Είναι λίγο βαρύ, πριν καν χωνέψουμε την ταραμοσαλάτα, να συζητάμε για βουλευτές και εξαγωγές συναλλάγματος (λάθος αυτό, δεν είναι πλέον ανάγκη να εξάγεται συνάλλαγμα, εξάγεται και γίνεται δεκτό προς κατάθεση στο εξωτερικό το νόμισμά μας, το ευρώ) - αλλά τι να κάνουμε, εδώ ακούμε τόσο καιρό πράγματα πολύ πιο δύσπεπτα υπό οιανδήποτε στομαχική κατάσταση.
Πάμε στην υπόθεση λοιπόν, τουλάχιστον όπως φέρεται να εξελίχθηκε κατά τα δημοσιεύματα των εφημερίδων. Κάποιος, λέει, κατήγγειλε στην Αρχή για το ξέπλυμα χρήματος (αφήνω τον μακρόσυρτο επίσημο τίτλο της) ότι ένας βουλευτής έβγαλε ένα εκατομμύριο ευρώ στο εξωτερικό. Τι θα έπρεπε να του απαντήσουν; «Συγγνώμη, αλλά η εξαγωγή κεφαλαίων είναι ΝΟΜΙΜΗ.» Αν ήθελαν να επεκταθούν έξω από τα όρια της αρμοδιότητάς τους -αν και κακώς, θα μπορούσαν να τον συμβουλεύσουν: «Πάρτε το κόμμα του να τον διαγράψει για λόγους δεοντολογίας- εάν η δεοντολογία προβλέπει ότι, όταν ο Παπακωνσταντίνου ή ο Βενιζέλος απειλούν πράγματα ανατριχιαστικά για τις καταθέσεις, οι καταθέτες βουλευτές πρέπει να τους λένε ευχαριστώ. Εμείς όμως δεν έχουμε λόγο να ανακατευτούμε.»
Ο «καταδότης», ωστόσο, μπορεί να επέμενε. «Μα, αυτά τα λεφτά πού τα βρήκε;». Εκεί, πια, ο λειτουργός της Αρχής θα έπρεπε να μπει σε λεπτομέρειες. «Ξέρετε», θα του έλεγε, «εμείς ασχολούμαστε με νομιμοποίηση εσόδων από εγκλήματα. Πρέπει να έχουμε αυτό που λέμε βασικό αδίκημα, για να ερευνήσουμε. Δεν μπορεί να μας παίρνει ο καθένας, και να μας ζητάει να ερευνήσουμε έναν άλλον για να μάθουμε πού βρήκε τα λεφτά του, εάν αυτός ο τελευταίος δεν είναι ύποπτος κάποιου εγκλήματος που του απέφερε έσοδα».
Ίσον, εάν ο βουλευτής μας δεν ήταν ύποπτος αδικήματος, όπως δωροδοκίας κλπ, η Αρχή δεν έπρεπε να ερευνήσει - έπρεπε να παραπέμψει τον «καταδότη» στην αστυνομία ή στην εφορία ή ...στον αγύριστο. Σίγουρα, πάντως, δεν έπρεπε να ανακοινώσει το γεγονός, ιδίως αφού (κακώς ερεύνησε και) διαπίστωσε ότι ο άνθρωπος είχε τα χρήματά του δικαιολογημένα. Η Αρχή δεν είναι ο Κάτων ο Τιμητής, ούτε παρουσιάζει αποκαλυπτικό δελτίο ειδήσεων, είναι όργανο στα πλαίσια του νόμου και σ’ αυτά πρέπει να περιορίζεται.
Εκεί πρέπει να περιορίζεται και ο Βενιζέλος - ο εν ζωή, όχι ο Εθνάρχης. Δεν έχει π.χ. κανένα λόγο να δημοσιοποιήσει τα ονόματα όσων έβγαλαν πάνω από χ ποσόν έξω, διότι είναι απόλυτα νόμιμο - και συνεπώς η δημοσιοποίηση των ονομάτων τους θα ήταν το ίδιο προβληματική με τη δημοσιοποίηση των ονομάτων όσων έχουν μεγάλα ακίνητα, καταθέσεις, συλλογές έργων τέχνης κλπ.
Αν τα κόμματα και το κοινοβούλιο αξιώνουν από τα μέλη τους να έχουν τα λεφτά τους εδώ ή να μην έχουν καν λεφτά ή ο,τιδήποτε άλλο, ας το κάνουν με εσωτερικά όργανα. Ας πάψουν όμως να λένε ανοησίες και να ανακατεύουν τις ποινικές αρχές - και ας πάψουν να απειλούν τους υπόλοιπους πολίτες.
Αν δε η πολιτική ηγεσία, αυτή που ευθύνεται για την πτώχευση του Δημοσίου και την εξαιτίας του πτώχευση όλου του ιδιωτικού τομέα, θέλει να εισφέρει στην οικονομία του τόπου πρέπει να σταματήσει να προβάλει ως αδίκημα την αποταμίευση ή την επιτυχία - ακριβώς όπως πρέπει να σταματήσει να ποινικοποιεί την οικονομική αποτυχία (δεν λέω την απάτη, ο ελληνικός νόμος τιμωρεί με φυλάκιση και την αποτυχία!), γιατί τότε ουδείς θα αναλαμβάνει ρίσκο.
Ο δε Τύπος, αντί να σπεύδει να αναπαράγει τα φαντάσματα που για λόγους εντυπώσεων και προσχημάτων προβάλλουν κατά καιρούς οι υπουργοί, λειτουργοί και δεν συμμαζεύεται, θα ήταν καλό να κρατάει αποστάσεις και να τους υπενθυμίζει ότι, όσο αντιμετωπίζουν τον δημιουργικό πολίτη ως εχθρό, ο πολίτης αυτός θα πάρει το μήνυμα. Και θα βγάλει στο εξωτερικό ή θα κρύβει στα σεντούκια μέχρι και τα χρυσά δόντια του..
