Οι δύο μεγάλες αγωνίες που στοιχειώνουν τον σύγχρονο μέσο Έλληνα είναι γνωστές. Πρόκειται, ακριβέστερα, για «γενικές» αγωνίες, υπό την έννοια ότι καθεμία εξειδικεύεται σε επιμέρους αγωνιούλες. Τις θυμίζω.
Πρώτη, το ποιοί επιδιώκουν να αποδομήσουν την πολιτική κληρονομία και υστεροφημία του Κώστα Καραμανλή Jr. Η συγκεκριμένη αγωνία περιλαμβάνει το ποιοί τον ανέτρεψαν, ποιοί δεν θέλουν τη βέβαιη επάνοδό του στο πολιτικό προσκήνιο ως σωτήρα (εδώ η απάντηση είναι εύκολη: όλοι εκείνοι που φοβούνται μήπως, αν έρθει ο Κ.Κ. ως άλλος Κιγκινάτος, μπορεί να ξαναδιπλασιάσει τις δημόσιες δαπάνες μέσα σε πέντε χρόνια και να ξαναφορτώσει το Δημόσιο με επιπλέον 200.000 υπαλλήλους-τέρατα παραγωγικότητας), ποιοί τον εμποδίζουν να μιλήσει, αλλά και ποιοί, αντιθέτως, τον πιέζουν να μιλήσει, ενώ η καταστροφή μιας χώρας είναι προσωπικό δεδομένο του πρωθυπουργού της - ώστε θα μιλήσει μόνο όποτε θέλει και τότε μπορεί κάλλιστα να πει συνθήματα.
Η δεύτερη μείζων αγωνία είναι ανάλογη με την πρώτη αλλά αφορά τον διάδοχο του προηγουμένου στην κυβερνητική ηγεσία. Ποιός τον ανέτρεψε, ποιά οργανωμένα συμφέροντα τον εμπόδισαν -και επιμένουν να τον παρακωλύουν- να ολοκληρώσει την πολιτική του πριν καν επιτευχθεί η πλήρης εξομοίωση των ελληνικών μισθών με εκείνους της Κίνας; Ποιοί βάλλουν εναντίον του με ευτελέστατα λαϊκιστικά όπλα, όπως με την υπόμνηση του στιγμιαίου ολισθήματος «λεφτά υπάρχουν»; Με άλλα λόγια, για να πάμε πίσω στον (τηλεοπτικό, άρα στον μόνο κρίσιμο) χρόνο, who shot (George Papandreou) Jr?
Κάθε μέρα στα λεωφορεία και στο μετρό αντικρίζω εκατοντάδες πρόσωπα πανιασμένα από την ένταση των ερωτημάτων αυτών, με βλέμματα γεμάτα οργή για τους μυστηριώδεις συνωμότες που αποκαθήλωσαν και παλεύουν να «τελειώσουν» οριστικά τους τρισμέγιστους statesmen που ανέδειξε η Ελλάδα τα τελευταία χρόνια.
Και σαν μην έφταναν αυτές οι δύο κεφαλαιώδεις αιτίες εθνικού άγχους, ήρθε εσχάτως να προστεθεί και τρίτη. Ποιός θα γίνει αρχηγός του ΠΑΣΟΚ; Πότε; Πώς: Ποιός θα οδηγήσει στις επόμενες εκλογές την παράταξη, που έσωσε τον τόπο από την χρεωκοπία μέσω της ιδιοφυούς μεθόδου της χρεωκοπίας των κατοίκων του τόπου; Μην είν’ ο Ανδρέας, μην είν’ ο Μαλέας, ο Βαγγέλας, ο Μιχαλάκης (που ήθελε από χρόνια να του αλλάξει τον ήλιο - του ΠΑΣΟΚ, εννοώ), η Άννα ; Μην είν’ οι κάμποι; Και αν κερδίσει εις εξ αυτών, οι λοιποί, οι χαμένοι της αναμέτρησης, τι θα κάνουν; Θα μείνουν να βάλουν πλάτη να συνεχισθεί η ανόρθωση της Ελλάδας που τόσο θεαματικά δρομολόγησαν, ή θα φύγουν πικραμένοι να παράσχουν τις υπηρεσίες τους σε άλλους τόπους με μοιραία συνέπεια την πρόοδο εκείνων, των ξένων, εις βάρος της γλυκιάς πατρίδας;
Όλο αυτό το άγχος, όλα αυτά τα ερωτήματα δονούν τον κόσμο. Απλώς οι πολίτες δεν μπορούν να εκφραστούν σωστά. Κι αντί να πουν τα παραπάνω, που σίγουρα εννοούν, λένε ότι πρέπει όλοι ετούτοι να ξεκουμπιστούν από την πολιτική ή και από τη χώρα και να έρθουν άλλοι στο τιμόνι. Ακόμη κι αν είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα τα κάνουν σκατά κι αυτοί…
