Πρόκειται, κατά μία άποψη, για σατανικό πολιτικό ελιγμό. Για κίνηση που αποδεικνύει ότι ο Τσίπρας δεν είναι ένας νέος σε ένταση που δεν μπορεί να θυμηθεί το 1989 επειδή ήταν μικρός τότε (και παραπέμπει στον Ανδρουλάκη όποτε, σπανίως, ερωτάται για τη γνώμη του - τη δική του, όχι του Ανδρουλάκη), αλλά μπορεί να αναπολήσει τον Μάο, επί των ημερών του οποίου ήταν αγέννητος, αλλά τον αποκαλεί πρόεδρο (τον Μάο, όχι τον Ανδρουλάκη). Δεν είναι, λοιπόν, άδολος νέος υπό ένταση, αλλά σατανάς της πολιτικής, ένας Ζιντάν σε άλλο χώρο.
Τι λέει η άποψη αυτή; Ότι ο Αλέξης, βλέποντας πως οι κινδυνολογίες για έξοδο από το ευρώ και το διαμέτρημα των τρισμεγίστων Σαμαρά και Βενιζέλου δεν φτάνουν να πεισθεί ο κόσμος να ψηφίσει «παραδοσιακά», πρότεινε για πρωθυπουργό την Αλέκα. Σου λέει ο γάτος, βλέποντας τέτοια πρόταση ο κόσμος θα πάθει πλάκα μεγάλη, θα πει «πρωθυπουργό την Αλέκα που θέλει επιστροφή στην Τσεχοσλοβακία (όχι του Ντούμπτσεκ, φυσικά), άσε καλύτερα«. Μετά, λέει (πάλι) ο γάτος, θα σκεφθεί ο κόσμος ότι κι αυτός ο Τσιπ (& Ντέιλ), για να προτείνει Παπαρρήγα πρωθυπουργό, κι αυτός επικίνδυνος θα ’ ναι, άσε να ρίξουμε Αντώνη, που κοντεύει πια να ολοκληρώσει τα άπαντα της Πηνελόπης Δέλτα, ή Μπένι, που προσεγγίζει πλέον τον στόχο να ερμηνεύσει γιατί ο ίδιος, παρότι γεννήθηκε από ανθρώπους, είναι τόσο ασύλληπτα ανώτερος του ανθρώπινου είδους.
Τέτοιος δαίμονας ο Αλέξης, πίσω από τις λέξεις...
Πέρα απ’ την πλάκα, όμως, υπάρχει ένα ερώτημα σε ό,τι είπε ο Τσίπρας. Ευτελώς, οι περισσότεροι στάθηκαν στο ζήτημα της πιθανής κυβερνητικής συνεννόησης με τον Καμένο, ενώ ο Τσίπρας ήταν σαφής στο θέμα - μιλούσε για ψήφο ανοχής ή συνεργασία σε συγκεκριμένο κυβερνητικό πρόγραμμα. Και έχει κάθε δικαίωμα να το κάνει, ο Καμένος δεν έχει πολιτική ευλογιά (ούτε ευλογία, βέβαια), αν συμφωνούν σε εφικτό πρόγραμμα ανακούφισης από το Μνημόνιο, πολύ καλά θα κάνουν - κι ο Αντώνης και ο Μπένι, που συνεργάστηκαν με το (ΤΟ, έτσι το λέει ο κόσμος - αν τους αρέσει) ΛΑΟΣ καλό θα ήταν να σιωπήσουν εν προκειμένω (κατά προτίμηση και γενικότερα).
Η Αλέκα, όμως; Διότι αυτήν ο Αλέξης την πρότεινε για πρωθυπουργό, όχι για ψήφο ανοχής. Αυτήν, που κρίνει ότι πρέπει να καταργηθεί η Βουλή, που θέλει αντιπροσωπευτικό σώμα μόνο ορισμένων τάξεων (κατά την κρίση της, υποθέτω), που δεν ενδιαφέρεται αν η χώρα φτωχύνει στο περιθώριο της Ε.Ε. επειδή οι νυν φτωχοί με την κοινωνικοποίηση (= κρατικοποίηση) των πάντων θα είναι πάντως καλύτερα, αυτήν που οργάνωσε συνέδριο σταλινοποίησης, αυτήν που το κόμμα της στις επιχειρήσεις του (!!!) ξεχνάει τα βαριά φιλεργατικά λόγια και «μετονομάζει» το Πάμε σε ... Φύγετε.
Εντάξει, ξέρουμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι αχταρμάς (δεν είναι, ωστόσο, η μόνη παράταξη με αυτό το χαρακτηριστικό), ότι μερικές από τις «συνιστώσες» ίσως είναι ιδιόρρυθμες έναντι του κοινοβουλευτισμού, ο ΣΥΝ όμως και οι περισσότεροι του ΣΥΡΙΖΑ είναι (ή μήπως υποτίθεται ότι είναι;) παρατάξεις δημοκρατικές, δεχόμενες και την καθολικότητα της ψήφου και τα ατομικά δικαιώματα.
Πώς, λοιπόν, πρωθυπουργό την ηγέτιδα του ΚΚΕ; Ένεκα το Μνημόνιο; Είναι αυτό σημαντικότερη διαχωριστική γραμμή από το δικαίωμα της ψήφου και την ελευθερία του λόγου και του τύπου; Είναι αρκετό;
Απάντηση κατά Σεφέρη:
Όχι Κύριε, όχι μ’ αυτούς. Ας γίνει αλλιώς το θέλημά σου.
