Αντιγράφω από το α. 23 του Συντάγματος – όχι των ΗΠΑ, ούτε του Ράιχ, της Ελλάδας: «Απαγορεύεται η απεργία με οποιαδήποτε μορφή στους δικαστικούς λειτουργούς και σ’ αυτούς που υπηρετούν στα σώματα ασφαλείας.» Δεν είναι νέα διάταξη, οι συνδικαλιστές δικαστές και οι συνάδελφοί τους την ήξεραν πολύ καλά όταν μπήκαν στο δικαστικό σώμα. Ίσον, αν τους ενοχλεί που δεν μπορούν να απεργήσουν προκειμένου να εξαιρεθούν από τις επιπτώσεις της κρίσης που γονατίζει τους υπολοίπους μας, μια που είναι δικαστές τούτου δω του συστήματος και όχι του άλλου, του ιδανικού (μπρ…) που διακονεί το ΚΚΕ ή ο ΣΥΡΙΖΑ (αν και αυτός μάλλον δεν διακονεί τίποτε), έχουν μόνο μία οδό: να παραιτηθούν και να πάνε να κάνουν άλλη δουλειά. Όχι να παραβιάζουν το Σύνταγμα και να εισπράττουν τον μισθό τους, τον οποίον οι ίδιοι διπλασίασαν (και λίγα λέω) με τις αποφάσεις τους.
Πλην Λακεδαιμονίων
- αλλά με την καλή έννοια, θα επαναλάβω (για όποιον έχει υπομονή:
Θεσμοί εις χρήμα): οι διοικητικοί δικαστές και
κυρίως εκείνοι του Συμβουλίου της Επικρατείας, ίσως και επειδή βαρύνονται με τη συλλογική τύψη ότι με άκρως αμφιλεγόμενη ερμηνεία –διάβαζε «με ξεχείλωμα»- των συνταγματικών διατάξεων απένειμαν στο σώμα γενναίες μισθολογικές αυξήσεις, είχαν την τιμιότητα να διαβλέψουν τον κατήφορο και να βάλουν φρένο στα όσα εξωφρενικά συμβαίνουν στην πολιτική/ποινική δικαιοσύνη που θέλει να απεργεί ενώ της απαγορεύεται ΡΗΤΑ και απευθείας από το Σύνταγμα.
Είμαι σίγουρος πως, αν πιάσει κανείς έναν- έναν τους δικαστές, θα διαπιστώσει ότι μάλλον δεν έχουν καταλάβει τι σημαίνει για τη χώρα, τι διαμηνύει στον πολίτη αυτό που κάνουν. Ότι δεν έχουν αντιληφθεί πως του λένε (του πολίτη) ότι όποιος έχει το μαχαίρι και το πεπόνι κοιτάει την πάρτη του και την τσέπη του – κι ας πάει στο καλό ό,τι με βαρείς όρκους έχει ταχθεί να υπηρετεί. Ότι δεν έχουν συνειδητοποιήσει πως μας λένε ότι εκείνοι, έχοντας τη δυνατότητα, θα κρίνουν μόνοι πόσο (λίγο) θα εισφέρουν – οι άλλοι ας κόψουν το σβέρκο τους.
Εμάς, ωστόσο, μας πονεί η διάταξη του άρθρου 23 του Συντάγματος. ΚΑΘΕ μορφή απεργίας απαγορεύεται στους δικαστές. Δεν τους αρέσει; Δεν μας ενδιαφέρει. Το ξέρανε, όμως. Σε όποιον δυσφορεί, η πόρτα είναι ανοικτή. Αλλιώς περιμένουμε πειθαρχικές παραπομπές με ερώτημα απόλυσης και ποινικές διώξεις για παράβαση καθήκοντος. «Από ποιους;», θα ρωτήσει κανείς, «μια που οι αρμόδιοι για τις διώξεις είναι συνάδελφοί τους και συμπλέουν;» Δεν ξέρω, θα απαντήσω.
Ελπίζω, πάντως, να ΜΗ βρεθεί κάποιος συνταγματάρχης.
