Μόλις πιάνει καλοκαίρι, μέσα σε όλα τα άλλα, αρχίζουν στα κανάλια –και όχι μόνο στα κανάλια, σε όλα τα ΜΜΕ– να κυκλοφορούν ρεπορτάζ σχετικά με το τι γίνεται και τι δεν γίνεται σε διάφορες τουριστικές πιάτσες της Ελλάδας με προτίμηση τη Ρόδο, τη Ζάκυνθο και την Κρήτη, όπου πάνε λέει διάφοροι τουρίστες και πραγματικά ξεσαλώνουν. Πίνουν, μεθούν, γλεντοκοπούν στους δρόμους, κάνουν σεξ και πολλά ακόμα. Συνήθως αυτά τα ρεπορτάζ διαθέτουν διάφορους αγανακτισμένους περιοίκους και φύλακες της ηθικής, που γίνονται έξαλλοι με αυτά που συμβαίνουν. Το ότι βέβαια κάποιοι άνθρωποι ξεκινάνε από την ξένη χώρα και έρχονται σε αυτήν εδώ και αφήνουν τα λεφτά τους για να ξεσκάσουν και να ξεσαλώσουν –γιατί έτσι βλέπουν εν πάση περιπτώσει, βρε αδελφέ, τις διακοπές– και δεν θέλουν να κάνουν διακοπές στα Μέθανα του 1950 οικογενειακά αυτό δεν είναι κάτι που φαίνεται να απασχολεί κανέναν, με πρώτους και καλύτερους τους υπευθύνους για τον τουρισμό. Ωραία η Ελλάδα, ωραία τα αρχαία, τα βυζαντινά, τα νέα, ωραίες και οι θάλασσες και τα βουνά, αλλά ο κόσμος, ή τουλάχιστον μια μεγάλη μερίδα του, θέλει να πηγαίνει διακοπές και να ξεσκάσει για να περάσει καλά και να φλερτάρει, να κάνει έρωτα, να ερωτευτεί, να ξεσαλώσει…
Δεν ξέρω πώς το έχουν δει οι περισσότεροι, βεβαίως και θα θέλαμε να έχουμε «υψηλού επιπέδου τουρισμό» που αφήνει πολλά λεφτά, αλλά μπορούμε να έχουμε και τον άλλο τουρισμό, που επίσης αφήνει λεφτά. Και ασφαλώς δεν εννοώ να μην υπάρχει τάξη· να υπάρχει, αλλά διακριτικά, και να αφήνει στους ανθρώπους να διασκεδάζουν χωρίς υποκρισίες του στυλ κοίτα να δεις πώς διασκεδάζουν. Γιατί, εδώ που τα λέμε, δεν νομίζω πως οι άνθρωποι που έχουν καταστήματα σε τέτοια μέρη θα είχαν μεγάλη αντίρρηση για τη συμπεριφορά όλων αυτών. Ίσα ίσα δε που θα έπρεπε να το διαφημίσουμε κιόλας, αν όχι όλη την Ελλάδα, τουλάχιστον κάποια μέρη ως ελάτε να διασκεδάσετε και να το ρίξετε έξω. Αντ’ αυτού, κάθε καλοκαίρι διαβάζουμε για διάφορους τουρίστες που κάποιοι ελληναράδες τους κάνουν μαύρους στο ξύλο για διάφορους λόγους, όταν δεν τους κατακλέβουν. Και εν πάση περιπτώσει, μια χώρα που ήδη από τα χρόνια του ’60 το σήμα κατατεθέν της στη διασκέδαση είναι το σπάσιμο πιάτων στο γλέντι –για να μην πούμε για τις μπαλωθιές στην Κρήτη…– δεν μπορεί ξαφνικά να μου παριστάνει την παρθένα με τους κακόμοιρους που τα ήπιανε και ήρθαν στο κέφι.
