Και να, μετά από έξι χρόνια σκληρού αγώνα (λέμε τώρα...), η Ρίτα κατάφερε να αποπερατώσει τις σπουδές της στα οικονομικά με τον ευπρεπέστατο, κατά τη γνώμη όλων των φοιτητών, βαθμό 5,5! Χαρές και πανηγύρια στην οικογένεια, τραπεζώματα, δώρα και δεν συμμαζεύεται. Τα χαμόγελα όμως πάγωσαν στο άκουσμα της –αν μη τι άλλο– τολμηρής απόφασης της αγαπημένης μου φίλης: στροφή 180 μοιρών και βουρρρ για εξωτερικό...! Ένα road trip με άγνωστο προορισμό για να βρει τον εαυτό της. Το εισιτήριο χωρίς επιστροφή και δυο γονείς σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης. Μάταια προσπάθησε να τη συνετίσει ο πατέρας της, που άλλο όνειρο δεν είχε ο δύσμοιρος, παρά να δει το σπλάχνο του άξιο συνεχιστή του δικού του έργου ζωής, του λογιστικού του γραφείου. Καβγάδες, φωνές και κλάματα, ένα ολόκληρο σόι στα μαχαίρια και όλα αυτά για τη Ρίτα. Τη μέρα της αναχώρησής της ήμουν η μοναδική που πήγα να της κουνήσω το μαντήλι. Ξενέρωνα στη σκέψη ότι δεν θα τη δω για πολύ καιρό, αλλά δεν άφησα να φανεί ίχνος δυσαρέσκειας. Την αγκάλιασα σφιχτά και πήγα σπίτι.
Καθισμένη οκλαδόν στη μέση του σαλονιού μου, προσπαθούσα να βάλω σε τάξη τις σκέψεις και τα συναισθήματά μου. Ναι, η στεναχώρια μου που έφυγε η κολλητή μου ήταν κάτι παραπάνω από ξεκάθαρη, αλλά πέρα από αυτό επικρατούσε μέσα μου μια αλλόκοτη αίσθηση ευφορίας και ικανοποίησης. Το Ριτάκι είχε βρει το θάρρος να κάνει κάτι που όλοι μας φαντασιωθήκαμε κάποια στιγμή στη ζωή μας, αλλά καταλήξαμε να αποβλακωθούμε στην TV και να κοιτάμε το ταβάνι. Είπε ένα βροντερό «όχι» στην προκαθορισμένη από τις κοινωνικές επιβολές ζωή που απλωνόταν μπροστά της, έβαλε προτεραιότητα την ίδια και πηγαίνοντας για πρώτη φορά κόντρα στους πολυαγαπημένους της γονείς έκοψε τον ομφάλιο λώρο και κέρδισε το δικαίωμα να είναι κυρία του εαυτού της. Για μια κοπέλα που διανύει τη δεκαετία των 20, μεγαλωμένη με τα στάνταρντ και τις παραδόσεις της ελληνικής κουλτούρας, το εγχείρημα είναι κάτι παραπάνω από δύσκολο. Μήπως, όμως, το κλειδί της προσωπικής μας ευτυχίας κρύβεται στο να ξεπερνάμε εμάς για εμάς; Μήπως το σκληρό μονοπάτι της απόδρασης και της απομόνωσης είναι ο μοναδικός δρόμος όταν έχουμε φτάσει σε τέλμα μην μπορώντας πλέον να ξεχωρίσουμε αν συμβιβαζόμαστε ή όχι; Η Ρίτα δεν είναι τυχοδιωκτικός τύπος και μη βιάζεστε να βγάλετε συμπεράσματα. Η φυγή της στην παρούσα φάση είναι ένδειξη αυτοσεβασμού και ωριμότητας. Συνειδητοποίησε την ανάγκη της να πιάσει πάτο ώστε να έρθει μετά η λύτρωση και η αναγέννηση, και είμαι πολύ περήφανη για εκείνη. Οι υπόλοιποι θα καταλάβουν με τον καιρό.
Το ταξίδι προς την ολοκλήρωση διήρκεσε 5 μήνες. Γύρισε πίσω σίγουρη και αποφασισμένη: θα γίνει αεροσυνοδός, κάτι που ανέκαθεν αποτελούσε τον κρυφό της πόθο. Εγώ κατέληξα και πάλι παρεάκι με την κολλητή μου και ένα νέο moto: Γίνε αυτό που είσαι!
