Να μην αρχίσουμε τώρα τα "καλό χειμώνα". Ντάλα είναι ακόμη εκεί έξω και η θάλασσα λαχταριστή και ζεστή όσο ποτέ. Είπα θάλασσα και θυμήθηκα ότι έχω να την δω πάνω από 15 μέρες. Και όλως τυχαίως ο νους μου τρέχει στο Σχοινιά. Επίτηδες το κάνει το μυαλό μου, όπως πάντα. Βαράει εκεί που πονάει. Βαράει, βαράει μέχρι να το μελανιάσει το σημείο, να το μαυρίσει εντελώς και στο τέλος να το κόψει. Τώρα το έκαψε (για να τελειώνει μια ώρα αρχύτερα).
Καιγόταν το βουνό, έχαναν οι άνθρωποι τα σπίτια τους κι εγώ σκεφτόμουν τα δικά μου. Την διαδρομή, από το βουνό και μέσω της λίμνης του Μαραθώνα προς την παραλία, το αυτοκίνητο που "πέταγε" στις στροφές, τα κουνούπια που με είχαν τσακίσει ένα βράδυ κάτω από το φεγγάρι, τις φωτιές των ψαράδων που έριχναν τα καλάμια τους στο νερό, τον φρέσκο αέρα του βουνού στην επιστροφή.
Δικό μου ήταν αυτό το βουνό, δικά μου τα κουνούπια, δική μου και η λίμνη (και ό,τι σήμαινε για μένα). Κι ας μην είχα σπίτι εκεί ή οικοπεδάκι σε συνεταιρισμό. Περίεργο ακούγεται; Που να πω και το επόμενο....
Μέσα στο χαμό και το άγχος, την αηδία (στο φινάλε) που προκαλούν εκφράσεις του τύπου "κρανίου τόπος η περιοχή", "ολική καταστροφή" κλπ. κλπ. και την αγωνία για την έκβαση της ιστορίας, νάσου πάλι ο Πάολο, σαν πορδή, που φυτρώνει εκεί που δεν τον σπέρνουν. Ο Πάολο και το Σύμπαν του μέσα απ’ τις φλόγες. "Ξεκόλλα πουλάκι μου (ο Πάολο), "εδώ όλο το σύμπαν στο φωνάζει: Tα βουνά κάηκαν, σπίτια έγιναν στάχτη, άνθρωποι κινδύνεψαν, ο πνεύμονας της Αττικής έγινε σαν τον πνεύμονα καπνιστή των 3 πακέτων την ημέρα...". Κι εγώ σαν ηλίθια που πνίγεται από θλίψη (σε συνδυασμό με τύψεις ) "αχ ναι, ναι πόσο δίκιο έχεις, είμαι απαράδεκτη, φρικτή εγωίστρια, κολλημένη στα δικά μου. Αλλά γιατί το είπες αυτό με τα 3 πακέτα; Bαλτός είσαι;" .
Αλλά τι να περιμένει κανείς από κάποιον που μιλάει για συνομωσίες του σύμπαντος...
Ντάλα είναι εκεί έξω, ο καιρός περίφημος για μπάνιο, το καλοκαίρι μπορεί να αρχίσει κάλλιστα από τώρα, αλλά αυτό δεν νομίζω ότι μπορεί να ισχύσει και για μένα. Το λέω μετά πόνου ψυχής, αλλά έτσι το νιώθω τώρα. Καλοκαίρι χωρίς να μπορείς να πετάξεις πάνω από την λίμνη ή χωρίς να μπορείς να φανταστείς (έστω) την ιδανική διαδρομή σου κι όταν η μυρωδιά που περιτριγυρίζει μονίμως τα ρουθούνια σου είναι η μυρωδιά της στάχτης, μην το αναλύεις άλλο, άστο να φύγει να πάει στο καλό.. Και πες και στον Πάολο να μην φυτρώνει εκεί που δεν το σπέρνουν. Τον ηλίθιο !
