Αναρωτιέμαι μήπως, παράλληλα με τη σύσταση διακομματικής ή άλλης επιτροπής για τη μελέτη των επιθέσεων εναντίον βουλευτών, θα έπρεπε να επιλαμβάνεται των περιστατικών η αστυνομία και η δικαιοσύνη. Οι υπαίτιοι είναι σε αρκετές περιπτώσεις γνωστοί και θα μπορούσαν κάλλιστα να συλλαμβάνονται και να τιμωρούνται, όσο οι υπόλοιποι μελετάμε το θέμα.
Δεν ξέρω, για να είμαι ειλικρινής, αν μία τέτοια αντιμετώπιση θα ήταν η πολιτικώς ενδεδειγμένη. Αν όμως δικαιολογείται επιφύλαξη ως προς την ένταση χρήσης του ποινικού δικαίου, σίγουρα πάντως επιβάλλεται, αν μη τι άλλο, η υπόμνηση του.. περιεχομένου του. Πριν δηλαδή αρχίσουμε να επιδιδόμαστε σε αναλύσεις για το πώς αιτιολογούνται ή δικαιολογούνται όσα κάνουν «οι πολίτες» ή τα «παιδιά», θα ήταν καλό να θυμίζουμε ότι αυτά είναι παράνομα σύμφωνα με το δίκαιο τούτης δω της πολιτείας.
Θα ήταν επίσης καλό - και διαφωτιστικό από πολιτική άποψη- να υπενθυμίσουμε ότι όντως το δίκαιο είναι έκφραση εξουσίας (άρα και κατανομής συμφερόντων), ακριβώς όμως γι’ αυτόν τον λόγο όποιος επιθυμεί να ανατρέψει το σημερινό πολίτευμα, είναι εχθρός του τελευταίου και όσων επιθυμούν τη διατήρησή του. Όταν δε ο εχθρός πιάνει τις πέτρες, οι αντίπαλοί του είθισται να μην τον «μελετούν» μόνο, αλλά στην ανάγκη να τον αντιμετωπίζουν και αναλόγως.
Η υπόμνηση του ποινικού δικαίου και της πολιτειακής μορφής θα ήταν χρήσιμη μήπως σταματήσει έτσι ο άκριτος αποθαυμασμός οιασδήποτε μπαρούφας τυχόν ανθεί μέσα στον θυμό μας για τις οικονομικές θυσίες και στον φόβο μας για το μέλλον. Πριν αποδεχθούμε τις επιθέσεις κατά βουλευτών ως έκφραση αγανάκτησης, αξίζει να δούμε πως αρθρώνεται αυτή η έκφραση, μήπως διαπιστώσουμε ότι είναι ανάξια υπεράσπισης. Άλλωστε, εκτός από τους ανθρώπους του μόχθου αγανακτούν και χούλιγκανς και τύποι βαρείς από τα κεμπάπ και αργόμισθοι - και ανόητοι. Αν η αντιμετώπισή τους χρειάζεται σκέψη, ας μην αφηνόμαστε πάντως να μας παρασύρει ο λόγος τους. Σ’ αυτόν συχνότατα ουδεμία .. μελέτη αρμόζει.
Το ίδιο -και είναι φυσικό- ισχύει και για ικανό μέρος από τις ιδέες (διάβαζε συνθήματα) που συνθέτουν τον λόγο αρκετών καλόπιστων διαμαρτυρομένων, ξένων προς κάθε βία. Μεταξύ μας, τώρα, τι σημαίνει «να φύγει το χρέος» όταν δεν έχει κανείς καταλάβει ότι έχουμε ακόμη πρωτογενές έλλειμμα; Αναλόγως, πώς μπορεί να συζητήσει κανείς σοβαρά «προτάσεις», όπως «άμεση δημοκρατία τώρα» ή «να φύγουν όλοι οι πολιτικοί» ή «υπηρεσίες ποιότητας και δωρεάν για όλους»; Όσο καλόπιστο ενθουσιασμό και αν αντανακλούν, είναι λάθος να μην απορρίπτονται ως βλακείες. Είναι λάθος γιατί ο καθένας μας πρέπει να καταλαβαίνει τι λέει και να μάθει να το εννοεί, όχι να πετάει μία παρόλα και να θεωρεί ότι έχει εικόνα των πραγμάτων. Στο κάτω-κάτω υπάρχει αρκετός σοβαρός αντίλογος προς ό,τι συμβαίνει σήμερα. Μπορούμε να ασχοληθούμε μ’ αυτόν και όχι με σολοικισμούς ή αστειότητες.
Όποτε, λοιπόν, υποστηρίζει κανείς (αδιάφορο αν είναι διαδηλωτής ή η Αυγή) ότι η ανεργία είναι η χειρότερη μορφή βίας, αξίζει να του υπενθυμίζεται ότι χειρότερη μορφή βίας είναι η ... βία: ο πόνος, το βασανιστήριο, ο τραυματισμός, ο θάνατος, η δήωση. Και όταν μία νησιωτική οργάνωση του ΣΥΡΙΖΑ κηρύσσει ανεπιθύμητο πρόσωπο τοπικό βουλευτή του κυβερνώντος κόμματος, πρέπει να υπενθυμίζεται σε όλους ότι ουδείς έχει δικαίωμα τέτοιο για κανέναν, ακόμη και αν εκπροσωπεί ευρύτατη πλειοψηφία (πράγμα που δεν συμβαίνει με τον ΣΥΡΙΖΑ). Αυτό είναι το σύστημά μας και, αν θέλει κανείς να ανατρέψει αυτό το σημείο του, την ελευθερία και την προστασία της πολιτικής εκπροσώπησης, πρέπει να καταλαβαίνουμε τι επιδιώκει. Γιατί σε ορισμένες επιδιώξεις προσήκουσα πρώτη αντίδραση είναι το ποινικό δίκαιο. Η συζήτηση έπεται.
