Πας δύο εβδομάδες διακοπές να καθαρίσει το μυαλό σου, αλλά βέβαια αλίμονο αν αυτό που έχεις προγραμματίσει γίνει και πράξη. Γυρίσαμε άρον - άρον γιατί το σπίτι ενός φίλου από την παρέα είχε αρπάξει φωτιά-στις γνωστές φωτιές που όλοι ξέρουμε…- μια και ορισμένοι αποφάσισαν να εγκαταλείψουν την γοητεία του κέντρου, για την κατά τη γνώμη τους, ας την πούμε γοητεία των αγρών και έτσι όσες διακοπές κάναμε έγιναν στάχτη μαζί με την μισή ανατολική Αττική!!!
Φυσικά ο εν λόγω φίλος μου του οποίου το σπίτι «άρπαξε» σαν παστίτσιο που το έχει αφήσει στον φούρνο με τις ώρες, είχε το κουράγιο μετά να μας διασκεδάζει λέγοντάς μας την εξής χαριτωμένη ιστορία. To σπίτι του είναι σε ένα μικρό λοφάκο και οι πυροσβέστες δήλωσαν ότι ντεφάκτο το πυροσβεστικό όχημα δεν μπορεί να ανέβει ως εκεί πάνω και να σβήσει την φωτιά, που ήδη είχαν αρπάξει τα δέντρα και από λεπτό σε λεπτό το σπίτι του. Ο λοφάκος όμως και το σπίτι είναι δίπλα στο χωριό-το Γραμματικό για την ακρίβεια-και όταν είπε στους πυροσβέστες πως το ντεπόζιτο του καλοριφέρ ήταν γεμάτο πετρέλαιο, ξαφνικά είτε γιατί μεγάλωσε και ίσιωσε ο δρόμος, είτε γιατί το πυροσβεστικό όχημα ως εκ θαύματος απέκτησε ταλέντο αίλουρου, ανέβηκε και έσβησε την φωτιά. Για δύο λεπτά το σπίτι δεν έγινε φλαμπέ, αν είχαν ανέβει πέντε λεπτά πριν, το σπίτι δεν θα είχε πάθει τις σοβαρές ζημιές που έπαθε…
Και μετά τις φωτιές ήρθαν οι εκλογές. Τίποτα βέβαια δεν είναι τόσο καταστροφικό όσο η φωτιά, εκτός από τον σεισμό, αλλά και οι εκλογές την ταλαιπωρία τους την έχουν – ακόμα και όταν διαρκούν – δηλαδή η προεκλογική περίοδος διαρκεί μόλις 3 – 4 βδομάδες. Όταν πλησιάζουν οι εκλογές ακούς διάφορους να μιλούν για την απαξίωση της πολιτικής, όπως αυτή που παρατηρείται τα τελευταία χρόνια-μερικοί συμφωνούν με αυτή την απαξίωση, μερικοί άλλοι όχι- θυμάμαι πάντα την φράση που είχε πει ο Κλεμανσό στον μεγάλο πιανίστα Παντερέφσκι, όταν ο τελευταίος είχε γίνει πρωθυπουργός της Πολωνίας μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο- νομίζω σε κάποια διεθνή συνδιάσκεψη, αλλά δεν θυμάμαι ακριβώς σε ποια- «πως ένας τόσο σημαντικός καλλιτέχνης σαν και εσάς έπεσε τόσο χαμηλά για να ασχοληθεί με την πολιτική;...». Σε κάτι τέτοια καταλαβαίνεις ότι η απαξίωση για την οποία λέγαμε ξεκινάει από πολύ παλιά. Αλλά ευτυχώς στην Eλλάδα μια τέτοια ατάκα δεν υπάρχει φόβος να ακουστεί. Δεν έχουμε Κλεμανσό, αλλά δεν έχουμε και Παντερέφσκι. Τελικά κανείς δεν κινδυνεύει να πέσει τόσο χαμηλά. Λίγο ως πολύ όλοι βαδίζουν στο επίπεδο που τους αναλογεί και τους αξίζει.
