Σε 12 χρόνια από σήμερα θα γιορτάσουμε τα 200 χρόνια από την επανάσταση του 1821. Όταν γιόρταζε τα 100 χρόνια η Ελλάδα ήταν σε τρελό αναβρασμό ήδη μια 10ετία, με απανωτούς επεκτατικούς πολέμους, παγκόσμιο πόλεμο, εθνικό διχασμό και πηγαίναμε βουρ για την κατάρρευση του μετώπου και την καταστροφή της Σμύρνης. Όπως ήταν φυσικό, χρειάστηκαν 100 χρόνια για να γίνει η Ελλάδα –σχεδόν– αυτό που ξέρουμε σήμερα και έναν μόλις χρόνο για να ζήσει τη μεγαλύτερη καταστροφή της. Ας ελπίσουμε πως σε 200 χρόνια τα πράγματα θα είναι σαφέστατα πιο καλά, πιο ήρεμα, ίσως χωρίς εθνικούς θριάμβους, αλλά ελπίζουμε και χωρίς εθνικές καταστροφές…
Βεβαίως, σήμερα, 25 Μαρτίου του 2009, δεν είναι όπως ήταν το 1909. Ή μήπως ήταν; Ήδη το 1909 υποτίθεται, απ’ ό,τι διαβάζουμε, πως είχε καταρρεύσει το προηγούμενο πολιτικό σύστημα, τα πολιτικά πρόσωπα θεωρούνταν φθαρμένα, ο Δεληγιάννης είχε δολοφονηθεί, ο Τρικούπης είχε πεθάνει στην εξορία και η μικρή Ελλάδα του 1909, δέσμια του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, δέσμια των ξένων και του «δυστυχώς επτωχεύσαμεν», με βασιλιά αρχηγό του κράτους, έψαχνε να βρει έναν πραγματικό αρχηγό, έναν πραγματικό ηγέτη. Και τότε, ο βασιλεύς Γεώργιος ο Α’ έφερε από την Κρήτη τον Ελευθέριο Βενιζέλο. Κάπως όπως το 1955, καλά και ντε και σε πείσμα όλων, ο βασιλεύς Παύλος τοποθέτησε στην πρωθυπουργία, ως διάδοχο του Παπάγου, τον Κωνσταντίνο Καραμανλή. Είναι πραγματικά αστείο να σκεφτεί κανείς πως αυτοί οι δύο, που θεωρούνται οι πιο σημαντικοί πρωθυπουργοί του 20ού αιώνα –κατ’ αρχήν ο Βενιζέλος βέβαια και πολύ πολύ μακριά του ο Καραμανλής, μη λέμε και αηδίες– τοποθετήθηκαν από βασιλιά και λίγο μετά στράφηκαν εναντίον του. Αυτό θα μπορούσε κανείς να το ονομάσει ακόμα και αχαριστία, αλλά τέλος πάντων…
Το πρόβλημα είναι πως η Ελλάδα του 2009 ψάχνει και αυτή έναν πραγματικό αρχηγό, κάποιον να την εμπνεύσει για να προχωρήσει. Βλέπετε τίποτα τριγύρω; Εγώ όχι! Και δυστυχώς δεν υπάρχει ο βασιλεύς Γεώργιος ο Α’ για να κάνει τη σωστή κίνηση στη σκακιέρα. Το ίδιο πολιτικό αδιέξοδο, η ίδια έλλειψη σπουδαίων πολιτικών προσώπων, η ίδια οικονομική κρίση, η ίδια τεράστια ψαλίδα μεταξύ πλούσιων και φτωχών, όπως το 1909...
Καμιά φορά σκέφτομαι αν είναι καλά κάποιος να έφερνε από κάποια Κρήτη κάποιον Ελευθέριο Βενιζέλο και, από την άλλη, σκέφτομαι τους εθνικούς διχασμούς των ξένων στόλων στο λιμάνι του Πειραιά να βομβαρδίζουν την Αθήνα και τέλος την καταστροφή της Σμύρνης. «Οι τράπεζες που δίνουν αυτά τα μεγάλα μερίσματα κάνουν και τα μεγάλα φαλιμέντα, που λέει ο Καραγάτσης στο Γιούγκερμαν»…
Σε 12 χρόνια σαν σήμερα θα γιορτάζουμε τα 200 χρόνια της επανάστασης του 1821. Τόσο μα τόσο πολύ μακριά στο χρόνο και στο πνεύμα από εκείνους εκεί…