Ένα από τα οχληρά καθήκοντα όσων ασχολούνται με «πνευματική» εργασία, ίσον με χαρτοβασίλεια (αυτό προς διευκρίνιση ότι το πνεύμα συχνότατα απουσιάζει από το εργασιακό αντικείμενο), είναι ότι πρέπει να διαβάζουν -και να συντάσσουν- απέραντα βαρετά κατεβατά. Οι λογιστές και οι οικονομικοί σύμβουλοι νούμερα και επιχειρηματικά σχέδια πνιγμένα στο καρύκευμα, οι νομικοί πολυσέλιδα δικόγραφα ή αποφάσεις με αμφίβολη επιχειρηματολογία, οι δημοσιογράφοι ατέλειωτες δηλώσεις, ανακοινώσεις και καταγγελίες.
Αυτό το τελευταίο μου φαινόταν πάντοτε βαρύ - και ταυτόχρονα αψευδής απόδειξη του πόσο ανώτερο είναι το έντυπο από την ...απευθείας μετάδοση. Βαρύ, επειδή, όπως ο καθένας καταλαβαίνει, η ανάγνωση πολυσέλιδων ομιλιών πολιτικών ηγετών, γεμάτων (αμφοτέρων - των ομιλιών και των ηγετών) προσχήματα και μπαρουφολογία, είναι δυσάρεστο έργο. Και, δυστυχώς, είναι έργο που δεν μπορείς να αποφύγεις, αφού κάπου ανάμεσα στη μασκαράτα των συνθημάτων μπορεί να κρύβεται ένας υπαινιγμός ή μία παραδοχή που δίνει την είδηση. Για τον ίδιο, όμως, λόγο το χαρτί αποδείκνυε την ανωτερότητά του απέναντι στην εικόνα. Αν, λόγου χάριν, έχεις την εκτύπωση μιας ομιλίας του ΓΑΠ, μπορείς -βοηθούσης της εμπειρίας- να διαβάζεις διαγώνια και να περάσεις την αναμενόμενη συνθηματολογία στα γρήγορα αναζητώντας την όποια «ψίχα». Αντιθέτως, αν παρακολουθείς την ομιλία στην τηλεόραση και η αδήριτη επαγγελματική ανάγκη σε εμποδίζει να αλλάξεις κανάλι και να δεις μπάσκετ ή τσόντα, πρέπει να χάσεις όλον τον πραγματικό χρόνο που διαρκεί, να τα ακούσεις όλα -για τον πόνο της προσπάθειας, τις λοιδορίες προς την οικογένεια, την αγνωμοσύνη- χωρίς τη δυνατότητα των αλμάτων παράλειψης που επιτρέπει η ανάγνωση. Το ίδιο και όταν συντάσσεις: αν μία εφημερίδα σέβεται τον εαυτό της (όσο και αν σπανίζει), μπορεί να δεχθεί ότι η ομιλία π.χ. του Σημίτη κάνει για μονόστηλο και να αφιερώσει τον υπόλοιπο χώρο σε φωτογραφίες της Σάσα Γκρέι. Ενώ ο τηλεοπτικός ή ραδιοφωνικός δημοσιογράφος πρέπει εκείνη την ώρα να γεμίσει τον χρόνο λέγοντας τα ίδια και τα ίδια, δεν έχει την πολυτέλεια να πει «λοιπόν, αυτά, αφήστε τώρα τη σύσκεψη στο Μαξίμου και γυρίστε τη σύνδεση στο Πανιώνιος-ΠΑΟΚ». Αν το πει, αντί επαίνου θα ανταμειφθεί με απόλυση…
Εξ ου, για να έρθουμε στα τρέχοντα, και ήταν λίαν ενοχλητική απώλεια χρόνου να πρέπει να στηθεί κανείς τόση ώρα στην τηλεόραση για να ακούσει τους πολιτικούς μας ηγέτες να λένε τα ίδια προς τις κοινοβουλευτικές ομάδες τους, ο ένας πόσο έχει αδικηθεί από την άτιμη κενωνία (αντί να διερωτάται μήπως αυτός αδίκησε την κοινωνία και μάλιστα στην τσέπη και τα δικαιώματά της) κι ο άλλος πόσο διαπραγματεύτηκε (κι ας μην είναι ορατοί οι καρποί παρά μόνον από τον Χάρι Πότερ).
Η δε δαπάνη χρόνου γίνεται έτι ενοχλητικότερη από το γεγονός ότι φαίνεται να έχει επικρατήσει μία τάση των «ηγετών» να υποκαθιστούν τον πολιτικό λόγο με προσωπικές απολογίες και δικαιώσεις, λες και το ζητούμενο είναι να αποδείξουν ότι έχουν αναλώσει προσωπικό χρόνο και κόπο και στενοχώρια - και όχι να εκθέσουν ποιοί είναι οι κίνδυνοι και οι δυνατότητες. Στο κάτω-κάτω, αν τόσο στενοχωρούνται και ιδρώνουν από τον κάματο, μπορούν να παραιτηθούν και να αράξουν. Μόνο εμείς δεν θα λυτρωθούμε. Κάποιος άλλος, διάδοχός τους θα ξοδεύει αλύπητα τον χρόνο μας μιλώντας σε απευθείας μετάδοση...
