Τέτοιες διαφημίσεις εύχομαι να ξαναδούμε – και τέτοιους γιατρούς. Που σε επανειλημμένες πανεθνικές έρευνες στις ΗΠΑ δήλωναν ευθαρσώς ότι προτιμούσαν να καπνίζουν Camel – ώστε ο διαφημιστής να το τολμά: «η επιλογή των γιατρών είναι επιλογή της Αμερικής».
Ήταν οι καλές μέρες. Μεγάλη ανάπτυξη, ανεργία σχεδόν μηδενική, άνοδος εισοδημάτων για τον κόσμο, δεν χρειαζόταν το κράτος να καταφεύγει σε προσχήματα για να πείσει πως δήθεν νοιάζεται για τον πολίτη – ξέρετε, ότι τον ξεσκίζει μεν στους φόρους και στις μειώσεις μισθών, αλλά πάσχει για την υγεία του, μην πιει και μην καπνίσει και χάσει τυχόν την ευκαιρία να δουλέψει 60 χρόνια, αν βρίσκει δουλειά, μέχρι να πάρει μια από τις συνταξάρες που θα δίνουν τα ταμεία, οπότε δεν θα πίνει παρά ξυλόπνευμα και αν.
Έτσι η Μαριλίζα, καλό παιδί και απ’ ότι λένε αληθινά ανήσυχη για το δημόσιο συμφέρον (δεν κοροϊδεύω, έτσι λέγεται στην πολιτική πιάτσα), βλέπει πως με τη διαφθορά και τη διάλυση στα νοσοκομεία άκρη δεν βγάζει, οπότε τι να κάνει, πώς να δείξει ότι πάσχει για το καλό μας, τραβάει μια απαγόρευση καπνίσματος στα μαγαζιά. Αλλά είναι επιεικής, δίνει παράταση ολιγόμηνη στα μπουζούκια και τα καζίνο, να προσαρμοστούν. Και οι περισσότεροι στον Τύπο λένε σωστά το κάνει, η υγεία πάνω απ’ όλα – άλλος επειδή είχε πάθει έμφραγμα και το έκοψε, άλλος επειδή θεωρεί ότι πρέπει να μας επιβληθεί η υγιεινή ζωή με το ζόρι, άλλος επειδή έτσι συμβαίνει στην Εσπερία, άρα είναι καλό (και το πήδημα από τους κερδοσκόπους και την τρόικα, όμως, από την Εσπερία έρχεται, γιατί λοιπόν αυτό είναι κακό;)
Πάντως έχουν δίκιο. Πραγματικά, θα είναι πολύτιμο στα μπαρ, που πάμε και του αλλάζουμε τα φώτα – καπνιστές οι εννέα στους δέκα, να μην καπνίζουμε και, προσοχή, να μην επιτρέπεται να πάρουμε το ποτό έξω, ώστε να κάνουμε μόνο ένα κακό τη φορά: ένα ποτό μέσα, δύο τσιγάρα έξω κοκ. Επίσης στα μπουζούκια, την ώρα που γίνεται λιάδα η φιλενάδα του διπλανού και ανεβαίνει στο τραπέζι, όπου εσύ κοιτάς μια την κιλότα της, μια τον διπλανό μη σου έρθει καμιά μπούφλα, είναι κρίσιμο να μην καπνίζεις, αφού δεν αρμόζει να μυρίζει η ανάσα σου είτε ασπάζεσαι τη γάμπα της ξεσαλωνούσης είτε τη γροθιά του συνοδού της. Ούτε πάλι στο καζίνο είναι πρέπον, την ώρα που στολίζεις το είκοσι ένα -αναμαλλιασμένος, με το πουκάμισο ανοιχτό, τη γραβάτα κατεβασμένη μέχρι το σταυρουδάκι του ήλιου και το ουίσκι ακουμπισμένο δίπλα σου- να καπνίζεις κιόλας και να μη μπορείς να γεμίσεις τα πνευμόνια καθαρό αέρα, ώστε να πεις με στεντόρεια φωνή το «όχι ρε πούστη» μόλις κάτσει η μπίλια στο οκτώ.
Θα σώσει κόσμο η Μαριλίζα. Εικόνισμα θα την κάνουνε. Μαρικορνίζα.
