Πάνε πολλά χρόνια. Γιατρός του ταμείου υγείας δημοσιογράφων ρωτούσε αν είχα διαβάσει την είδηση (την είχα, όπως όλοι). Κάπου στη Βόρεια Ελλάδα ένας άντρας είχε πάει στο γιατρό. Οπίσθια ενοχλήματα. Ο γιατρός τα βρήκε φυσιολογικά, αφού είχε σεξουαλική επαφή τέτοιου τύπου. Ο άνθρωπος εξεμάνη, ο δόκτωρ αιφνιδιάστηκε, αλλά τον βεβαίωσε ότι δεν έκανε λάθος. Η εξήγηση αποδείχθηκε οδυνηρότερη του προβλήματος. Η σύζυγος του άτυχου ανδρός είχε εραστή. Για να τον «μπάζει μέσα» έδινε στον άντρα της υπνωτικό. Και ο εραστής, αφού διευθέτησε τη μοιχαλίδα, είπε αίφνης να ασχοληθεί και με τον ωραίο κοιμώμενο. «Και ξέρεις», είχε σχολιάσει ο γιατρός (ο δικός μας, πλέον), «ήταν μπουλντοζιέρης. Αυτοί βγάζουν πολύ γερό μεροκάματο. Και το καλό μεροκάματο σου ανεβάζει τη λίμπιντο». Το τελευταίο το είπε με άλλα λόγια.
Προς δικαίωση του γιατρού (αλλ’ όχι και του μπουλντοζιέρη) πρόσφατες μελέτες διαπιστώνουν ότι τα αισθήματα ψυχικής ηρεμίας και ικανοποίησης των Ευρωπαίων είναι ευθέως ανάλογα προς την οικονομική τους ευμάρεια. Σε φτιάχνει, βρε παιδί μου, το χρήμα. Και μόλις σε φτιάξει, να η λίμπιντο σηκωμένη.
Αν διαβάσει ή ακούσει κανείς ορισμένους σχολιαστές ή πολιτικούς, βλέπει όντως τη λίμπιντο ξιφουλκούσα. Εν προκειμένω, δεν βρίσκει έκφραση στο σοδομισμό, αλλά σε πολύτιμες συμβουλές για τον τρόπο ζωής. Είναι αληθινά συγκινητικό που τόσοι άνθρωποι χορτάτοι από βουλευτικούς και ευρωβουλευτικούς μισθούς, θέσεις διοικητών και πολλαπλές αργομισθίες, ου μην αλλά και χορηγίες βαφτίσεων και μίζες, βρίσκουν ανάμεσα στις τόσες ασχολίες τους το χρόνο να μελετήσουν τη φτώχεια.
Γίνεται δε συγκινητικότερο όποτε οι εν λόγω αναλαμβάνουν να μας διαφωτίσουν ότι η φτώχεια δεν πρέπει να μας στεναχωρεί διότι δεν υπάρχει. Οι ταβέρνες είναι γεμάτες, οι πωλήσεις αυτοκινήτων υψηλές, ουρές για τις συναυλίες των σταρ και τα λοιπά. Όλα αυτά χωρίς στοιχεία για το πόσοι κάνουν τέτοιες δαπάνες, αλλά με την ειλικρινέστατη παραδοχή ότι ο μέσος άνθρωπος δεν πρέπει να έχει αξίωση σε τέτοια πράγματα. Φτωχός είσαι άμα πεινάς. Και αυτό δεν συμβαίνει. Να δουλέψεις δώδεκα ώρες να μην πεινάς. Αυτοκίνητα, ταβέρνες και συναυλίες, αυτά είναι διασκεδάσεις, δεν είναι ανάγκες. Δεν θα τις επιδοτούμε κιόλας. Όποιος δεν έχει, ας απέχει. Να πηγαίνει στο Τροκαντερό να βλέπει τη θάλασσα. Μετά τις πολύτιμες αυτές επισημάνσεις, ο ομιλητής αποσύρεται συνήθως στα διαμερίσματά του στα προάστια.
Μου θυμίζει αγαπητό οικογενειακό φίλο ο οποίος, προ τριάντα ετών, στηλίτευε τεχνίτη του εργοστασίου του, μονίμως στην γκρίνια για τα οικονομικά του έξοδα (κατά πως λένε οι επαγγελματίες επαίτες), επειδή έπινε ουίσκι. «Ακούς, ουίσκι. Να πίνει ρετσίνα!» Καθώς οι τότε σοσιαλιστικές ροπές μου είχαν ήδη αρχίσει να συμπλέουν με τις οινοπνευματικές, γινόμασταν μπίλιες. Ούτε οι Μαρξ εντ Ένγκελς (καμία σχέση με τους Μαρξ εντ Σπένσερ) δεν θα είχαν υπερασπιστεί με τόσο πάθος το δικαίωμα της εργατιάς στο σκατς.
Οι οικογενειακός φίλος δεν άργησε να αλλάξει άποψη. Συνεχίζει βέβαια να ψηφίζει ΕΡΕ (όπως λέει τη Νέα Δημοκρατία, για να μην απεμπολήσει την αίγλη των οικολογικών εκλογών του ‘61, όταν προσήλθαν στις κάλπες τα δέντρα), αλλά έχει δεχθεί ότι η φτώχεια είναι συγκριτική. Και ότι, όταν τριγύρω ρέει το χρήμα, είναι εύλογο να θέλει ο καθένας να πίνει ένα ουίσκι ή να πηγαίνει λίγες μέρες διακοπές.
Αυτοί με τη λίμπιντο, όμως, δεν αλλάζουν μυαλά. Εκεί στην κατήχηση υπέρ της λιτότητας των άλλων. Και κανείς μπουλντοζιέρης δεν τους πιάνει στον ύπνο.
