Ένα βασανιστικό ερώτημα (όχι φάντασμα, ξεχάστε τα αυτά) πλανάται πάνω από την Ευρώπη. Γιατί οι τιμές της Εθνικής, του πετρελαίου και του δεκαετούς ομολόγου της Γερμανίας διακυμαίνονται πάνω κάτω κάθε μέρα, αλλά αξιώνουμε να είναι σταθερή η τιμή της ντομάτας, του Caol Ila και της μπίρας; Ή κάτι δεν πάει καλά στο πρώτο σκέλος ή παραλογιζόμαστε στο δεύτερο. Ή πρέπει να παραδεχτούμε ότι οι «αγορές» έχουν γίνει προβληματικός χώρος καθαρού τζόγου ή να συνομολογήσουμε ότι η διαπραγματευτική ευελιξία τους και η ικανότητά τους να προεξοφλούν τα πάντα οφείλουν να επεκταθούν.
Δεν θα πέρναγε από το μυαλό μου να αμφισβητήσω τη σοφία των αγορών. Και όποτε μου περνάει διαβάζω Ανδριανόπουλο και συνέρχομαι. Αγορά παντού. Αμέσως, μέρα Δευτέρα, πήγα στο Low Profile. Έχω μια αμφιθυμία, είπα στον μπάρμαν, θέλω ένα Famous, αλλά όχι ιδιαίτερα κι ούτε καίγομαι πολύ να το πιω εδώ σήμερα, μπορώ να πάρω μια μπίρα από το περίπτερο. Αν όμως μου το δώσεις με 15% έκπτωση, θα το πάρω. Ο Μπουτς με κοίταξε με συμπάθεια. Έχασε πάλι ο Πανιώνιος, ε, μου είπε. Η ήττα με είχε ταράξει, είναι αλήθεια. H τιμή, όμως, αδιαπραγμάτευτη.
Χαστούκι. Αλλά εντάξει. Δεν είναι έργο για ολιγόπιστους («ye of little faith», θα έλεγε η Πέιλιν) η διάδοση των νόμων της αγοράς. Στο Joke, στην Ομήρου, είναι ο Γιώργος, βετεράνος στα χρηματιστήρια. Εκεί θα χτίσω ένα σπιτάκι, είπα. Καθ’ οδόν μου ήρθε έξαφνα μια κατραπακιά που με γονάτισε. Είχε πέσει απότομα ο Dow Jones. Ευτυχώς με πήρε ξώφαλτσα. Σηκώθηκα, ξεσκονίστηκα και μπήκα στο μπιστρό με το σοβαρό ύφος που απαιτούσε η περίσταση. Τη Lehman την είχε φάει ήδη το μαύρο σκοτάδι. Σ’ ένα τραπέζι δεξιά, γυναίκες με μαύρες πλερέζες και εικονίσματα του Πόλσον και του Μπερνάνκι. Ασφαλισμένες στην AIG.
Παιδιά, είπα, οι καιροί ου μένουσιν την ημετέρα βραδύτητα. Ο Γιώργος κατάλαβε αμέσως. Σορτάρω την Budweiser, δήλωσε. Η μεγάλη κάνει 4,50 ευρώ, σκέφτηκα –και απάντησα με call option. Αγοράζω δύο την ημέρα επί πέντε εργάσιμες την εβδομάδα επί τρεις μήνες προς 3,80 τη μία. Διακανονισμός σε τρεις μηνιαίες δόσεις, αρχή του μήνα. Μαζί με το νοίκι μου θα τα δίνω. Α όχι, παρενέβη συνεταίρος, είναι λίγο, έχουμε κόστος αγοράς ψηλό, δεν βγαίνουμε. Αφού τη σορτάρουμε, του θύμισα. Δεν τα βρήκαμε, αλλά άνοιξε η διαπραγμάτευση. Και ούτε κουβέντα για τον Πανιώνιο.
Κάτι μέρες μετά, νέα επίσκεψη. Μετράγαμε πλέον Fortis, Nexia, HBOS και τα λοιπά, η GM καμάρωνε τη μετοχή της να οδεύει στην τιμή του 1950 και ισλανδές καλλονές σκέπτονταν να εκδοθούν για ένα τζην Τρουσάρντι. Αγοράζω, επανέλαβα. Δύο ημερησίως επί τρίμηνο προς 3,80, αλλά θα κερνάτε και τρίτη, μία φορά στις δύο. Το συζητάμε, μου απάντησε ο Γιώργος, αλλά, αν έχει πρόβλημα τροφοδοσίας η Budweiser, θα κλείσω τη θέση μου με Bavaria. Βρε Ζορζ, αντέτεινα, αυτή έμαθε τον κόσμο να πίνει Κουρτάκη. Για να δίνω 3,80, θα πρέπει να κερνάς και δύο τη φορά. «Αντέχεις τέσσερις Bavaria;», απόρησε. Γελάσαμε. Πικρά.
Μετά, δίπλα δίπλα, ενώ ο πίνακας με τις τιμές σε Λόνδρα, Παρίσι, Νιου Γιορκ και Φρανκφούρτη ήταν αιματοβαμμένος σαν να είχε περάσει ο Αλάριχος, φτιάξαμε το μενού της εποχής μας:
Lehman Brothers Light
Παξιμάδι με μία ελιά Θάσου και λεπτή φέτα ντομάτας
Κονσομέ χορτόσουπα (φλιτζάνι τσαγιού)
Σκορδομακάρονα (60 γρ.)
Μπίρα Bavaria 0,25 (μισό μεγάλο κουτάκι)
Εσπρέσο λούνγκο από ρεβίθι
Τιμή βάσης 7,65 ευρώ, συνδεδεμένη με την τιμή του σίτου (κλείσιμο Σικάγο προηγουμένης ημέρας).
Απολαύστε υπεύθυνα.
