Σε μεσημεριανή επαγγελματική συζήτηση με θέμα δυσάρεστο, κάποιος σχολίασε ότι ο διάλογος θα ήταν ευκολότερος αν είχαμε ένα καλό ουίσκι. «Το σκεφτόμουν», είπε ένας εκ των συνομιλητών, «έλεγα μάλιστα να φέρω ένα καλό, αλλά το ξέχασα ο βλαξ». «Σίβας;», ρώτησε τρίτος και εισέπραξε την απάντηση: «Σίβας πίνω μόνο λιπόθυμος».
Αναμενόμενο. Ο επιλήσμων ουισκοκομιστής έχει αδυναμία στο «νερό της ζωής» και διατηρεί μια από τις μεγαλύτερες ιδιωτικές συλλογές malt στη χώρα μας. Παλαιότερα, μάλιστα, είχε «κλείσει» ένα δικό του βαρέλι σε μικρό αποστακτήριο της Σκοτίας. Ήταν καλό; Δεν το ξέρουμε ακόμη. Αυτό έγινε πριν δώδεκα χρόνια, θα χρειαστούν τρία ακόμη για δούμε το αποτέλεσμα. Ελπίζω ο άνθρωπος να είναι καλά και να είμαι κι εγώ και να διατηρούμε επαφή: στο ποτό, όπως και σε πολλά άλλα, δεν είμαι ανιδιοτελής.
Προ ημερών, έλεγα για την… επένδυση αυτή σε συμπότες αθηναϊκού μπαρ. Φίλη, που υπολήπτομαι τη γνώμη της, μου είπε ότι τη σοκάρει. Γιατί να αγοράζεις κάτι δεκαπέντε χρόνια πριν «γίνει»; Δεν είναι υπερβολή και κάπως αλαζονικό; Δείχνει βεβαιότητα ότι θα είσαι εκεί, ότι θα διατηρείς το ίδιο ενδιαφέρον για το συγκεκριμένο είδος, δείχνει και έναν ελιτισμό. Τόσα καλά ποτά υπάρχουν έτοιμα προς κατανάλωση.
Δεν συμφωνώ. Σε αυτήν την κίνηση βρίσκω κάτι το συγκινητικό. Δεν δείχνει βεβαιότητα ότι θα υπάρχεις εσύ που την κάνεις, μόνο ελπίδα να είσαι εκεί. Βέβαιος είσαι μόνο ότι θα υπάρξει το ουίσκι. Και ο χρόνος είναι βασικό στοιχείο γι’ αυτό. Οι άνθρωποι που φυτεύουν αμπέλια και περιμένουν, εκείνοι που οινοποιούν και αφήνουν μπουκάλια επί δεκαετίες να δοκιμαστούν από το χρόνο και την υγρή ψυχρότητα των κελαριών, υπομονεύουν –και η υπομονή τους μας δίνει διαμάντια. Διάβασα προ ετών ότι αγοράστηκε και επαναλειτούργησε στη Σκοτία ένα παρατημένο αποστακτήριο. Για την ποιότητα του ουίσκι θα ξέρουμε μετά το 2010, σημειωνόταν…
Στις λεγόμενες ιδιωτικές εμφιαλώσεις ουίσκι, εκείνες που κάνουν έμποροι και όχι τα ίδια το αποστακτήρια, η υπομονή είναι το άπαν. Το Strathmill, π.χ., ένα malt που έρχεται πλέον και στην Ελλάδα, λειτουργούσε χρόνια ως αποστακτήριο, αλλά δεν διέθετε single malt με το όνομά του. Για να γίνει αυτό το βήμα, χρειάστηκε η πρωτοβουλία ενός οίκου οινεμπορίου που «έκλεισε» βαρέλια το 1980 και τα εμφιάλωσε το 1993…
Όπως το έλεγε ο Χάρισον στο «I got my mind set on you»: «It's gonna take time/ A whole lot of precious time/ It's gonna take patience and time/ To do it right, child».
Χρειάζεται πολύς πολύτιμος χρόνος. Αν ως πελάτης λιανικής (πόσο πεζό ακούγεται…) έχει κανείς δυνατότητα να μετάσχει στην προσπάθεια, να στηρίξει με τη δική του υπομονή την αναμονή του παραγωγού, γιατί όχι; Αν δεν είμαστε εμείς εκεί τότε, θα είναι το ουίσκι. Οι επόμενοι πάντως θα ευγνωμονούν.
