρεπούση, ιστορικός υποτίθεται σε ελληνικό πανεπιστήμιο, «Ο συνωστισμός» στο λιμάνι της Σμύρνης απ΄ τον οποίο κλείνουν 90 χρόνια στα τέλη Αυγούστου…
Αν στις εκλογές το 1920 οι Έλληνες δεν ψήφιζαν με βάση το φτηνό συμφέρον της στιγμής και το δος ημίν σήμερον –αν και το να γυρίσουν τα παιδιά σου από το μέτωπο δεν είναι και λίγο εδώ που τα λέμε…– δεν ξέρουμε τι θα γινόταν. Μπορεί η τύχη της Σμύρνης και του ελληνισμού της Μικράς Ασίας να ήταν ήδη προδιαγεγραμμένη… αλλά δεν το ξέρουμε κιόλας, η μοίρα και η ιστορία είναι πολύ ευφάνταστοι σεναριογράφοι…
Το θέμα είναι, πως εκείνες τις οριακές για την μοίρα αυτής της χώρας εκλογές το 1920, οι Έλληνες για άλλη μια φορά αποδείχτηκαν κατώτεροι των περιστάσεων, δεν ήταν η πρώτη φορά, δεν θα ήταν και η τελευταία. Αλλά η ιστορία απέδειξε πως εκείνη τη συγκεκριμένη στιγμή, εκείνες οι συγκεκριμένες εκλογές είχαν άλλο ειδικό βάρος…
Φυσικά, η Ελλάδα ως χώρα με πολλά μνημεία αλλά καθόλου μνήμη, κάνει σαν να ξεχνάει το τι συνέβη εκείνη την κρίσιμη 15ετία, από το 1912-1928. Η ιστορία χρησιμεύει συνήθως για να γίνεται μάθημα, αλλά αυτός ο λαός από αρχαιοτάτων χρόνων συνεχίζει το δικό του μοναδικό, μοναχικό και ανεπανάληπτο ταξίδι μέσα στην ιστορία και ενάντια σε κάθε λογική. Ίσως αν διάβαζε λίγο παραπάνω θα ήταν καλύτερα για όλους…
Τώρα, εμένα γιατί οι εκλογές που έρχονται 90 χρόνια μετά την καταστροφή της Σμύρνης μου φέρνουν τόσο πολύ έντονα στο μυαλό τις εκλογές του 1920… Δεν ξέρω… τι να πω…
