Ξέρω, ξέρω. Η περί το χρήμα ενασχόληση είναι ευτελής και οι Nεοέλληνες απεχθανόμαστε τα ευτελή, ιδίως εν μέσω εορτών και εξέγερσης. Και αν πάει κάποιος να ξεφύγει, τον συγκρατεί ο αδρός αλαβανικός λόγος, ενισχυμένος από τη διανοητική σιλικόνη του τσιπρικού ζελ. Ωστόσο, και οι ευτελείς, άνθρωποι είμαστε. Παραθέτω, λοιπόν, ένα μέιλ που κυκλοφόρησε πολύ στο διαδίκτυο αρχές Δεκεμβρίου. Ο τίτλος του, ταιριαστός με τις παραμονές του νέου έτους, «Τι διαφορά κάνει ένας χρόνος».
Έγραφε εκεί ο -αναμφιβόλως ειδεχθής καπιταλιστής- συντάκτης του μηνύματος πως λίγο πριν από ένα χρόνο (14 μήνες για την ακρίβεια) η Royal Bank of Scotland (RBS), που τότε δεν είχε ακόμη αντιμετωπίσει πρόβλημα, έδωσε 100 δισεκατομμύρια δολάρια για να αγοράσει την ABN Amro. Απ’ αυτά, συμπληρώνω, περί τα 76 ήταν ζεστά μετρητά. Σήμερα με αυτό το ποσόν η RBS θα αγόραζε τη Σίτιμπανκ, τη Μόργκαν Στάνλεϊ, τη Γκόλντμαν Σαξς, τη Μέριλ Λιντς, τη Ντόιτσε Μπανκ και τη Μπάρκλεϊς -και θα της περίσσευαν και οκτώ δισεκατομμύρια δολάρια. (Φίλος του χρηματοπιστωτικού τομέα μού επιβεβαίωσε πως η άθροιση είναι σωστή). Αυτό, συμπληρώνει ο καπιτάλας συντάκτης που δεν έχει αντιληφθεί πως εμείς εδώ αδιαφορούμε περί τα τοιαύτα γιατί γράφουμε ιστορία (οδηγώντας ταυτοχρόνως μηχανές BMW και αυτοκίνητα με κομπρέσορα), «για να δούμε τα πράγματα σε μία προοπτική».
Περιττό, βεβαίως, το παράδειγμα, αλλά λέει πολλά. Πέρυσι δεν τρέμαμε για τη δουλειά μας, δεν μας απασχολούσε η Λήμαν Μπράδερς, δεν φοβόμασταν για τον δανεισμό του Δημοσίου, δεν φανταζόμασταν τον φόνο του μαθητή, διαβάζαμε για την πολιτική κυριαρχία του Κωστάκη και είχαμε τον Γιωργάκη για τελειωμένο. Πέρυσι, επίσης, δεν είχαμε φανταστεί ότι οι τύποι που σπάνε, καίνε και κλέβουν είναι εξεγερμένοι άξιοι υποστήριξης. Ξέραμε μόνο πως το ευαίσθητο και ενημερωμένο εκλογικό σώμα είχε επανεκλέξει την κυβέρνηση, επί των ημερών της οποίας είχαν ληστευθεί τα ασφαλιστικά ταμεία και καταγραφεί σχεδόν εκατόμβη θυμάτων από δασικές πυρκαγιές.
Πέρυσι, για να πάμε στα σοβαρότερα, ήταν μαζί μας άνθρωποι που δεν είναι πια. Πέρυσι είχαμε πει στους εαυτούς μας ότι τη νέα χρονιά, που ήδη φεύγει, θα κάναμε (και) άλλα πράγματα. Ότι δεν αφήναμε τις αναγκαστικές μας ενασχολήσεις να πνίξουν εντελώς τη ζωή μας. Ότι δεν θα προσθέταμε στις χρείες της δουλειάς και κοινωνικές σχέσεις αδιάφορες, αλλά πυκνές λόγω ροπής αδρανείας. Πέρυσι λέγαμε με τον Γιάννη τον Βαρβάκη πως θα βρισκόμασταν συχνά για κουβέντα και ποτό, αλλά, όπως ο Αλογοσκούφης δεν εκτέλεσε τον προϋπολογισμό του, έτσι κι εμείς βρεθήκαμε πολύ λίγο.
Μην το βαρύνουμε πρωτοχρονιάτικα, αλλά επειδή δεν αποκλείεται του χρόνου να μπορείς να αγοράσεις όχι έξι, αλλά δεκαέξι τράπεζες με εκατό δισ. δολάρια κι εμάς να μας έχει φάει η μαρμάγκα, θα ήταν καλό να θυμόμαστε το μέιλ του γκόλντεν μπόι και να πίνουμε συχνότερα κανένα ουίσκυ με τους αληθινούς μας φίλους και με εκείνους που αληθινά αποτιμούμε την παρέα και το λόγο τους. Τον «όρκο» αυτόν προτίθεμαι προσωπικώς, αν όλα πάνε καλά, να επαναλάβω ακριβώς με την είσοδο του νέου έτους σε χωριό του Νέστου, πολύ μακριά από τον al Tsipra, με ένα ποτήρι απ’ ό,τι εκεί θα υπάρχει. Metaxas, υποθέτω. Ζερ γκουτ.
Καλή χρονιά, αδελφοί in vino!
