Γείτονάς μου, αρκετά νεότερος, επιμένει όσο καιρό τον ξέρω πως η βασική αιτία που αποφεύγει να παντρευτεί (ή έστω να συμβιώσει με… σύμβαση αορίστου χρόνου) είναι ότι οι περισσότερες κοπέλες που γνωρίζει δεν παίρνουν χαμπάρι από οικονομικούς περιορισμούς και ανάγκες, με αποτέλεσμα να μη βλέπει πώς θα μπορούσε να ανοίξει σπιτικό μαζί τους. Στις αντιρρήσεις μου κουνάει ειρωνικά το κεφάλι και μου υπενθυμίζει ότι ο ίδιος είχα χωρίσει –απορρίπτοντας τις διαβεβαιώσεις μου ότι η αιτία δεν αφορούσε τη διαχείριση. «Άμα μου τύχει καμιά οικονομική δικαστική διαφορά, να θυμηθώ να την αναθέσω αλλού», μου λέει κόβοντας την κουβέντα.
Τις προάλλες τον πέτυχα στο μπαρ της γειτονιάς. «Αγοοράακι μου! Σ’ έψαχνα», είπε αντί χαιρετισμού, βγάζοντας από την τσέπη του σακακιού ένα απόκομμα εφημερίδας. Δεν μου άφησε περιθώριο ούτε να παραγγείλω: «Τι έχουμε στην οικονομία που μας γράφετε στα έντυπα; Ύ-φε-ση, κρί-ση, ε; Ιδού λοιπόν. Στοιχεία λιανικών πωλήσεων ειδών ένδυσης και συναφών κατά το πρώτο τρίμηνο του 2009 σε σύγκριση με το αντίστοιχο του 2008. Τι λέει, βλέπεις; Εδώ, εδώ μην κάνεις τον κουτό. Ανδρική ένδυση, μείωση 25%. Γυναικεία, μείωση 5%! Καλλυντικά, ε σιγά μη μας φοβίσει η ύφεση και δεν πάρουμε τις κρέμες μας: μείωση 5%. Και παιδικά, για τα παιδάκια μας μην πάθουνε κανένα τραύμα από τη στέρηση: 0%. Σαν να μην τρέχει τίποτε. Βάλ’ του να πιει του χαζού», διέκοψε στρεφόμενος προς τη σερβιτόρα, ένα πλασματάκι που δεν ξέρω αν μπορεί να ανοίξει σπιτικό, αλλά να κλείνει σπίτια μπορεί άνετα.
«ΕΕΕΕ;», ξαναγύρισε προς το μέρος μου, «είπες τίποτα; Ούτε στα καλλυντικά, ρε, το καταλαβαίνεις; Ούτε εκεί δεν μαζεύτηκαν. Και από διδάγματα στα παιδιά, ζάχαρη. Μηδέν η μείωση. Έτσι χτίζουνε τους κανακάρηδές μας να φτάνουνε μέχρι τα τριάντα χωρίς να δουλεύουν, μόνο να ζητάνε κάμπριο και iphone».
«Κάτσε», αντέτεινα, «μπορεί οι πωλήσεις να μην ήταν τόσο ψηλές πέρυσι, να μην είναι καίρια η σύγκριση. Ύστερα δεν λέμε ότι ακόμη δεν έχουμε δει την ύφεση παρά μόνο στα πάγια αγαθά, στα αυτοκίνητα ας πούμε;». «Δηλαδή, πάλι εκεί που αγοράζουν κυρίως άντρες», μου είπε –και με αυτό κατέβηκε από το σκαμπό, καληνύχτισε και έφυγε.
Μόνος πλέον, άκουσα το πλασματάκι να λέει στη συνάδελφό της για μια καινούργια κρέμα της Clinique. «Άι στο καλό», σκέφτηκα, παραμέρισα την μπίρα που είχα ζητήσει και παρήγγειλα ένα Oban. Η φτώχεια θέλει καλοπέραση. Κάτι ξέρουν τα κορίτσια. Και εγώ καλλυντικά δεν παίρνω. Τι να μου κάνουν; Η πρόσοψη δεν βελτιώνεται με τίποτε. Το δε συκώτι δεν αναπλάθεται.
