Νομίζω πως είμαι ο τελευταίος Έλληνας ή ένας από τους τελευταίους που όταν πλησιάζουν απόκριες το μόνο που με νοιάζει είναι το που θα με καλέσουν, αν θα γίνει κανένα μασκέ πάρτι να ντυθώ και να πάω. Φυσικά δεν με καλούν και πάρα πολλοί, ούτε σε πάρα πολλά. Σε γενικές γραμμές όμως δεν έχω παράπονο. Αν δεν βρεθεί κανένα σπίτι, μαθαίνω που γίνονται μασκέ πάρτι σε μαγαζιά, ντύνομαι και τρέχω. Περιέργως πως δεν ξέρω κανέναν από τους φίλους μου που να του αρέσει να ντύνεται μασκέ και να πηγαίνει σε πάρτι, οι περισσότεροι μάλιστα –οι πιο καλόγνωμοι…- με αντιμετωπίζουν με την φράση «μπράβο σου που έχεις ακόμα τέτοια κουράγια…» ή «φτου φτου να ‘σαι καλά, τίποτα άλλο δεν σου λέω…!!!». Αυτά οι καλόγνωμοι. Οι μη καλόγνωμοι καταλήγουν στην γνωστή τετριμμένη φράση «μα δεν ντρέπεσαι πια στην ηλικία σου να κάνεις αυτές τις αηδίες; Δεν κοιτάζεις να κάνεις οικογένεια που κάνεις σαν να είσαι 12χρονο…!»
Η αλήθεια είναι ότι μου αρέσει να ντύνομαι μασκέ. Το ξημέρωμα της Καθαρής Δευτέρας πηγαίνω στην αγορά, στην οδό Αθηνάς και αγοράζω νηστίσιμα, το Πάσχα βάφω αυγά- όχι εγώ βέβαια…- την Μεγάλη Παρασκευή νηστεύω, στην Ανάσταση δίνω το φιλί της αγάπης, την Κυριακή του Πάσχα μου αρέσει να βρίσκομαι μπροστά σε μια σούβλα – αλλά αυτό δεν είναι πάντα εφικτό…- τα Χριστούγεννα στολίζω δέντρα, τις Πρωτοχρονιές κόβω πίτα με φλουρί, των Φώτων παίρνω αγιασμό από την εκκλησία. Όλα τα κάνω και μετά ξαναρχόμαστε στις απόκριες, πάλι στο Πάσχα κτλ. κτλ. Πολλοί γύρω μου με κοροϊδεύουν που κάνω πράγματα που έχουν σταματήσει να κάνουν οι ίδιοι εδώ και πολλά χρόνια και είναι και αρκετές φορές που ταλαιπωρούμαι για να τα κάνω, με βγάζουν από την καθημερινότητά μου. Δεν είναι πάντα εύκολο να σταματάς την καθημερινότητα.
Αν όμως δεν σταματήσω την καθημερινότητα με τους τρόπους που μου έμαθαν κάποτε ότι σταματάει αυτή, τότε νομίζω πως η ζωή μου θα γίνει πολύ πληκτική, δεν θα έχει κανένα ενδιαφέρον, θα φτάσουμε στο γνωστό «και καταντά το αύριο πια, σαν αύριο να μην μοιάζει…». Ίσως από την άλλη να προσπαθώ να διατηρήσω ανέπαφη την δική μου ηλικία με αυτόν τον ύπουλο τρόπο της επιμονής στις παλιές συνήθειες. Ίσως! Πάντως αετό δεν έχω πετάξει ποτέ.
Τώρα που περνάω από κάποια μαγαζιά με αποκριάτικες στολές βλέπω πως η στολή που κυριαρχεί είναι αυτού του αντιπαθητικού πράσινου αρκουδιού που μιλάει με τσιριχτή φωνή και διαφημίζει σαλάμια. Μάλλον πρέπει να αρχίσω να ξανασκέφτομαι το θέμα της σημαντικότητας των παλιών συνηθειών. Μετά από λίγο συνέρχομαι πάλι. Για να έχεις συνήθειες πρέπει να έχεις μεγαλώσει σε σπίτι και αυτό μ’ αρέσει…
