Παρασκευή βραδάκι πήγα με τη Ρίτα και το φίλο μας τον Γιώργο για ποτό. Είχαμε να τον δούμε τουλάχιστον 1,5 χρόνο, γιατί έλειπε για μεταπτυχιακό και για να τελειώσει γρήγορα δεν είχε πατήσει καθόλου το πόδι του στην Ελλάδα. Ξέραμε ότι είχε χρονίσει ο δεσμός του με μια συμφοιτήτριά του εκεί, αλλά τίποτα παραπάνω. Άρχισε να μας μιλάει για κείνη και το στόμα του έσταζε μέλι. Ενώ ήμασταν έτοιμες να «λιώσουμε» από χαρά για την ευτυχία του, μας ανέφερε το αγκάθι της σχέσης τους: Η κοπέλα του είναι αρκετά κτητική και ζηλιάρα. Ψάχνει τα πράγματα και το κινητό του, στραβώνει όταν τον βλέπει να μιλάει με άλλες γυναίκες και απαιτεί το 100% της προσοχής του συνεχώς. Τους πρώτους μήνες δεν τον απασχολούσε η κατάσταση, το έβρισκε μάλιστα και γλυκό εκ μέρους της, αλλά πλέον έχει αρχίσει να τον πνίγει. Έλα, όμως, που την αγαπάει. Ζήτησε τη γυναικεία μας άποψη, αλλά σε αυτά δεν παίζει ρόλο το φύλο.
Λένε ότι όποιος αγαπάει ζηλεύει. Και ναι, μέχρι το σημείο της δικαιολογημένης ανασφάλειας μη χάσεις τον αγαπημένο/η σου, ισχύει. Η Ρίτα, μάλιστα, πιστεύει ότι είναι ένα χρήσιμο συναίσθημα, γιατί δεν σε αφήνει να θεωρήσεις τον άλλο δεδομένο και τον διεκδικείς καθημερινά με τον τρόπο σου. Παρ’ όλα αυτά, αν βρει πρόσφορο έδαφος και διαφύγει του ελέγχου σου, τα πράγματα δυσκολεύουν και για τις δυο πλευρές. Ο ζηλιάρης, απ’ τη μια, δεν μπορεί να βρει ηρεμία και να απολαύσει τη σχέση προκαλώντας συνεχώς σκηνές για να επιβεβαιώνεται, και το «θύμα», απ’ την άλλη, ασφυκτιά προσέχοντας κάθε του κίνηση, αλλάζει βασικά πράγματα στο φέρσιμό του μη τυχόν και παρεξηγηθεί και ανέχεται προσβολές εθελοτυφλώντας στο όνομα της αγάπης. Μέσα σε έναν τέτοιο μαραθώνιο αποδείξεων και υποχωρήσεων, πού χωράει η αγάπη και πώς ορίζεται η έννοια της συντροφικότητας; Το κλειδί είναι η χιλιοειπωμένη αρετή της εμπιστοσύνης, αλλά επειδή απόλυτη εμπιστοσύνη σε ελάχιστους μπορούμε να έχουμε –κι αυτό αφού περάσουμε από σαράντα κύματα–, μας μένει να διεκδικήσουμε μια ισότιμη σχέση με τα όλα της (αγάπη, έρωτα, ναζάκια, διαφωνίες κ.λπ.), κυρίως μέσα από το πρίσμα του αλληλοσεβασμού. Άλλωστε, αν θέλαμε να εξουσιάσουμε κάποιον, θα παίρναμε σκύλο, κι αν θέλαμε να φτιάξουμε κάτι της αρεσκείας μας, θα αγοράζαμε πλαστελίνη!
Η ζήλια είναι κατώτερο συναίσθημα και πολύ κακός σύμβουλος. Εξαιτίας της τα μέχρι πρότινος θετικά στοιχεία του συντρόφου μας μετατρέπονται μετά τη δημιουργία της σχέσης σε αιτίες τσακωμών, δηλαδή μην πάει και τα εντοπίσει κανείς άλλος και τον χάσουμε. Η ανατολίτικη νοοτροπία «σ’ αγαπώ και γι’ αυτό μου ανήκεις» πρέπει κάποτε να ξεπεραστεί και να δούμε ότι μόνο όταν αφήνουμε τον άλλον ελεύθερο καταλαβαίνουμε πόσο «δικός μας» είναι.
Κατά τον πρώτο καιρό μια κάποια παραπάνω ανοχή μπορεί να δικαιολογηθεί από το ακαταλόγιστο του έρωτα. Όμως, πρέπει η όποια υποχώρηση να γίνεται συνειδητά και να γνωρίζουμε τις συνέπειες. Γιατί το χτίσιμο μιας σχέσης είναι κάτι σαν την εκπαίδευση των κατοικίδιων: Οι «εντολές» που δίνονται στην αρχή λειτουργούν ως βάση για το μέλλον.
Μετά από έναν ολόκληρο χρόνο, Γιώργο μου, τα πράγματα έχουν λίγο πολύ παγιωθεί, αλλά μια προσπάθεια δεν βλάπτει…
