Η… τσαντίλα του Γιάννη Βαρβάκη
(«Κλιμακώνοντας τους φαρμακοποιούς») με τη φράση «κλιμάκωση των κινητοποιήσεων», που έχει γίνει καρύκευμα κάθε ρεπορτάζ και συνδικαλιστικής ανακοίνωσης για επαπειλούμενες απεργίες, ήταν η αφορμή να σκεφτούμε σε παρέα φίλων, βοηθούντος του αναγκαίου οινοπνευματώδους καυσίμου, πόσο εύκολα ριζώνουν στον τρέχοντα λόγο μας διάφορα ανατριχιαστικά κλισέ, που οι περισσότεροι σαρκάζουν δήθεν όταν τα ακούν, αλλά αρχίζουν στη συνέχεια να τα χρησιμοποιούν κατά κόρον οι ίδιοι.
Το τι αναδόμηση, τι διακύβευμα, τι ιδεολόγημα έχουμε ακούσει και ακούμε δεν περιγράφεται – και το πράγμα γίνεται ακόμη εξοργιστικότερο όποτε, πολύ συχνά, τα κλισέ της μόδας (η οποία, όπως κάθε μόδα, ανασύρει κατά καιρούς και μοντελάκια από το παρελθόν, βλέπε «δεν θα επιτρέψουμε ανάλογες πρακτικές που θυμίζουν άλλες εποχές») συνδυάζονται με μεγαλόστομες φιοριτούρες κοινωνικο-αγωνιστικού τύπου σαν την «κλιμάκωση των κινητοποιήσεων», αλλά και τη σωτηρία του πλανήτη, την ευαισθησία πάσης φύσεως (ιδίως περιβαλλοντική), την αξιοποίηση του τόπου – και, σε προσωπικότερο τόνο, με όλες τις δυνάμεις μου, θα συνεχίσω τον αγώνα, η ανιδιοτελής προσφορά μου, το καλό του τόπου (αυτό είναι προφανώς ευρύτερο από την αξιοποίηση), μακριά από μένα κάθε ρατσιστικός υπαινιγμός, πάνω απ’ όλα τα δίκαια αιτήματα των συμπολιτών μου – μπάστα, αν δεν μπορούν για λόγους δημοκρατίας να καταργηθούν οι αρχαιρεσίες που πυροδοτούν αυτήν την κενολογία, ας καταργηθούν τουλάχιστον τα προεκλογικά φυλλάδια και οι εκδηλώσεις.
Μέσα σ’ αυτήν την πλημμυρίδα, μας ήρθε εσχάτως και το «κούρεμα» - ή, για την ακρίβεια, το haircut. Όχι στο μαλλί, στα χρέη. Όχι περιορισμός, ούτε συμβιβασμός, ούτε περικοπή, μόνο χερκάτ και τα μυαλά στα κάγκελα. Χερκάτ ζητούν οι δικηγόροι, χερκάτ οι πράγματι κατάχρεοι, χερκάτ οι μπαταχτσήδες, χερκάτ και όσοι αδυνατούν να πληρώσουν τις υποχρεώσεις τους χωρίς να χρειαστεί να κόψουν τα μπουζούκια ή το καζίνο. Από το δημόσιο χρέος μέχρι τα τραπεζικά δάνεια, μέχρι και το νοίκι που πληρώνουμε χερκάτ. Άλλοι τα προφέρουν κανονικά, άλλοι προς το ελληνοβλαχέ, άλλοι με το h «ασπιρέ», σαν να ήταν γαλλικά. Ζούμε την …κλιμάκωση του haircut.
Και δεν είναι μόνο γλωσσικός ο εκφυλισμός που αντανακλάται σ’ αυτήν την κατάχρηση, αλλά και θολούρα και επιπόλαιη κατανόηση του αληθινού νοήματος και των επιπτώσεων της οικονομικής κομμωτικής. Με πάσα άνεση ο καθένας διατείνεται ότι η χώρα μπορεί να ζητήσει χερκάτ και να πορεύεται σαν να μην τρέχει τίποτε, ενώ πολλοί πιστεύουν ευθαρσώς ότι μπορούν να αξιώσουν την «κουπ» από τους προσωπικούς δανειστές τους και να αποβεί αυτή μονάχα εις βάρος των τελευταίων, ενώ οι ίδιοι θα μπορούν και τα σπίτια τους να κρατήσουν και το αυτοκίνητό τους και να μείνει το όνομά τους καθαρό χωρίς καμία απώλεια περιουσίας και αξιοπιστίας.
Αν ήμουν λιγότερο ευγενής (που είναι εύκολο) και περισσότερο σωματώδης (που είναι αδύνατον), ώστε να μη φοβάμαι τον ξυλοδαρμό, θα κυκλοφορούσα με ξυριστική μπαταρίας. Και σε όποιον έλεγε haircut, θα του τα έπαιρνα με την ψιλή.
