Δικαιολογείται, ίσως, κάθε αμφιβολία ως προς το ποιό ελληνικό κόμμα πράγματι υπηρετεί την παραμονή της χώρας στην ευρωζώνη, φαίνεται όμως μάλλον αναμφίβολο ότι κόμματα, μέσα ενημέρωσης και ξένοι φορείς κάνουν ό,τι μπορούν για να παραμείνουμε στη ...νευροζωνη, όπου βρισκόμαστε επί δυόμισι χρόνια με τραυματικές συνέπειες τόσο για την οικονομία, όσο και για το αίσθημα ασφάλειας και τη δημιουργική διάθεση του πληθυσμού.
Όχι ότι δεν υπάρχουν πραγματικοί λόγοι γι’ αυτό. Ο συνδυασμός της διεθνούς κρίσης και της υπερχρέωσης του ελληνικού Δημοσίου περιήγαγε τη χώρα μας σε μία εξ αντικειμένου δυσχερή κατάσταση, την οποία οι ατυχείς χειρισμοί των πολιτικών μας ηγεσιών άφησαν να εξελιχθεί σε γνήσια κατάσταση ανάγκης. Σε τέτοιες περιστάσεις δεν είναι διαθέσιμες εύκολες λύσεις και οι επώδυνες προσαρμογές είναι εύλογο να μην αφήνουν πολλά περιθώρια αισιοδοξίας, πολύ λιγότερο ...ειδυλλιακής ατμόσφαιρας.
Αυτό το αναπόφευκτο βάρος, όμως, το κάνουμε χειρότερο εμείς - με την αρωγή ιδιοτελών ή απλώς προχειρολόγων του εξωτερικού. Το κάθε απίθανο ή πιθανό σενάριο, η κάθε δήλωση οιουδήποτε παράγοντα ή αναλυτή αναμεταδίδεται και διογκώνεται, ο κάθε νάρκισσος ή φανατικός ανακαλύπτει ότι είναι ευπρόσδεκτος από τα μέσα ενημέρωσης για την προβολή των σολοικισμών του. Οι δε πολιτικοί μας αντί της περιγραφής εφικτών εναλλακτικών τρόπων ανόρθωσης και κατανομής της προσπάθειας (και των βαρών) εξαντλούνται σε συνθηματολογία και επιθέσεις εναντίον αλλήλων – με τελευταίο επικίνδυνο καρύκευμα στο παραδοσιακό αυτό «πιάτο» τις εμπνεύσεις διαφόρων καμαρωτών του ΣΥΡΙΖΑ που απειλούν κάθε μέρα τους έλληνες και με έναν νέο φόρο - με βάση τον τζίρο, τις καταθέσεις, το εισόδημα, μελλοντικώς ίσως και με το αν συμβαίνει να είναι κάποιος/α προικισμένος/η σε μήκος μορίου ή περιφέρεια στήθους αντίστοιχα.
Πώς να κρατήσει κανείς την ψυχραιμία του εν μέσω αυτού του κακόφωνου ορυμαγδού; Πώς να μην βγάλει τις καταθέσεις του σε σεντούκια ή ξένες χώρες, πώς να αποφασίσει να επενδύσει σε κάτι ή να ανοίξει μια δουλειά; Πώς είναι δυνατόν να αναμείνει κανείς δημιουργία σε ένα περιβάλλον κατάθλιψης και φόβου για το αύριο;
Η Ναόμι Κλάιν θα έλεγε ότι αυτό είναι το δόγμα του σοκ, ότι όλα αυτά δεν γίνονται τυχαία, αλλά στα πλαίσια μιας στρατηγικής να επικρατήσει ακριβώς αυτός ο πανικός και η κατάθλιψη προκειμένου να επιβληθούν μέτρα επώδυνα υπέρ των οικονομικών ελίτ των καπιταλιστικών μητροπόλεων. Δεν είμαι καθόλου σίγουρος ότι τα πράγματα είναι τόσο οργανωμένα ή προσχεδιασμένα. Αλλά και αν είναι, πρέπει να σκεφτούμε μήπως τα διευκολύνει η δική μας αμετροέπεια και ανοησία, η δική μας κοντόφθαλμη προσήλωση στο μικροκομματικό (ή άλλο μικρο-) συμφέρον της στιγμής. Προς πλήθος πολιτικών στελεχών και ειδικών πάσης φύσεως, πάντως, η καλύτερη συμβουλή σήμερα θα ήταν η παλαιά: «κρείσσον σιγάν». Η καλύτερη υπηρεσία τους προς τον τόπο θα ήταν η σιωπή. Η αμέσως ...καλύτερη το να ιδιωτεύσουν επ’ αόριστον.
