Όλοι οι άνθρωποι δεν μπορούν να κάνουν τα πάντα, αν και μερικοί άνθρωποι μπορούν να κάνουν τα πάντα ή σχεδόν τα πάντα. Επίσης, όλοι οι ηθοποιοί δεν μπορούν να παίξουν κάθε είδους ρόλο, όπως επίσης κάθε θεατρικό έργο ή κάθε παράσταση δεν ταιριάζει σε οποιοδήποτε χώρο...
Απ’ ότι ξέρω ο κύριος Λούκος διευθυντής του Φεστιβάλ Αθηνών, τα τελευταία χρόνια διαθέτει μεγάλο budget για το Φεστιβάλ του, αλλά και πολλούς διαφορετικούς χώρους πλέον –δικό του επίτευγμα είναι αυτό με τους πολλούς και διαφορετικούς χώρους– από το Ηρώδειο και την Επίδαυρο, μέχρι το Μέγαρο Μουσικής, το Θέατρον του Ελληνικού Κόσμου, αλλά και μικρότερους εναλλακτικούς χώρους. Οπότε κάθε παράσταση ή κάθε εκδήλωση του Φεστιβάλ μπορεί να έχει πια το χώρο που της ταιριάζει. Τα λέω αυτά, γιατί είχα την ατυχία να «απολαύσω» Ρακίνα στην Επίδαυρο και συγκεκριμένα τη Φαίδρα, με την Έλεν Μίρεν. Σε ένα μήνα περίπου πάλι στην Επίδαυρο θα δούμε Σαίξπηρ σε σκηνοθεσία Σαμ Μέντες με τον Ίθαν Χοκ. Δεν θα ασχοληθώ εδώ με την ποιότητα της παράστασης της Φαίδρας γιατί δεν είναι αυτό το θέμα μου, το αν δηλαδή ή όχι είναι καλή μια συγκεκριμένη παράσταση, άλλωστε θα αποπροσανατόλιζε και το σκοπό του σημειώματός μου.
Η ουσία είναι τελικά ότι πέρα από τις ιεροσυλίες που γίνονται εκεί, να γίνει μια προσπάθεια για να μη χαλάσει ο χαρακτήρας του θεάτρου της Επιδαύρου με το να παίζονται «μη αρχαία δράματα», αυτός ο χαρακτήρας του Φεστιβάλ προφυλάσει και το θέατρο από το να δούμε κάποια στιγμή στην Επίδαυρο συναυλία της Πρωτοψάλτη, χωρίς να σημαίνει ότι η Πρωτοψάλτη είναι η χειρότερη.
Το θέμα είναι και το «τί αντέχει αυτό το θέατρο» ή μάλλον πιο σωστά, «τί αντέχει σε αυτό το θέατρο», γιατί τελικά το είδα μπροστά μου με τη Φαίδρα, το Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου μοιάζει με μια ρουφήχτρα που οτιδήποτε είναι κατώτερο των περιστάσεών του, δηλαδή από το έργο ως την παράσταση ή τους ηθοποιούς, το ρουφάει και το πνίγει.
Το ξέρω πως μπορεί να ακούγεται... «μεταφυσικό» όλο αυτό, αλλά καλώς ή κακώς έτσι είναι...
Καταλαβαίνω πως είναι όνειρο για πολλούς ηθοποιούς ανά τον κόσμο, για πολλούς σταρ, για σκηνοθέτες ή μεγάλα θεατρικά συγκροτήματα να εμφανιστούν στην Επίδαυρο, αλλά ο κύριος Λούκος ίσως εκεί θα έπρεπε να ποντάρει για να δείξει και το κύρος του. Να πει π.χ. στο Εθνικό Θέατρο της Αγγλίας και στην Έλεν Μίρεν «θέλετε την Επίδαυρο; Οκ! Αλλά θα ανεβάσω Μήδεια, όχι τη Φαίδρα του Ρακίνα». Και πιστεύω πως κανείς δεν θα έμενε αδιάφορος με μια τέτοια πρόταση, πολύ περισσότερο αν κάτι τέτοιο π.χ. άνοιγε τα Επιδαύρια και με αυτό το κύρος έκανε το γύρο του κόσμου. Νομίζετε πως έχω άδικο; Διαφορετικά πάντως δεν θα εκπίπτει το θέατρο της Επιδαύρου, το Φεστιβάλ της Επιδαύρου θα εκπίπτει, όπως οι παραστάσεις που φιλοξενεί.
