Ήμουν έτοιμος να γράψω για την οικολογία, τους οικολόγους τους πράσινους, τους κόκκινους, τους θαλασσιούς, τους χάντρες και για την κάθοδο τους στις εκλογές μετά από μια μεγάλη περιοδεία ανά τας Ευρώπας!!! Μπορώ να πω χιλιάδες αρνητικά για κάθε παράταξη και κάθε κόμμα εκτός από τους οικολόγους πράσινους ή μη, γιατί δεν θεωρώ ότι οι οικολόγοι είναι κάτι για να ψηφίζετε αλλά κάτι που όλοι οφείλουμε να προσέχουμε ή να προσπαθούμε γι’ αυτό στο μέτρο του δυνατού και όχι με παραλογισμούς και βλακείες όπως συνήθως λένε οι λεγόμενοι και φερόμενοι οικολόγοι πράσινοι ή άλλου χρώματος…
Ήθελα να γράψω και ένα κομμάτι γι’ αυτούς που ακούνε όπερα και για αυτούς που ακούνε electro και που για κάποιο λόγο και οι δύο κατηγορίες αυτές αισθάνονται πως είναι οι εκφραστές επί της γης του θείου λόγου, ενώ στην πλειοψηφία τους – όχι όλοι- είναι κάτι νούμερα που προσπαθούν να υπάρξουν πιστεύοντας ότι με αυτό που ακούνε είτε ότι είναι «σοβαροί», επειδή ακούνε όπερα είτε ότι είναι «προχωρημένοι» επειδή ακούνε electro…
Αλλά η Ελένη μου είπε «γιατί δεν γράφεις για την Σπεράντζα Βαρνά που έφυγε εχθές; …
Στο πρώτο βιβλίο που έγραψε η Σπεράντζα Βρανά το «Τολμώ», αναφέρει κάπου πως στις αρχές τις δεκαετίες του 50 είχε δει κάποιο περίεργο όνειρο από το οποίο όλα είχαν βγει ακριβώς όπως τα είχε δει, εκτός από ένα το οποίο ήταν δυσδιάκριτο. Το αν θα πέθαινε στα 91 της ή το 1991. Από την στιγμή που δεν έφυγε από κοντά το 1991, η Σπεράντζα ήταν σίγουρη ότι θα φτάσει στα 91, αλλά έφυγε ξημέρωμα στον ύπνο της στα 81 της χρόνια πλήρης ημερών και πλήρης έργου –που λένε- αφήνοντας πίσω της έναν τεραστίων διαστάσεων μύθο, από την εποχή που αλώνιζε και πυρπολούσε τα σανίδια και τις καρδιές των ελλήνων. Πανέμορφη, γοητευτική, σεξουαλική, ζουμερή έφτιαξε τον τύπο της μάγκισσας και τον έφτασε σχεδόν σε «επιστημονικά» επίπεδα και ευτυχώς σε κάποιες ταινίες σαν την «Κάλπικη λίρα» του Τζαβέλα ή τον «Σκληρό άνδρα» του Δαλιανίδη ή «Το σοφεράκι» του Τζαβέλα ή το «Έλα στον θείο» και την «Ωραία των Αθηνών» του Τσιφόρου, μεταφέρθηκε και στο σινεμά για να έχουν και οι επόμενες γενιές την δυνατότητα να απολαύσουν την μοναδική της παρουσία και περίπτωση. Η Σπεράντζα την έζησε την ζωή της και χάρηκε την καριέρα της και όταν πέρασε τα 50 άρχισε να γράφει τα βιβλία της που εκτός από απολαυστικά είναι και πολύτιμα για τους ερευνητές και μελετητές της ιστορίας του ελληνικού θεάτρου, βασικά της επιθεώρησης και των μπουλουκιών- των τελευταίων 70 χρόνων. Δεν ήταν αγράμματη η Σπεράντζα και δεν ζούσε σε ένα δικό της κόσμο, ζούσε το σήμερα απαλλαγμένη από κόμπλεξ του στυλ «πως ήμουν και πως έγινα». Όμως τα τελευταία 30 χρόνια η μοίρα δεν της φέρθηκε πολύ καλά και πολλές αρρώστιες την ταλαιπώρησαν…
«Ο γιος σας κυρία Τριανταφυλλίδου, είναι μόνο για να έχει ένα μικρόφωνο για να μιλάει, κατά τ’ άλλα σε όλα είναι άχρηστος». Είχε πει στην μητέρα μου στο τηλέφωνο και η μητέρα μου είχε γίνει έξαλλη. Γενικά πολλούς είχε θυμώσει η Σπεράντζα. Καμιά φορά άνοιγε το στόμα της και ξεχνούσε τη λέξη τακτ. Αλλά ήταν λαμπερός άνθρωπος και ενώ ήταν ένας άνθρωπος του σήμερα, ήταν συγχρόνως και μια φιγούρα άλλης εποχής. Είναι σίγουρο πως ανήκει στην ιστορία του ελληνικού θεάτρου και η «μάγκισσα» είναι δίπλα στο «Μεθυσμένο» του Ορέστη Μακρή και στον «Βλάχο» του Χατζηχρήστου. Η Σπεράντζα θα έχει πάντα μια θέση στην καρδιά μας. Όσο θυμάσαι κάποιον, δεν φεύγει ποτέ – έτσι δεν λένε;...
