Υποθέτω ότι ο Λευτέρης Πανταζής δεν θα δεχόταν ως «ομορφιές» τα όσα φιλοτέχνησαν οι ταξιτζήδες σε δρόμους και λιμάνια, οι ίδιοι όμως φάνηκαν πολύ περήφανοι για τις πράξεις τους. Προσωπικά μου άρεσαν ακόμη περισσότερο μερικές από τις επεξηγήσεις των ενεργειών τους, όπως π.χ. η διευκρίνιση ότι έριξαν λάδια στο οδόστρωμα προκειμένου να εμποδίσουν όχι τα τουριστικά λεωφορεία, αλλά τους μοτοσικλετιστές της αστυνομίας (αυτό οριζόταν από τον Μπυφόν ως δικαιολογία που συνιστά όντως δικαιολογία, αλλά είναι χειρότερη από την πράξη την οποία δικαιολογεί).
Οι «κατά τα άλλα συμπαθείς»,όπως έχουμε συνηθίσει να λέμε για τους πάντες, ταξιτζήδες του τόπου μάς έχουν, βέβαια, συνηθίσει σε αχρειότητα – όπως και πολλοί άλλοι γλυκύτατοι «κλάδοι», ώστε τα πρόσφατα περιστατικά δεν προκάλεσαν ιδιαίτερη έκπληξη. Το περιορισμένο της έκπληξης δεν οφείλεται, όμως, μόνο στον κοινώς γνωστό άμεμπτο χαρακτήρα των εν λόγω επαγγελματιών, αλλά και στο ότι η ακρότητα – και μάλιστα αμέσως και με το παραμικρό- φαίνεται να έχει γίνει ισχυρή τάση στην ελληνική κοινωνία. Και δεν εννοώ μόνο τη βία, στην οποία συνήθως (και μάλλον δικαιολογημένα) εστιάζει η σχολιογραφία, αλλά και αυτήν την απλή «θεσμική» ακρότητα – την ένταση της παρανομίας. Δεν ξέρω, λόγου χάριν, αν είναι χειρότερη ένδειξη η βία των ταξιτζήδων ή το γεγονός ότι δεν δημεύθηκαν όσα ταξί παρακώλυαν τη συγκοινωνία, πράγμα που μαρτυρά αδράνεια των εισαγγελικών αρχών. Και δεν ξέρω πόσο χειρότερη είναι η νοοτροπία των ταξιτζήδων από εκείνη ορισμένων δικαστών που απειλούν με «κινητοποιήσεις» ενώ κάθε μορφή απεργίας τους απαγορεύεται απευθείας από το Σύνταγμα (του οποίου την τήρηση είναι ταγμένοι να διαφυλάττουν).
Ίσως η εξέλιξη αυτή των «ηθών» να οφείλει χάριτες στην πρωτοπορία των αγροτών οι οποίοι, επειδή δεν μπορούν να απεργήσουν με άμεσο αποτέλεσμα (βλάπτουν πρωτίστως εαυτούς ενώ οι επιπτώσεις στους τρίτους είναι συνήθως διαχειρίσιμες), κατέφυγαν από νωρίς στους αποκλεισμούς των εθνικών οδών προκειμένου να παραλύσουν τις δραστηριότητες των άλλων – και το έκαναν στην αρχή μεν για σοβαρά θέματα και μετά για ψύλλου πήδημα. Αναλόγως στη ΔΕΗ, επειδή η συμμετοχή στις απεργίες είναι συχνά μικρή και δεν αρκεί να παρακωλύσει την ηλεκτροδότηση, οι συνδικαλιστές υιοθέτησαν τη μέθοδο του να θέτουν μονάδες εκτός λειτουργίας. Όσο για τους εργαζόμενους που τυχαίνει η απεργία τους να μην «πονάει» ιδιαίτερα λόγω αντικειμένου εργασίας, εκείνων οι συνδικαλιστές καταφεύγουν στην διακοπή της κυκλοφορίας στους κεντρικούς δρόμους ακόμη και με συγκεντρώσεις λίγων δεκάδων ατόμων. Και όποτε κανείς επισημαίνει ότι αυτές οι τακτικές δεν είναι απλώς παράνομες, αλλά προδίδουν μία κάποια ανευθυνότητα και αδιαφορία για τους μη εμπλεκόμενους, επιστρατεύουμε την παράμετρο της «πολιτικής ρήξης» ή του «αγώνα» και σπατσάρουμε – έστω και αν οι αγωνιστές δεν γεμίζουν ούτε τριάρι.
Θα μου επιτρέψετε να μην σχολιάσω περαιτέρω, ούτε να διατυπώσω οποιοδήποτε (άλλο) συμπέρασμα σε αυτό το σημείωμα. Ίσως στο μέλλον. Προς το παρόν απλώς θυμίζω ότι πρυτάνεις και λοιποί πανεπιστημιακοί «δάσκαλοι» πρωτοστατούν στην επαπειλούμενη διακοπή λειτουργίας των Α.Ε.Ι. τον Σεπτέμβριο, αρκετοί δε εξ αυτών οργανώνουν, αν τους «βγει», την επόμενη κατάληψη της πλατείας Συντάγματος. Για το καλό της δημόσιας ανώτατης εκπαίδευσης φυσικά. Που, όπως έχουμε δει, τόσα χρόνια την έχουν κορόνα στο κεφάλι τους.
